Wikipedia

Paweł Korytko (major)

major kawalerii Wojska Polskiego

Paweł Korytko[a] (ur. 6 września 1884 w Suchodole, zm. 3 grudnia 1939 w Pieszycach) – major kawalerii Wojska Polskiego.

Paweł Korytko
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

6 września 1884
Suchodół

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1939
Pieszyce

Przebieg służby
Lata służby

1914-1920 i 1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola
Multimedia w Wikimedia Commons
Nekrolog mjr. Pawła Korytki

Życiorys edytuj

Urodził się 6 września 1884 w Suchodole, w ówczesnym powiecie husiatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii[2], w rodzinie Franciszka Ksawerego i Marii z Rostworowskich[3].

W latach 1894–1902 uczęszczał do c. k. Gimnazjum III w Krakowie, gdzie 23 września 1902 zdał maturę[4][5][6]. Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika, został mianowany kadetem rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1908 i wcielony do 2 Galicyjskiego Pułku Ułanów w Tarnowie[7]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1910 w korpusie oficerów kawalerii[8]. W szeregach Pułku Ułanów Nr 2 walczył na frontach I wojny światowej. Na stopień nadporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 20 stycznia 1915[9][10][11].

W listopadzie 1918 jako dowódca szwadronu zapasowego w Wolbromiu oddał się do dyspozycji dowódcy polskiego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich[12]. Został wcielony do szwadronu zapasowego 1 puł., w którym między innymi kierował szkoleniem szwadronu karabinów maszynowych[13]. W maju 1919 na czele szwadronu km wyruszył na front wołyński[14].

15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[15]. 14 sierpnia 1920, po śmierci rotmistrza Kazimierza Zakrzewskiego, objął obowiązki dowódcy pułku i pełnił je do 20 sierpnia tego roku[16][17].

8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 55. lokatą w korpusie oficerów rezerwy jazdy[18][19]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Poznaniu[20][21].

W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w grupie oficerów rezerwy „powyżej 40 roku życia”[22].

W nocy z 19 na 20 września 1939 wziął udział w natarciu na Zamość w szeregach 2 rezerwowego pułku piechoty ppłk. Stanisława Jana Gumowskiego[23]. Zmarł 3 grudnia 1939 w niemieckim rezerwowym szpitalu wojskowym Pieszycach, w następstwie odniesionych ran i tam został pochowany[23]. W 1949 ekshumowany i przeniesiony na Cmentarz Żołnierzy Polskich we Wrocławiu.

Był żonaty z Ewą z Aleksandrowiczów (1901–1952), z którą miał dwóch synów: Tomasza (ur. 1925) i Stanisława Andrzeja (1927–2007)[3].

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ W ewidencji cesarskiej i królewskiej Armii figurował jako „Paul Ritter Korytko von Pohorzec”[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 657, 729.
  2. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-06-04]..
  3. ↑ a b Marek Jerzy Minakowski: Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl). Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2021-06-04]..
  4. ↑ II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie : Protokoły egzaminów dojrzałości, sygn. 29/2302/0/1/38. Archiwum Narodowe w Krakowie. [dostęp 2022-07-04].
  5. ↑ Sprawozdanie 1895 ↓, s. 134, jako uczeń prywatny.
  6. ↑ Sprawozdanie 1902 ↓, s. 104.
  7. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 737, 803.
  8. ↑ Schematismus 1911 ↓, s. 746.
  9. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 560, 618.
  10. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 733, 802.
  11. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 927, 802.
  12. ↑ Wojciechowski 1929 ↓, s. 22.
  13. ↑ Wojciechowski 1929 ↓, s. 23.
  14. ↑ Wojciechowski 1929 ↓, s. 28.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920 roku, s. 645.
  16. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 220.
  17. ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 74-75.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 695.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 618.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 666.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 592.
  22. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 117, 954.
  23. ↑ a b Straty ↓.
  24. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 802.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Korytko_(major)&oldid=71897826”