Pat Nixon
Pat Nixon, właśc. Thelma Catherine Ryan Nixon (ur. 16 marca 1912 w Ely, zm. 22 czerwca 1993 w Park Ridge) – w latach 1953–1961 druga, a od 1969 do 1974 pierwsza dama Stanów Zjednoczonych, żona 37. prezydenta USA Richarda Nixona.
 Pat Nixon (1970) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Thelma Catherine Ryan Nixon |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 marca 1912 |
| Data i miejsce śmierci |
22 czerwca 1993 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 20 stycznia 1969 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Druga dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 20 stycznia 1953 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Thelma Ryan urodziła się 16 marca 1912 roku w Ely, jako córka górnika Williama Ryana i jego żony Kate Halberstadt[1]. Jej ojciec o narodzinach córki dowiedział się dopiero następnego dnia, tj. 17 marca – dzień św. Patryka[1]. Z tego też powodu, zawsze nazywał ją „Pat”[1]. W 1914 roku William Ryan zrezygnował z pracy w kopalni, ze względu na słabe zdrowie i przeniósł się na farmę w Artesii[1]. Thelma od wczesnego dzieciństwa pomagała w pracy wraz z dwoma starszymi braćmi, a od 1925 roku – kiedy zmarła jej matka – prowadziła także dom[1]. W 1929 roku zmarł także jej ojciec[2]. Pat zajmując się domem, jednocześnie uczęszczała do Excelsior High School w Norwalk[2]. Po jej ukończeniu pracowała dorywczo i chodziła na wykłady w Fullerton Junior College[2].
W 1930 roku wyjechała do Nowego Jorku, gdzie pracowała w szpitalu Seton, opiekując się pacjentami z dolegliwościami płucnymi[2]. Cztery lata później, mając odłożone nieco pieniędzy, powróciła do Kalifornii, gdzie zamieszkała ze swoimi braćmi i rozpoczęła studiowanie handlu w University of Southern California[2]. Jednocześnie pracowała w centrali telefonicznej, gabinecie dentystycznym, a także jako statystka w filmach[2]. Studia ukończyła w 1937 roku i podjęła pracę w szkole w Whittier[3]. Angażowała się wówczas w życie kulturalne, występując w spektaklach[3]. Przy okazji jednego z występów poznała swojego przyszłego męża, Richarda Nixona[3].
Nixon niemal natychmiast zaproponował jej małżeństwo, lecz Ryan odrzuciła oświadczyny[4]. Przez następne dwa lata spotykała się z różnymi mężczyznami, ale nie stworzyła trwałego związku[4]. W 1940 Nixon ponownie się oświadczył i tym razem został przyjęty[4]. Ich ślub odbył się 21 czerwca 1940 roku[4]. W podróż poślubną udali się do Meksyku[4].
W 1941 roku przenieśli się do Waszyngtonu, a następnie do Ottumwy[4]. Zaraz potem, Nixon jako porucznik US Navy, został wysłany na front II wojny światowej[5]. W tym czasie, do 1944 roku Pat pracowała w San Francisco[5]. Zaraz po wojnie, Nixon rozpoczął karierę polityczną[5]. Jego żona wspierała go w kampanii wyborczej do Izy Reprezentantów, choć robiła to niechętnie[5]. Początkowo była przeciwna przyjęciu nominacji wiceprezydenckiej dla męża, jednak ostatecznie ustąpiła[5]. Gdy w 1952 roku Richard został oskarżony o przyjmowanie środków finansowych na kampanię od kalifornijskich biznesmenów, Pat zachęcała go, aby odparł oskarżenia i nie wycofywał się z polityki[6]. Jako druga dama, starała się pozostawać w cieniu męża i skupiła się na prowadzeniu domu i wychowaniu dzieci[7]. Unikała wówczas mediów, ale chętnie podróżowała[7]. Odwiedziła łącznie 52 kraje, wizytując głównie szpitale, sierocińce i szkoły[7]. Po porażce Richarda w wyborach prezydenckich w 1960 roku, Nixonowie zamieszkali w Beverly Hills[8]. Po ośmiu latach, Partia Republikańska ponownie wysunęła Nixona jako kandydata na prezydenta[8]. Po pokonaniu Huberta Humphreya, Nixonowie wprowadzili się do Białego Domu[9].
Nowa pierwsza dama starała się pełnić swoje obowiązki podobnie, jak w czasach, gdy była drugą damą[9]. Z czasem polubiła nawet polubiła nową rolę i chętnie wydawała przyjęcia, czym zaskarbiła sobie sympatię waszyngtońskiej elity[9]. Nadal podróżowała po kraju, zachęcając do udzielania pomocy biednym i niepełnosprawnym[9]. Spośród podróży zagranicznych, jedną z bardziej znaczących była podróż do Azji Południowo-Wschodniej, podczas której odwiedziła Sajgon, w czasie trwania wojny wietnamskiej[10]. Oprócz tego była członkinią oficjalnej delegacji Stanów Zjednoczonych, podczas zaprzysiężenia prezydenta Liberii Williama Tolberta w 1972 roku[11]. Była pierwszą pierwszą damą, która wizytowała inny kraj z oficjalną misją dyplomatyczną[11]. W 1970 roku, pojechała do Peru, z pomocą humanitarną dla ofiar trzęsienia ziemi[11]. Prezydent Juan Velasco Alvarado odznaczył ją za to Wielkim Krzyżem Orderu Słońca[11].
Przeciwnicy polityczni zarzucali jej sztywność, przez co zyskała wśród nich przydomek „plastikowa Pat”[12]. Podjęła także próbę renowacji Białego Domu i zakupiła kilkaset dzieł sztuki i antycznych mebli, aby zapewnić stosowny wystrój[13]. Po ujawnieniu afery Watergate, uważała, że prezydent nie powinien zrzekać się urzędu[14]. Obarczyła winą współpracownika Nixona, Roberta Haldemana[14]. Przebieg afery, ataki mediów i ostatecznie rezygnacja męża, mocno odbiły się na jej stanie zdrowia[14].
Po opuszczeniu Białego Domu, Nixonowie przenieśli się do San Clemente[14]. Latem 1976 roku Pat doznała wylewu, po którym była częściowo sparaliżowana i miała kłopoty z mówieniem[15]. Dzięki rehabilitacji powróciła do zdrowia[15]. W 1980 oboje przeprowadzili się do Nowego Jorku, a rok później do Saddle River[16]. Jesienią 1983 roku, była pierwsza dama doznała kolejnego udaru mózgu[16]. Zmarła 22 czerwca 1993 roku w Park Ridge z powodu raka płuc[16].
Życie prywatne edytuj
Thelma Ryan poślubiła Richarda Nixona 21 czerwca 1940 roku[4]. Mieli dwoje dzieci: Patricię (ur. 21 lutego 1946) i Julie (ur. 5 lipca 1948)[5].
Nixonowie często się kłócili[7]. Po przegranych wyborach na gubernatora Kalifornii w 1962 roku, Thelma rozważała chęć rozwodu, choć ostatecznie odstąpiła od tej decyzji[8]. Miał wówczas nastąpić także rozkład pożycia[8]. Według biografów, ambicje polityczne Richarda sprawiły, że zaniedbywał żonę, co spowodowało, że nie było to udane małżeństwo[12]. Po wyprowadzce z Białego Domu, ponownie zbliżyli się do siebie[15].
Odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 509.
- ↑ a b c d e f L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 510.
- ↑ a b c L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 511.
- ↑ a b c d e f g L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 512.
- ↑ a b c d e f L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 513.
- ↑ L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 514.
- ↑ a b c d L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 515.
- ↑ a b c d L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 517.
- ↑ a b c d L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 518.
- ↑ L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 522.
- ↑ a b c d L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 508.
- ↑ a b L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 519.
- ↑ L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 521.
- ↑ a b c d L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 523.
- ↑ a b c L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 524.
- ↑ a b c L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 525.
- ↑ Grand Cordon in the Most Venerable Order ofKnighthood of the Pioneers of the Republic of Liberia. nixonlibrary.gov. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).
- ↑ Pat Nixon Biography. firstladies.org. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Patricia Ryan Nixon. Biały Dom. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).