Park Narodowy Ahaggaru

Park Narodowy Ahaggaru (arab. الحديقة الوطنية جبال الهقار, fr. Parc National de l'Ahaggar) – park narodowy w południowej Algierii.

Park Narodowy Ahaggaru
‏الحديقة الوطنية جبال الهقار‎
ilustracja
park narodowy
Państwo

 Algieria

Data utworzenia

1987

Powierzchnia

450000 km²

Położenie na mapie Algierii
Mapa konturowa Algierii, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Park Narodowy Ahaggaru”
Ziemia22°49′N 5°19′E/22,816667 5,316667
Park Narodowy Ahaggaru
Tahat
Malowidła naskalne

Warunki naturalne edytuj

Założony w 1987 roku park znajduje się w prowincji Tamanrasset w południowej Algierii. Park obejmuje zbudowany głównie ze skał wulkanicznych masyw górski Ahaggar w środkowej Saharze z najwyższym szczytem Tahat (3003 m n.p.m.)[1][2]. Drugim w kolejności szczytem parku jest Assekrem (2728 m n.p.m.), kilka przekracza 2300 m n.p.m. W porównaniu do otaczających park nizin klimat bardziej umiarkowany; średnia roczna temperatura w czerwcu wynosi 29 °C, w styczniu 12 °C. Na terenie znajduje się mokradło Les Gueltates d'Issakarassene objęte konwencją ramsarską[3]

Habitat wielu gatunków flory śródziemnomorskiej (oliwka, mirt, lawenda i bylice), tropikalnej (mleczara i akacja) i pustynnej (palmy i tamaryszki) oraz fauny pustynnej[1].

Na terenie parku znajdują się liczne prehistoryczne malowidła naskalne przedstawiające zwierzęta: słonie, żyrafy, lwy, strusie czy hipopotamy[1][4].

Fauna edytuj

Występują tu narażone na wyginięcie gepard, owca grzywiasta i gazela dorkas[2], a także lis piaskowy i góralek przylądkowy[1] oraz niezagrożony chaus[3]. W parku stwierdzono 91 gatunków ptaków, są to m.in. orzeł stepowy, błotniak zbożowy, bocian czarny i biały, synogarlica senegalska, rożeniec zwyczajny czy gadożer zwyczajny[1]. Na mokradle Les Gueltates d’Issakarassene objętym konwencją ramsarską stwierdzono liczne gatunki ryb, głównie z rodzajów Barbus i Tilapia (w tym Tilapia zillii)[3].

Od 2001 roku park jest uznawany przez BirdLife International za ostoję ptaków IBA. Wymienia 14 gatunków, które zaważyły na decyzji. Należy do nich bliski zagrożenia błotniak stepowy (Circus macrourus); pozostałe 13 to gatunki najmniejszej troski. Pośród nich są trzy gatunki stepówek: rudogardła (Pterocles senegallus), piaskowa (P. coronatus) i prążkowana (P.lichtensteinii). Poza puchaczem pustynnym (Bubo ascalaphus) pozostałe gatunki uznane za „trigger species” należą do wróblowych. Są to: jaskółka płowa (Ptyonoprogne obsoleta), skowron pustynny (Alaemon alaudipes), skowronik rudawy (Ammomanes cinctura) i piaskowy (A. deserti), dżunglotymal saharyjski (Turdoides fulva), białorzytka srokata (Oenanthe lugens), białorzytka saharyjska (Oenanthe leucopyga), wróbel pustynny (Passer simplex) oraz gilak pustynny (Bucanetes githagineus)[3].

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Ministère de l'Aménagement du Territoire et de l'Environnement: Le Parc National de l'Ahaggar. [dostęp 2015-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-01)]. (fr.).
  2. a b Portal Algieria.com: Ahaggar National Park - The Biodiverse Home of the Saharan Cheetah. [dostęp 2015-03-01]. (ang.).
  3. a b c d DZ029 Parc National de l'Ahaggar. BirdLife Data Zone. [dostęp 2015-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 września 2015)].
  4. Dominique Auzias, Jean-Paul Labourdette: Parcs et réserves d'Afrique 2012. Petit Futé, 2012, s. 61. ISBN 978-2-7469-5187-7. [dostęp 2015-03-01]. (fr.).