Pałac w Duniłowiczach
Pałac Tyszkiewiczów w Duniłowiczach – nieistniejący już pałac (dwór), znajdujący się w Duniłowiczach na Białorusi, wchodzący w skład zespołu dworsko-parkowego.
.jpg) Pałac w 1916 roku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Kondygnacje |
2 |
| Rozpoczęcie budowy |
XVIII w. |
| Zniszczono |
1916–1918 |
| Kolejni właściciele |
Józef Tyszkiewicz |
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 55°04′12,2″N 27°14′29,8″E/55,070056 27,241611
| |
Historia edytuj
Pałac wzniesiono w XVIII w. Ostatnim właścicielem był hrabia Józef Tyszkiewicz, największy właściciel ziemski w regionie (1064 dziesięciny ziemi). Pałac został zniszczony podczas I wojny światowej i nie został odbudowany. 7 lutego 1916 roku przy pałacu odbył się przegląd wojsk rosyjskich.
W dwudziestoleciu międzywojennym majątek leżał w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie duniłowickim (od 1926 postawskim), w gminie Duniłowicze.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 58 osób, 57 było wyznania rzymskokatolickiego a 1 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 5 budynków mieszkalnych[1]. W 1931 w 5 domach zamieszkiwało 99 osób[2].
Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Duniłowiczach. Podlegała pod Sąd Grodzki w Duniłowiczach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Duniłowiczach[3].
Uwagi edytuj
- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926)
Przypisy edytuj
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. 7, część 2, 1924, s. 22.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 38.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 377.