Pałac w Luboradzu – zabytkowy[2] pałac w Luboradzu (województwo dolnośląskie) powstał w latach 1681–1686 w wyniku przebudowy istniejącego tu wcześniej dworu obronnego. W XVIII, XIX i XX wieku był przebudowywany, po raz ostatni w latach 1938–1944 według projektu Augusta Wilhelma Hogreve’a.

Zamek w Luboradzu
Schloss Lobris
Symbol zabytku nr rej. A/3065/585 z 24.08.1959[1]
Ilustracja
Zamek w Luboradzu
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Luboradz

Adres

Luboradz 4

Typ budynku

dwór obronny, zamek, pałac

Styl architektoniczny

renesans, barok

Architekt

Carlo Rossi, August Wilhelm Hogreve, Antoni Domenico Rossi

Rozpoczęcie budowy

XV wiek

Ważniejsze przebudowy

XVII, XVIII, XIX, XX w.

Pierwszy właściciel

Nicolaus von Sachenkrirch

Kolejni właściciele

Otto v. Nostitz (1608-64), Christoph v. Nostitz (1643-1712), v. Schweinichen

Położenie na mapie gminy Mściwojów
Mapa konturowa gminy Mściwojów, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Zamek w Luboradzu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Zamek w Luboradzu”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Zamek w Luboradzu”
Położenie na mapie powiatu jaworskiego
Mapa konturowa powiatu jaworskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Zamek w Luboradzu”
Ziemia51°03′26,74″N 16°17′24,43″E/51,057428 16,290119

Historia edytuj

Pierwotnie w tym miejscu istniał dwór obronny z XVI wieku[3]. Budynek ten w latach w 1681-1686 został gruntownie przebudowany na potężny pałac o barokowej formie[3]. W XVIII i XIX wieku budowla była przerabiana i restaurowana[3]. W latach 1938–1944 budynek został przebudowany według projektu Augusta Wilhelma Hogreve’a[3]. Po 1945 roku pałac był w dobrym stanie i należał do Urzędu Gminy w Mściwojowie[3]. W latach 1961–1963, oraz 1983–1984 budynek był remontowany, obecnie jest w złym stanie technicznym[3].

Architektura edytuj

Pałac jest dwutraktową, czteroskrzydłową budowlą z niewielkim dziedzińcem, posiada dwie kondygnacje i kryty jest dachami dwuspadowymi[3]. Nad wejściem od strony dziedzińca zachował się kartusz[3] z herbami Christopha Wazlawa von Nostitz (1643-1712)[4] (L) i Marie Juliane von Tschetschau-Mettich (P)[5]. Wschodnia elewacja z portalem bramnym i balkonem ponad dawną fosą podobna jest do wystroju zewnętrznego wczesnorenesansowych pałaców miejskich Starej Kastylii. W zachodniej części widoczne są na elewacjach relikty ozdób sgraffitowych w stylu renesansowo-manierystycznym[3]. Wewnątrz znajduje się sala balowa z portretami właścicieli pałacu pochodząca z końca XVII wieku oraz polichromowane, renesansowe stropy belkowe w kilku pomieszczeniach[3]. Od południa z budowlą sąsiadują pozostałości po parku oraz dawne budynki dworskie: stajnie i domy[3]. Pałac jest częściowo zrujnowany[3]. Obecnie są prowadzone prace renowacyjne wykonywane na zlecenie właściciela.

Przypisy edytuj

  1. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 33. [dostęp 2017-03-19].
  2. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
  3. a b c d e f g h i j k l Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 230–236. ISBN 978-83-89102-63-8.
  4. Małgorzata Stankiewicz: Pałac w Luboradzu - ciąg reprezentacyjny i dekoracja malarska. slask-zabytki.blogspot.com. [dostęp 2023-04-07]. (pol.).
  5. Maria Juliana von Nostitz-Rokitniz. geni.com. [dostęp 2023-04-07]. (pol.).

Bibliografia edytuj

  • Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.