Perikardiektomia – chirurgiczny zabieg usunięcia części (perikardiektomia częściowa) lub całości (perikardiektomia radykalna) worka osierdziowego[1], mający na celu najczęściej odbarczenie zaciskającego zapalenia osierdzia. Zapalenie to, jak również inne rodzaje stanu zapalnego osierdzia, wywoływane jest przez różne czynniki, najczęstszymi są infekcje, działanie promieniowania, przyczyny idiopatyczne oraz reakcja zapalna[2]. Prowadzi do włóknienia lub kalcyfikacji worka osierdziowego[3].

Z badań wynika, że usunięcie części lub całości worka osierdziowego poprawia stan pacjentów dotkniętych zapaleniem osierdzia i wynikających z niego problemów z działaniem serca, jednak potencjalnie może negatywnie wpływać na obieg krwi w obrębie przedsionków serca i zastawki trójdzielnej[4], choć objawy te mogą również wynikać z wcześniejszych problemów z sercem, takich jak kardiomiopatie wynikające z nieleczonego zapalenia osierdzia[5].

Stosowana bywa zarówno jako zabieg terapeutyczny, jak i diagnostyczny[6]. Jej stosowanie obarczone jest jednak sporym ryzykiem dla pacjenta. W zależności od próby, w różnych ośrodkach notuje się od 3[2], przez 7[7] i 10[8], do nawet 18 procent śmierci w okresie okołooperacyjnym (pierwszych 30 dni po operacji)[1]. Długoterminowa prognoza dla pacjentów po zabiegu usunięcia worka osierdziowego zależy przede wszystkim od pierwotnej przyczyny choroby a także od minimalizacji czasu pomiędzy diagnozą a zabiegiem[7][1].

Przypisy edytuj

  1. a b c Christiane Busch i inni, Risk factors for mortality after pericardiectomy for chronic constrictive pericarditis in a large single-centre cohort, „European Journal of Cardio-Thoracic Surgery”, 48 (6), 2015, DOI10.1093/ejcts/ezv322, ISSN 1010-7940 [dostęp 2017-04-17] (ang.).
  2. a b Erin A. Gillaspie i inni, Pericardiectomy After Previous Bypass Grafting: Analyzing Risk and Effectiveness in this Rare Clinical Entity, [w:] Fifty-second Annual Meeting of the Society of Thoracic Surgeons, Phoenix, AZ, Jan 23–27, 2016., 2016, DOI10.1016/j.athoracsur.2016.08.087.
  3. Peng Zhu i inni, Pericardiectomy for constrictive pericarditis: single-center experience in China, „Journal of Cardiothoracic Surgery”, 10, 2015, s. 34, DOI10.1186/s13019-015-0237-6, ISSN 1749-8090, PMID25887705, PMCIDPMC4367887 [dostęp 2017-04-17].
  4. Erin A. Gillaspie i inni, Natural History of Echocardiographic and Hemodynamic Changes Following Isolated Pericardiectomy for Constrictive Pericarditis, „Journal of Cardiothoracic Surgery”, 10 (1), 2015, A63, DOI10.1186/1749-8090-10-S1-A63, ISSN 1749-8090, PMCIDPMC4693769 [dostęp 2017-04-16].
  5. Craig T. Gutman, Thomas C. Brunold, Spectroscopic and Computational Studies of a Small Molecule Functional Mimic of Iron Superoxide Dismutase, Fe-dapsox, „Inorganic chemistry”, 51 (23), 2012, s. 12729–12737, DOI10.1021/ic301547z, ISSN 0020-1669, PMID23140435, PMCIDPMC3974269 [dostęp 2017-04-16].
  6. Ewa Konik i inni, Pericardiectomy as a diagnostic and therapeutic procedure, „BMJ Case Reports”, 2016, 2016, bcr2016217563, DOI10.1136/bcr-2016-217563, ISSN 1757-790X, PMID27873763, PMCIDPMC5129170 [dostęp 2017-04-16] (ang.).
  7. a b G. Szabo i inni, Constrictive pericarditis: risks, aetiologies and outcomes after total pericardiectomy: 24 years of experience, „European Journal of Cardio-Thoracic Surgery”, 44 (6), 2013, s. 1023–1028, DOI10.1093/ejcts/ezt138, ISSN 1010-7940 [dostęp 2017-04-17] (ang.).
  8. Yoshiyuki Tokuda i inni, Outcome of Pericardiectomy for Constrictive Pericarditis in Japan: A Nationwide Outcome Study, „The Annals of Thoracic Surgery”, 96 (2), 2013, s. 571–576, DOI10.1016/j.athoracsur.2013.04.054.