Wikipedia

Paweł Pawlikowski

polski reżyser i scenarzysta

Paweł Aleksander Pawlikowski (ur. 15 września 1957 w Warszawie) – polski reżyser i scenarzysta filmowy, w latach 2004–2007 wykładowca na Oxford Brookes University. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Paweł Pawlikowski
Ilustracja
Paweł Pawlikowski (2015)
Data i miejsce urodzenia

15 września 1957
Warszawa

Zawód

reżyser, scenarzysta

Współmałżonek

Małgorzata Bela

Lata aktywności

od 1987

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Uznanie zdobył filmami dokumentalnymi realizowanymi dla BBC w latach 90. XX wieku oraz brytyjskimi filmami fabularnymi Ostatnie wyjście (2000) i Lato miłości (2004). Międzynarodową sławę przyniosły mu kręcone w Polsce filmy Ida (2013) oraz Zimna wojna (2018), w obu przypadkach nagrodzone Złotymi Lwami na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni oraz Orłami dla najlepszego filmu. Za Idę Pawlikowski otrzymał również pierwszego w dziejach polskiej kinematografii Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego (w pełnym metrażu), a za Zimną wojnę – nagrodę za reżyserię na Festiwalu Filmowym w Cannes.

W swych filmach Pawlikowski portretuje bohaterów, którzy są pozbawieni tożsamościowej stabilności; szczególne miejsce w jego utworach zajmują postaci kobiece. Reżyser wielokrotnie był chwalony za stosowanie poetyckich środków wyrazu, które umożliwiały odbiorcom skupianie się na przeżyciach bohaterów. W jego utworach odnajdywano aluzje do dzieł takich twórców, jak Krzysztof Kieślowski, Yasujirō Ozu i Robert Bresson. Laureat takich wyróżnień, jak nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2014) oraz Wiktor dla twórcy roku (2015).

ŻyciorysEdytuj

Młodość, wykształcenieEdytuj

Paweł Pawlikowski urodził się 15 września 1957 w Warszawie[1]. Jego matka, pochodząca z tradycyjnej katolickiej rodziny, była początkowo artystką baletową. Gdy zaczęła mieć problemy zdrowotne, skończyła filologię angielską, a następnie wykładała na Uniwersytecie Warszawskim[2][3]. Jego ojciec natomiast był lekarzem pochodzenia żydowskiego[4]. Babka ze strony ojca, również z zawodu lekarka pochodzenia żydowskiego[5], została zamordowana w Auschwitz[4][6]. On sam został ochrzczony i tak jak matka był katolikiem[7]. Matką chrzestną Pawlikowskiego była aktorka Barbara Kwiatkowska-Lass, przyjaciółka jego matki[8].

Ojciec Pawlikowskiego na fali antysemickiej nagonki, będącej następstwem wydarzeń marcowych, już po rozpadzie małżeństwa w 1969 wyjechał do Austrii. W 1971, gdy Paweł Pawlikowski miał 14 lat, wyjechał wraz z matką do Wielkiej Brytanii. Rodzice Pawlikowskiego potem zeszli się w zachodnich Niemczech[9], gdy ojciec przeniósł się z Austrii[10]. Później mieszkali we Włoszech i we Francji, a następnie na stałe osiedlili się w Anglii[10]. Pierwszy okres pobytu w Anglii spędził w katolickiej szkole pod Londynem, prowadzonej przez Zgromadzenie Księży Marianów. Ponieważ nie chciał się uczyć i poddać dyscyplinie, został z niej wyrzucony[7], w związku z czym ukończył ostatecznie szkołę protestancką[7].

Na uczelniach w Londynie i Oksfordzie studiował literaturę oraz filozofię, pisał doktorat o austriackim poecie Georgu Traklu[7]. W Oksfordzie zapisał się również na warsztaty filmowe, po których przerwał karierę naukową[7]. W 1986 otrzymał staż w BBC i zajął się tworzeniem filmów, początkowo dokumentalnych[11].

Filmy dokumentalneEdytuj

Jego najbardziej znane dzieła dokumentalne, realizowane dla BBC, poświęcone były Rosji. Z Moskwy do Pietuszek z Wieniediktem Jerofiejewem (From Moscow to Pietushki. A Journey with Benedict Yerofeyev, 1990), biografia tytułowego rosyjskiego pisarza, była równocześnie adaptacją utworu tegoż Moskwa-Pietuszki, czytaną przez Jerofiejewa z offu[12]. W humorystycznych Podróżach Dostojewskiego (Dostoyevsky’s Travels, 1992) reżyser przedstawił losy prawnuka Fiodora Dostojewskiego, tramwajarza Dmitrija, który w trakcie transformacji ustrojowej usiłował zdobyć upragniony samochód marki Mercedes, co wiązało się z koniecznością kombinatorstwa[12]. Właśnie w Podróżach Dostojewskiego pojawiła się kwestia wypowiadana przez bohatera dokumentu: „Musiałem zabić, bo potrzebowałem pieniędzy”[12]. Serbski epos (Serbian Epics, 1992) i Wycieczka z Żyrinowskim (Tripping with Zhirinovsky, 1995) były z kolei obserwacjami gardzących demokracją populistów: serbskiego zbrodniarza wojennego Radovana Karadžicia oraz rosyjskiego polityka Władimira Żyrinowskiego[12]. O ile film o Żyrinowskim satyrycznie przedstawiał jego polityczną karierę, o tyle etnograficzny portret serbskiej części Jugosławii w Serbskim eposie zbulwersował brytyjską opinię publiczną, rodząc podejrzenia, iż Pawlikowski sympatyzował z Karadžiciem[12].

Pierwsze filmy fabularneEdytuj

 
Dina Korzun grała w Ostatnim wyjściu

Debiutem fabularnym Pawlikowskiego był telewizyjny Korespondent (The Stringer, 1998) o reportażyście-amatorze, który zdobywa dzięki łutowi szczęścia sensacyjne materiały dla telewizji[12]. Korespondent został jednak przyjęty chłodno. Przykładowo Godfrey Cheshire z „Variety” pisał, że „skąpe podejście do dramaturgii pozbawia film prawdziwego napięcia i narracyjnej konstrukcji, a także sprawia, że jego polityczne obserwacje wydają się płytkie, a nawet niezamierzenie efekciarskie”[13].

Ostatnie wyjście (Last Resort, 2000), dystrybuowane już w kinach, Pawlikowski poświęcił opowieści o rosyjskiej imigrantce (Dina Korzun), która stara się o uzyskanie azylu w Wielkiej Brytanii. Krytycy oceniali Ostatnie wyjście pozytywnie[14]; Roger Ebert komentował film z uznaniem, twierdząc: „Podoba mi się sposób, w jaki Ostatnie wyjście się kończy, w jaki zamyka swoją emocjonalną podróż, nie udając, że historia, która leży u jego podstaw, dobiegła końca. Wychodzisz z teatru zaciekawiony i poruszony”[15].

W 2004 Pawlikowski wyreżyserował kolejny film Lato miłości (My Summer of Love), opowiadający o historii miłosnej między dwiema nastolatkami, które dzieli „przepaść klasowa”[16]. Lato miłości, powstałe na podstawie powieści Helen Cross[17], okazało się pierwszym istotnym sukcesem Pawlikowskiego; zbierając bardzo pozytywne recenzje, umożliwiło rozwój kariery Emily Blunt i Natalie Press, które odgrywały główne role[18]. Doceniany był zwłaszcza sposób kręcenia zdjęć „z ręki”, przywodzący na myśl dokonania grupy Dogma 95[19] lub społeczny realizm Kena Loacha[17]. Lato miłości otrzymało nagrodę BAFTA dla najlepszego filmu brytyjskiego roku[17].

W 2005 Pawlikowski rozpoczął realizację projektu The Restraint of Beasts, przerwanego w kolejnym roku chorobą żony. Gdy wykryto u niej raka w ostatnim stadium, reżyser postanowił zawiesić projekt i opiekował się nią do ostatnich chwil[20]. Wrócił do reżyserii po pięciu latach, gdy jego dzieci skończyły liceum i usamodzielniły się[3].

Kolejny film pełnometrażowy w reżyserii Pawlikowskiego, Kobieta z piątej dzielnicy (La Femme du Vème, 2011) na podstawie powieści kryminalnej Douglasa Kennedy’ego, rozgrywał się w Paryżu. W rolach głównych byłych małżonków reżyser obsadził Kristin Scott Thomas i Ethana Hawke’a, a ten drugi – wystylizowany na samego Pawlikowskiego – odtwarzał kreację człowieka pogrążonego w traumie oraz staczającego się w obłęd[20]. Efekt pracy reżysera nie przekonał jednak krytyków. Scott Tobias z magazynu internetowego The A.V. Club, wychwytując podobieństwa między Kobietą a filmami Romana Polańskiego, stwierdzał: „Paweł Pawlikowski nie jest Romanem Polańskim, więc urojenia i psychoza jego nadętego bohatera nie mają odpowiedniej intensywności”[21].

Filmy o PolsceEdytuj

 
Agata Kulesza grała w Idzie
 
Joanna Kulig grała w Zimnej wojnie

W międzyczasie Pawlikowski opracował projekt filmu o postulantce w katolickim zakonie (Agata Trzebuchowska), która od swojej ciotki (Agata Kulesza) dowiaduje się, że jest Żydówką. Pierwotnie scenariusz napisany wraz z Cezarym Harasimowiczem był zatytułowany Sister of Mercy (Siostra miłosierdzia), jednak Pawlikowski przeredagował go wraz z Rebeką Lenkiewicz i przemianował na Idę (2013)[7]. Ida wzbudziła w Polsce olbrzymie kontrowersje; środowiska prawicowo-konserwatywne zarzucały reżyserowi przypisanie Polakom udziału w Zagładzie Żydów podczas II wojny światowej[22][23], podczas gdy krytycy lewicowi – utrwalanie stereotypu żydokomuny, ucieleśnianego przez postać graną przez Kuleszę[24][25][26][27][28]. Mimo to niekiedy – ze względu na odrealnienie filmowej rzeczywistości, osiągnięte przez poetyckie czarno-białe zdjęcia – akcentowano niejednoznaczność, z jaką Ida podejmowała temat II wojny światowej i epoki stalinowskiej[29][30]. Na 38. edycji festiwalu filmowego w Gdyni Ida otrzymała Złote Lwy dla najlepszego filmu. Pawlikowski został później nagrodzony podczas 19. ceremonii wręczenia Orłów za najlepszy film i najlepszą reżyserię. Poza Polską Ida spotkała się z powszechnym uznaniem ze względu na subtelne ukazanie zawiłości II wojny światowej[31][32]; w 2015 otrzymała nagrodę BAFTA za najlepszy film nieanglojęzyczny oraz Oscara w tej samej kategorii, stając się pierwszym polskim filmem pełnometrażowym uhonorowanym Nagrodą Akademii Filmowej[33]. Agnieszka Tambor pisała: „Fabuła jest dość prosta, jednak to sposób realizacji powoduje, że film powszechnie nazywa się arcydziełem”[34].

Ukończywszy prace nad Idą, Pawlikowski zamierzał nakręcić opowieść inspirowaną życiem swoich rodziców[35], z udziałem Joanny Kulig oraz Tomasza Kota w roli kochanków miotających się pomiędzy Europą Zachodnią a Wschodnią podczas zimnej wojny. Film zatytułowany Zimna wojna został ukończony w 2018, a dzięki starannie zaplanowanej kampanii promocyjnej zakwalifikował się do udziału w konkursie głównym na 71. MFF w Cannes jako pierwszy film w języku polskim od czasu Przesłuchania (1982), zaprezentowanego w 1990[36][37]. Film po premierze przyjęto długimi owacjami na stojąco, a recenzje były jednoznacznie pozytywne[36]. Pawlikowski otrzymał w Cannes Złotą Palmę za najlepszą reżyserię jako pierwszy polski filmowiec w tej kategorii[38], a Zimna wojna została uhonorowana także między innymi Europejską Nagrodą Filmową dla najlepszego filmu roku[39] oraz umieszczeniem w ścisłej czołówce kandydatów do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego; statuetkę Akademii Filmowej odebrał jednak film Roma (2018) Alfonsa Cuaróna[40].

Kariera akademicka, udział w festiwalowych juryEdytuj

W 2004 Pawlikowski otrzymał pracę wykładowcy akademickiego na Oxford Brookes University[11], gdzie wykładał przez trzy lata[11].

W 2011 Pawlikowski był przewodniczącym jury na 36. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[20], które podjęło decyzję o uhonorowaniu Złotymi Lwami filmu Essential Killing (2011) w reżyserii Jerzego Skolimowskiego[41]. Werdykt wzbudził kontrowersje, gdyż faworytem dziennikarzy i publiczności była Róża (2011) Wojciecha Smarzowskiego[42]. Pawlikowski tłumaczył później mediom, że reszta członków zagranicznego jury uznała Różę za film zupełnie niezrozumiały[43]. Pawlikowski zasiadał też w jury konkursu głównego na 72. MFF w Wenecji (2015)[44] oraz na 72. MFF w Cannes (2019)[45]. W 2020 został przewodniczącym Rady Programowej Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych[46].

PoglądyEdytuj

Jak Pawlikowski twierdził, po przyjeździe do Polski zaskoczył go wzrost nastrojów nacjonalistycznych:

Wybory w 2015 roku były dla mnie szokiem i przyznaję, przeżyłem taki moment: „Co ja tu robię?” Ale potem pomyślałem: „To mój kraj, pełen wspaniałych ludzi i dobrych tradycji. Mam tu przyjaciół, rodzinę i wciąż sporo historii do opowiedzenia. Poza tym 30 procent to nie cały kraj. Trzeba odczekać”[2].

Krytykował politykę Prawa i Sprawiedliwości po 2015[47], ze względu na obawy nie tyle o swoją pozycję, ile o przyszłość polskiej kinematografii i kultury: „zabranie dotacji dla wielu pism, teatrów czy festiwali, które są dla władzy niewygodne, to forma cenzury ekonomicznej”[2]. Był jednym z przedstawicieli demonstracji przeciwko odwołaniu Magdaleny Sroki ze stanowiska dyrektor Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej[48]. W 2018 w wywiadzie dla Agence France-Presse twierdził, że figuruje „wraz z wieloma wybitnymi kolegami” na liście „niepożądanych, niewystarczająco patriotycznych artystów”[49]; wiadomość o takiej liście zdementował urzędujący wówczas minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński[49]. Gdy Gliński w 2020 opóźniał powołanie wybranego w konkursie Tomasza Kolankiewicza jako dyrektora artystycznego ówczesnej edycji festiwalu, Pawlikowski groził rezygnacją ze stanowiska w Radzie Programowej[50]. Ostatecznie festiwal odbył się w listopadzie, w miejsce zwyczajowego wrześniowego terminu, z Leszkiem Kopciem jako dyrektorem[51].

W 2018 w plebiscycie dla Criterion Collection wskazał 14 swoich ulubionych filmów: Noc po ciężkim dniu (1964) Richarda Lestera, Pół żartem, pół serio (1959) Billy’ego Wildera, Popiół i diament (1958) Andrzeja Wajdy, Badlands (1973) i Niebiańskie dni (1978) Terrence’a Malicka, Miłość blondynki (1965) Miloša Formana, Żyć własnym życiem (1963) i Szalonego Piotrusia (1965) Jeana-Luca Godarda, Za naszą miłość (1983) Maurice’a Pialata, Dziecko wojny (1962) Andrieja Tarkowskiego, Słodkie życie (1960), Osiem i pół (1963) i Amarcord (1973) Federica Felliniego, wreszcie Mulholland Drive (2001) Davida Lyncha[52].

Deklarował się jako człowiek wierzący, twierdząc, że ma „ogromną potrzebę wiary i poczucie istnienia Absolutu. Przeraża mnie informacyjny hałas i materialistyczno-zmysłowa kultura, która nas otacza. Uciekam od nich jak najdalej”[53].

Życie prywatneEdytuj

Ma dwoje dzieci, syna i córkę[54]. Jego pierwsza żona, która wyemigrowała z Rosji w latach 80., zmarła w 2006[55]; jej imienia i nazwiska Pawlikowski nigdy nie podał publicznie[56]. Pod koniec 2017 ożenił się z modelką Małgorzatą Belą[57].

Styl filmowyEdytuj

MotywyEdytuj

Dorobek Pawlikowskiego zwykle zalicza się do twórczości transnarodowej, w której skupiają się doświadczenia z przebywania w różnych krajach[58]. Richard Porton z pisma „Cinéaste” opisywał reżysera jako „jeden z najbardziej wyrazistych głosów w brytyjskiej kinematografii ostatnich lat”, dopowiadając, że Pawlikowski „nie chce produkować filmów zgodnych z przewidywalnymi trendami i szablonowymi receptami”[59]. W początkowej fazie jego twórczości doszukiwano się poetyckiego przetworzenia konwencji brytyjskiego realizmu społecznego[60][61]. Reżyser był ceniony za szczególną empatię i zrozumienie wobec swoich bohaterów, którzy są pozbawieni tożsamościowej stabilności[58]; szczególnie zauważano jego nieszablonowość w portretowaniu postaci kobiecych[62]. Joanna Rydzewska porównywała utwory Pawlikowskiego do twórczości Michaela Hanekego, który część swych filmów również tworzył poza krajem pochodzenia i również stawiał pytania o kondycję współczesnej Europy[58]. Agnieszka Morstin stwierdzała natomiast (zwłaszcza na przykładzie Zimnej wojny) podobieństwo dzieł Pawlikowskiego do późnej twórczości Krzysztofa Kieślowskiego, szczególnie zaś – Podwójnego życia Weroniki, gdzie również zaakcentowany został rozdźwięk między zachodem a wschodem Europy[63]. Sam Pawlikowski jednak przy okazji premiery Idy deklarował, że główną inspiracją dla niego był Jean-Luc Godard i jego Żyć własnym życiem[64], a Katarzyna Mąka-Malatyńska upatrywała bardziej w twórczości Pawlikowskiego wpływu polskich filmów z lat 60. oraz francuskiej Nowej Fali[64].

Twórczość Pawlikowskiego dotyczyła nie tylko wykorzenienia jego bohaterów pod względem narodowościowym, ale również religijnym. Ida zdaniem Wacława Osadnika jest filmem, w którym pojawiają się odniesienia na równi do etyki chrześcijańskiej oraz judaistycznej[65]. Audrey Kichelewski w swoim studium Idy i Zimnej wojny skupiała swą uwagę na szczególny sposób portretowania losów powojennej Polski. Zdaniem Kichelewski oba filmy Pawlikowskiego przedstawiają „bardziej złożoną wizję komunistycznej przeszłości niż potępienie czy błogą nostalgię”[66]. Ida oraz Zimna wojna wykraczają poza zbiorowe wyobrażenia o epoce komunistycznej, ponieważ „ukazują katolicyzm jako ważny element życia i tożsamości powojennej Polski, pomimo stosunku komunizmu do zorganizowanej religii”[67].

Zdaniem krytyka Łukasza Maciejewskiego reżyser Idy „opowiada o metafizyce bez doktrynerstwa, o odkrywaniu erotyki i tożsamości bez tautologii – dlatego jego filmy są doskonale zrozumiałe wszędzie na świecie”[68]. Maciejewski również dopowiadał, że „Pawlikowski mierzy się z polskimi kompleksami historycznymi, ale ucieka przed serwowaniem gotowych tez, ferowaniem wyroków. W jego filmach zamiast publicystyki, otrzymujemy filmową poezję”[68].

Środki wyrazuEdytuj

 
Łukasz Żal, twórca zdjęć do Idy i Zimnej wojny[69]

Joanna Sosnowska zauważyła, że czynnikiem wiążącym filmy Pawlikowskiego jest użycie poetyckich środków wyrazu, skłaniających widzów do skupienia się na postaciach. W Idzie oraz Zimnej wojnie owe środki reżyser osiągnął, eliminując tło, używając bliskich planów filmowych lub kadrując za pomocą pustej przestrzeni[70]. Robert Birkholc pisał, iż Pawlikowski „chętnie kręci w czerni i bieli, cyzeluje kadr, w wysublimowany sposób używa światłocienia”[71]. Jak twierdziła aktorka Agata Kulesza, reżyser zwykł wielokrotnie powtarzać to samo ujęcie do celów montażowych[72]. Użyta przez Pawlikowskiego symbolika na poziomie wizualnym skupia się na kontrastowym zestawieniu barw, a na poziomie dźwiękowym – polega na wyciszeniu pozornie najbardziej dramatycznych scen, co odbywa się poprzez wydłużenie przerw między dialogami, milczenie, oczekiwanie odpowiedzi[73]. Stąd filmy Pawlikowskiego porównywano pod względem estetycznym do medytacyjnych dzieł Roberta Bressona oraz Yasujirō Ozu[74]; Sheila Skaff zaliczała na przykład Idę do filmów „antymodernistycznych”, stanowiących formę duchowej „medytacji na temat ograniczeń, jakie wojna i emigracja narzucają tym, którzy je przeżyli”[74].

Pawlikowski deklarował, że specjalizuje się w filmach „stosunkowo prostych”[75]. Większość jego filmów koncentruje się wokół trzech postaci w określonym krajobrazie, przy czym celem stawianym sobie Pawlikowski czyni sytuację, w której widz „wychodzi z kina z filmem wciąż w głowie, a nie z uczuciem przesytu”[75]. W swoich filmach skupia się bardziej na wiarygodnych relacjach pomiędzy postaciami aniżeli na dawaniu widzom lekcji historii:

Kiedy opowiadasz o sytuacji historycznej za pośrednictwem ludzi i ich skomplikowanych relacji, a także czynisz tych ludzi prawdziwymi i barwnymi, historia ożywa o wiele bardziej, niż gdybyś próbował nakręcić film, który wyjaśnia historię, który ma na celu rozrachunek z historią, albo służy celowi edukacyjnemu lub dydaktycznemu[76].

FilmografiaEdytuj

Źródło: Filmpolski.pl[46]
Rok Tytuł Reżyser Scenarzysta Producent Uwaga
1990 Z Moskwy do Pietuszek z Wieniediktem Jerofiejewem   film dokumentalny
1992 Podróże Dostojewskiego     film dokumentalny
1992 Serbski epos     film dokumentalny
1995 Wycieczka z Żyrinowskim     film dokumentalny
1998 Korespondent     film fabularny
2000 Ostatnie wyjście     film fabularny
2004 Lato miłości     film fabularny
2011 Kobieta z piątej dzielnicy     film fabularny
2013 Ida     film fabularny
2018 Zimna wojna     film fabularny

NagrodyEdytuj

Źródła[46][77]
Rok Film Festiwal/instytucja Nagroda
2001 Ostatnie wyjście Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Salonikach Nagroda FIPRESCI
2004 Lato miłości Brytyjska Akademia Sztuk Filmowych i Telewizyjnych Nagroda Alexandra Kordy dla najlepszego filmu brytyjskiego
2005 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Edynburgu Nagroda dla najlepszego nowego filmu brytyjskiego
2006 Polska Akademia Filmowa Orzeł za najlepszy film europejski
2013 Ida Festiwal Polskich Filmów Fabularnych Złote Lwy
Nagroda Dziennikarzy
Don Kichot, Nagroda Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych
Nagroda Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych
Festival Internacional de Cine de Gijón Grand Prix
Nagroda Jury Młodzieżowego
Nagroda za scenariusz
London Film Festival Grand Prix
Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Listapad” w Mińsku Grand Prix
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Toronto Nagroda FIPRESCI
Warszawski Festiwal Filmowy Grand Prix
Nagroda Jury Ekumenicznego
Festiwal Filmów o Tematyce Żydowskiej Nagroda dla najlepszego pełnometrażowego filmu fabularnego
2014 Jameson Dublin International Film Festival Najlepszy reżyser
Europejska Nagroda Filmowa Nagroda Publiczności
Nagroda dla najlepszego filmu
Nagroda dla najlepszego reżysera
Nagroda dla najlepszego scenarzysty
Golden Trailer Award Najlepszy zagraniczny film dramatyczny
TVP Kultura Gwarancja Kultury
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Helsinkach Nagroda Publiczności
Międzynarodowy Festiwal Kina Niezależnego „Off Camera” Nagroda Główna w Konkursie Polskich Filmów Fabularnych
Las Vegas Film Critics Society Sierra Award Najlepszy film zagraniczny
Festiwal Filmów Polskich w Los Angeles Hollywood Eagle Award
Lubuskie Lato Filmowe Srebrne Grono
Nagroda Krytyków Filmowych Nowego Jorku Film nieanglojęzyczny
Nagroda Krytyków Filmowych Los Angeles Najlepszy film zagraniczny
Polska Akademia Filmowa Orzeł za najlepszy film
Orzeł za najlepszą reżyserię
Phoenix Critics Circle Awards Najlepszy film międzynarodowy
Festiwal Kina Polskiego „CiakPolska” w Rzymie Nagroda Publiczności
The San Francisco Film Critics Circle Awards Najlepszy film obcojęzyczny
Sarasota Film Festival Nagroda w Konkursie Filmów Fabularnych
Parlament Europejski Nagroda Lux Prize
Festiwal Reżyserii Filmowej w Świdnicy Złoty Dzik
Tarnowska Nagroda Filmowa Nagroda Specjalna Jury
Festiwal Polskich Filmów „Ekran” w Toronto Nagroda dla najlepszego filmu
Tromso International Film Festival Nagroda FIPRESCI
Festiwal Filmów z Europy Środkowej i Wschodniej „goEast” Grand Prix
Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Wiosna Filmowa” w Wilnie Nagroda za reżyserię
Film Forum Zadar Grand Prix
Koło Piśmiennictwa Filmowego Stowarzyszenia Filmowców Polskich Złota Taśma
2015 Brytyjska Akademia Sztuk Filmowych i Telewizyjnych Najlepszy film nieanglojęzyczny
Festiwal „Capri, Hollywood” Nagroda dla najlepszego nieanglojęzycznego filmu zagranicznego
Hiszpańska Akademia Sztuki Filmowej Goya za najlepszy film europejski
Independent Spirit Award Najlepszy film zagraniczny
RMF Classic Wydarzenie roku
Alliance of Women Film Journalists Nagroda dla najlepszego filmu zagranicznego
Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej Oscar za najlepszy film obcojęzyczny
2017 Europejska Nagroda Filmowa Nagroda Specjalna dla najlepszego filmu 30-lecia
2018 Zimna wojna Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes Nagroda Jury za reżyserię
Festiwal Filmu Polskiego w Ameryce Nagroda Krytyków Chicagowskich
„Złote Zęby” dla najbardziej interesującego filmu fabularnego
Festiwal Młodego Kina Wschodnioeuropejskiego w Cottbus Nagroda Publiczności
Europejska Nagroda Filmowa Nagroda dla najlepszego filmu
Nagroda dla najlepszego reżysera
Nagroda dla najlepszego scenarzysty
Flanders International Film Festival (Gandawa) Grand Prix
Festiwal Polskich Filmów Fabularnych Złote Lwy
Złoty Kangur
Hiszpańska Akademia Sztuki Filmowej Goya za najlepszy film europejski
Lubuskie Lato Filmowe Złote Grono
National Board of Review Najlepszy film obcojęzyczny
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sztokholmie Nagroda FIPRESCI
2019 Empik Bestseller Empiku w kategorii film polski
Europejska Nagroda Filmowa Nagroda Publiczności
London Critics’ Circle Film Awards Nagroda dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego
Polska Akademia Filmowa Orzeł za najlepszy film
Orzeł za najlepszą reżyserię
Orzeł za najlepszy scenariusz
Tarnowska Nagroda Filmowa Grand Prix
Nagroda Publiczności
Festiwal Reżyserii Filmowej w Wałbrzychu Wyróżnienie Specjalne
Koło Piśmiennictwa Filmowego Stowarzyszenia Filmowców Polskich Złota Taśma

Wyróżnienia honoroweEdytuj

 
Paweł Pawlikowski podpisujący autograf (2019)

OrderyEdytuj

Nagrody honoroweEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Interia 2019 ↓.
  2. ↑ a b c Hollender 2019 ↓.
  3. ↑ a b Wróblewski 2014 ↓.
  4. ↑ a b Sadowska 2014 ↓.
  5. ↑ Ingram 2014 ↓.
  6. ↑ Dziennik Związkowy 2014 ↓.
  7. ↑ a b c d e f Polska Times 2015 ↓.
  8. ↑ Polska Times 2018 ↓.
  9. ↑ Subbotko 2013 ↓.
  10. ↑ a b Nast 2018 ↓.
  11. ↑ a b c Wignall 2004 ↓.
  12. ↑ a b c d e f Talarczyk-Gubała 2018 ↓.
  13. ↑ Cheshire 1998 ↓.
  14. ↑ Last Resort (2001) Movies, Metacritic [dostęp 2022-04-14].
  15. ↑ Ebert 2001 ↓.
  16. ↑ Kobus 2015 ↓.
  17. ↑ a b c Lemercier 2005 ↓.
  18. ↑ O’Hehir 2005 ↓.
  19. ↑ Gleiberman 2005 ↓.
  20. ↑ a b c Wróblewski 2012 ↓.
  21. ↑ Tobias 2012 ↓.
  22. ↑ Płużański 2015 ↓.
  23. ↑ Zaremba 2015 ↓, s. 38.
  24. ↑ Zawadzka 2013 ↓.
  25. ↑ Graff 2013 ↓.
  26. ↑ Rojek 2013 ↓.
  27. ↑ Jagielski 2018 ↓, s. 6–8.
  28. ↑ Forecki 2017 ↓, s. 56.
  29. ↑ Podsiadło-Kwiecień 2018 ↓, s. 165–166.
  30. ↑ Żakieta 2015 ↓, s. 237–238.
  31. ↑ Ida, Metacritic [dostęp 2021-09-23] (ang.).
  32. ↑ Scott 2014 ↓.
  33. ↑ Kosmatka 2015 ↓.
  34. ↑ Tambor 2014 ↓, s. 259.
  35. ↑ Criterion Collection 2019 ↓.
  36. ↑ a b Polska Agencja Prasowa 2018 ↓.
  37. ↑ Hess i Najbora 2020 ↓, s. 7–9.
  38. ↑ Hollender 2018b ↓.
  39. ↑ Hollender 2018a ↓.
  40. ↑ Górna 2019 ↓.
  41. ↑ Pietrzyk 2011 ↓.
  42. ↑ Varga 2011 ↓.
  43. ↑ Polskie Radio 2011 ↓.
  44. ↑ Dziennik 2015 ↓.
  45. ↑ Onet Kultura 2019 ↓.
  46. ↑ a b c d e f g h Paweł Pawlikowski w bazie filmpolski.pl
  47. ↑ Trzebuchowska 2018 ↓.
  48. ↑ RDC 2017 ↓.
  49. ↑ a b Kazimierczuk 2018 ↓.
  50. ↑ Mrozek 2020 ↓.
  51. ↑ Szczerba 2020 ↓.
  52. ↑ Criterion Collection 2018 ↓.
  53. ↑ Jankowski 2018 ↓.
  54. ↑ Bradshaw 2014 ↓.
  55. ↑ Robey 2015 ↓.
  56. ↑ Drozdek 2018 ↓.
  57. ↑ Viva 2018 ↓.
  58. ↑ a b c Rydzewska 2009 ↓, s. 92.
  59. ↑ Porton 2005 ↓, s. 57.
  60. ↑ Bardan 2008 ↓, s. 59–60.
  61. ↑ Monk 2012 ↓, s. 480–481.
  62. ↑ Porton 2005 ↓, s. 37.
  63. ↑ Morstin 2018 ↓, s. 79–90.
  64. ↑ a b Mąka-Malatyńska 2015 ↓, s. 242.
  65. ↑ Osadnik 2020 ↓, s. 137.
  66. ↑ Kichelewski 2020 ↓, s. 653.
  67. ↑ Kichelewski 2020 ↓, s. 654.
  68. ↑ a b Maciejewski 2020 ↓.
  69. ↑ Dostał nominację do Oscara za zdjęcia do „Zimnej Wojny”. Kim jest Łukasz Żal?, Rozrywka Wprost, 22 stycznia 2019 [dostęp 2022-05-03] (pol.).
  70. ↑ Sosnowska 2020 ↓, s. 49.
  71. ↑ Birkholc 2019 ↓, s. 35.
  72. ↑ Maciejewski 2019 ↓.
  73. ↑ Dosnowska 2020 ↓, s. 53–54.
  74. ↑ a b Skaff 2016 ↓, s. 213–218.
  75. ↑ a b Brooke 2012 ↓, s. 8.
  76. ↑ Murray 2018 ↓, s. 5.
  77. ↑ The Last Resort, IFFR [dostęp 2022-04-27].
  78. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 851.
  79. ↑ MKiDN 2014 ↓.
  80. ↑ Wirtualne Media 2015 ↓.
  81. ↑ Muszytowska-Rzeszotek 2019 ↓.
  82. ↑ Bruszewski 2019 ↓.

BibliografiaEdytuj

Artykuły naukowe i specjalistyczneEdytuj

Artykuły branżoweEdytuj

Strony internetoweEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Pawlikowski&oldid=67558701”