Pedagogika twórczości

Pedagogika twórczości – subdyscyplina pedagogiki, której głównym zadaniem jest generowanie wiedzy z zakresu wychowania dzieci, młodzieży i dorosłych do twórczości oraz pomocy jednostkom i grupom w tworzeniu i rozwijaniu postawy twórczej. W jej skład wchodzą: teoria pedagogiki twórczości (aksjologia), koncentrująca się na formułowaniu celów wychowania do twórczości oraz ich uzasadnieniach oraz dydaktyka twórczości, której celem jest konstruowanie modeli nauczania twórczości i badanie uwarunkowań tego procesu. Pedagogika twórczości za przedmiot swoich rozważań przyjmuje bardziej nauczanie twórczości niż twórcze nauczanie^[1].

Rozwój dyscypliny

Rozwój pedagogiki twórczości jako swoistej dyscypliny nauk o wychowaniu, świadomej odrębności swego przedmiotu zainteresowań oraz metod badawczych, zaczął się właściwie wraz z powstaniem i rozwojem nowej specjalności na studiach pedagogicznych oraz podyplomowych w Warszawskiej Szkole Pedagogiki Specjalnej (dzisiejsza Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej) i działalnością Andrzeja Góralskiego oraz Witolda Dobrołowicza^[2].

Pojęcia

Podstawowym pojęciem w tej subdyscyplinie pedagogiki jest „twórczość”.

Subdyscypliny

Inne nazwy pedagogiki zajmującej się twórczością, używane w polskiej literaturze pedagogicznej to:

pedagogika kreatywna
pedagogika twórcza
pedagogia twórczości
pedagogika zdolności twórczych
pedagogika kreatywności
psychodydaktyka kreatywności
dydaktyka kreatywna
dydaktyka twórczości
pedagogika oddziaływań twórczych
psychopedagogika działań twórczych

Pedagodzy twórczości

Osoby zasłużone dla rozwoju pedagogiki twórczości w Polsce: Witold Dobrołowicz, Teresa Giza, Andrzej Góralski, Józef Kozielecki, Kazimierz Korniłowicz, Tadeusz Lewowicki, Jan Łaszczyk, Marzenna Magda-Adamowicz, Edward Nęcka, Zbigniew Pietrasiński, Stanisław Popek, Henryk Rowid, Bogdan Suchodolski, Krzysztof J. Szmidt, Stefan Szuman, Janina Uszyńska-Jarmoc.

Przypisy

↑ Krzysztof J. Szmidt: Pedagogika twórczości. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2007, s. 45-47. ISBN 978-83-7489-072-4.
↑ Krzysztof J. Szmidt: Pedagogika twórczości. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2007, s. 31. ISBN 978-83-7489-072-4.

Bibliografia

Pedagogika twórczości, Szmidt Krzysztof J., Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2007.
Teoria twórczości. Eseje filozoficzne i pedagogiczne, Góralski Andrzej, Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej, Warszawa 2003.
Psychologia twórczości, Nęcka Edward, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2001.
O pedagogice twórczości, pod red. Jana Łaszczyka, WSPS, Warszawa 1997.
Zadanie, metoda, rozwiązanie. Techniki twórczego myślenia zbiór 5, pod red. Andrzeja Góralskiego Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa 1984.
Myślenie twórcze, Pietrasiński Zbigniew, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1969.
Pedagogika twórczości, w pracy nauczycielskiej, Giza Teresa, Kielce 1998.
Przygotowanie studentów do twórczej pracy pedagogicznej, Giza Teresa, Kielce 1999.
Obraz twórczych pedagogicznie nauczycieli klas początkowych, Magda-Adamowicz Marzenna, Toruń 2012.
Twórczość pedagogiczna nauczyciela w kontekście systemowym. Źródła, koncepcja, identyfikacje, Magda-Adamowicz Marzenna, Toruń 2015.
Children's creativity in a systemic perspective, Magda-Adamowicz Marzenna, Toruń 2013.
Wizerunek twórczych pedagogicznie nauczycieli, Magda-Adamowicz Marzenna, Zielona Góra 2007.
Uwarunkowania efektywności kształcenia nauczycieli klas I-III w zakresie twórczości pedagogicznej, Magda-Adamowicz Marzenna, Zielona Góra 2009.

[1] Krzysztof J. Szmidt: Pedagogika twórczości. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2007, s. 45-47. ISBN 978-83-7489-072-4.

[2] Krzysztof J. Szmidt: Pedagogika twórczości. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2007, s. 31. ISBN 978-83-7489-072-4.

[1]

[2]