Pawieł Andriejewicz Fiedotow (Павел Андреевич Федотов) (ur. 22 czerwca 1815 w Moskwie; zm. 14 listopada 1852 w Sankt-Petersburgu) – rosyjski malarz uznawany za prekursora realizmu krytycznego. Syn oficera wojsk Imperium Rosyjskiego.

Pawieł Fiedotow
Павел Андреевич Федотов
Ilustracja
Pawieł Fiedotow – Autoportret (akwarela, 1848)
Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1815
Moskwa

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1852
Petersburg

Narodowość

rosyjska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Życiorys edytuj

Po ukończeniu Moskiewskiej Szkoły Kadetów Fiedotow rozpoczął służbę w Fińskim gwardyjskim pułku piechoty w Sankt-Petersburgu. Zainteresowanie sztuką było wówczas dość częste wśród wielu młodych oficerów armii carskiej. Fiedotow, który amatorsko grał na flecie oraz tworzył liczne szkice i rysunki, zdecydował się rozwijać swe zainteresowania i zaczął uczęszczać do wieczorowej klasy Akademii Sztuk Pięknych.

Umiejętności zyskane podczas tych studiów sprawiły, że dzięki portretom przedstawiającym oficerów uznano go za naczelnego malarza pułku. W tym okresie Fiedotow malował przy użyciu akwareli, a przeważającym tematem jego obrazów było piękno otaczającego świata. Narysował także nieliczne karykatury.

W 1844 przeszedł w stan spoczynku i postanowił całkowicie poświęcić się malarstwu. Dwa lata później porzucił technikę akwareli i ołówkowego rysunku na rzecz malarstwa olejnego. W latach 1846-1850 powstał cykl portretów przedstawiających członków rodziny Żdanowiczów. Do najbardziej znanych obrazów rodzajowych z tego okresu należą Swaty majora (1851) oraz Wdówka (1851).

Fiedotow zmarł w 1852 jako nędzarz przebywając w petersburskim szpitalu psychiatrycznym[1].

Przypisy edytuj

  1. Pawieł Andriejewicz Fiedotow [online], www.kaczmarski.friko.pl [dostęp 2017-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
  2. Na podstawie opisu tego obrazu powstał wiersz pt. Encore, jeszcze raz Jacka Kaczmarskiego, który sam obraz ujrzał w reprodukcji już po napisaniu wiersza (Jacek Kaczmarski, Jolanta Piątek, Za dużo czerwonego, cz. II, „Odra”, 2 (482), 2002 (pol.).).

Linki zewnętrzne edytuj