Palarnia
Palarnia – według definicji Komisji Zdrowia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej: „wyodrębnione konstrukcyjnie od innych pomieszczeń i ciągów komunikacyjnych pomieszczenie, odpowiednio oznaczone, służące wyłącznie do palenia tytoniu zaopatrzone w wywiewną wentylację mechaniczną lub system filtracyjny w taki sposób, aby dym tytoniowy nie przenikał na zewnątrz”.
Historia edytuj
Wraz z rozpowszechnianiem się tytoniu oraz zwyczaju palenia w Europie, rodziło się zapotrzebowanie na palarnie.
Thomas Burton, angielski polityk, będący członkiem Parlamentu w latach 1656–1659, w swoim dzienniku opisującym procedury parlamentarne umieścił zapis sugerujący, że miała tam istnieć palarnia dla członków instytucji.
Sir John Cullum w opublikowanej w 1784 roku książce: „Historia i zabytki Hawsted” (tłum. własne) pisał: „był tam mały apartament zwany palarnią – imię to przybrał prawdopodobnie wkrótce po tym jak został wybudowany i słusznie zatrzymał ją tak długo jak tam pozostał”[1].
Przybycie do Europy kawy i zakładanie jej pijalni, otworzyło nowe pola dla palenia tytoniu. Gwar rozmów i dym tytoniowy wypełniły lokale, które stały się prekursorami późniejszych klubów.
W XVIII wieku do zwyczajów angielskich panów ziemskich należało polowanie z chartami, uprawianie sportu, picie piwa oraz palenie tytoniu. W swoich domach mieli oni również palarnie.
W Anglii palenie stało się niemodne na początku XIX wieku[potrzebny przypis]. Kobiety z reguły nie paliły wcale, zaś mężczyźni, chcąc zapalić, oddalali się do palarni. Tam, w miejsce zwykłego odzienia zakładali marynarkę do palenia, a włosy przykrywali pięknie dekorowaną czapką. W ten sposób zapach tytoniu nie był przenoszony do salonu.
W roku 1861 angielska gospodyni[2] przybliżająca niemieckiemu profesorowi będącemu z wizytą na wsi zwyczaje panujące w jej domostwie opowiadała, że panie opuszczają towarzystwo około jedenastej, podczas gdy panowie kończyli swój tydzień pracy w palarni. Palenie było w tamtych czasach ograniczone do odosobnionych pomieszczeń i nie śmiano palić w towarzystwie kobiet. William Thackeray w Księdze Snobów opublikowanej w 1848 r. ironicznie nazwał palarnie "norami ohydy"[3].
Z czasem postawa wobec palenia stała się bardziej liberalna. Palarnie zaczęły powszechnie powstawać w klubach, nierzadko będąc wspaniałymi pomieszczeniami, tętniły życiem i stawały się centrum dla rozmów towarzyskich.
W czasie obu wojen światowych palenie tytoniu stało się tak powszechne, że rządy niektórych państw wydawały polecenie produkcji papierosów specjalnie dla żołnierzy, jak np. amerykańskie „Lucky Strike”.
Współczesność edytuj
Firmy tytoniowe bardzo często sponsorują palarnie, na ścianach których umieszczają swoje logo. W większości regionów świata trzeba mieć ukończone 18 lat by móc korzystać z palarni.
Obecnie w miejscach pracy oraz na lotniskach coraz popularniejsze staje się stosowanie kabin do palenia. Urządzenia takie wyposażone są w specjalne filtry, które sprawiają, że powietrze jest czyste i pozbawione woni tytoniu, oraz szkodliwych substancji zawartych w dymie papierosowym.
Ustawy ograniczające spożycie tytoniu są wprowadzane na całym świecie. Sprawia to, że palarnia musi spełniać szereg wymagań dotyczących jej wentylacji lub systemów filtracyjnych.