Wikipedia

Personal Rapid Transit

Personal Rapid Transit – koncepcja energooszczędnego, zindywidualizowanego transportu miejskiego lub podmiejskiego. Powstała w oparciu o niewielkie elektryczne 2-3 osobowe pojazdy (sterowane komputerowo), dostępne na żądanie po wprowadzeniu adresu miejsca docelowego. Pojazdy poruszają się po specjalnie przygotowanych i zabezpieczonych trasach (naziemnych, podwyższonych lub podwieszonych), oddzielonych wielopoziomowo od tradycyjnych ulic bez zatrzymywania się na pośrednich przystankach/stacjach[1].

Pojazd systemu ULTra na testowej trasie
Pojazd systemu Morgantown PRT

Ruch kontrolowany jest komputerowo, a ilość pojazdów ograniczona, dzięki czemu nie ma możliwości wystąpienia zatłoczenia (korków), ani kolizji. Podróże odbywają się nieprzerwanie do miejsc przeznaczenia wybranych przez pasażerów. Nie istnieją rozkłady jazdy, ani wyznaczone trasy przejazdów. Pasażer decyduje o czasie rozpoczęcia i miejscu zakończenia podróży. Komputer znajduje optymalną ścieżkę do miejsca przeznaczenia dla każdego pasażera, unikając kolizji i utrzymując bezpieczne odległości pomiędzy pojazdami[1]. W odróżnieniu od pojazdów autonomicznych, które poruszają się będą po całym szerokim systemie drogowym danego kraju, tu trasy są ściśle zamknięte.

Do niedawna jedynym funkcjonującym pseudo-PRT (ponieważ jest to transport grupowy, z przystankami pośrednimi oraz stałymi trasami) był:

  • Morgantown PRT (Stany Zjednoczone) zbudowana w latach siedemdziesiątych i działająca do dzisiaj[2].

Aktualnie funkcjonującym systemem PRT jest także (brak przystanków pośrednich, możliwość wyboru przystanku docelowego):

  • ULTra (Wielka Brytania), Heathrow. Pasażerowie mają możliwość bezpłatnej podróży z terminalu 5 Heathrow na dwie stacje, znajdujące się na odległym parkingu samochodowym. Istniejące połączenie autobusowe zostało skasowane i całkowicie zastąpione przez PRT. [3].

Na świecie znanych jest wiele projektów osobistego transportu[4]. Najbardziej znane to:

  • ULTra (Londyn, UK) obsługuje lotnisko Heathrow w Londynie[5].
  • CabinTaxi (Detroit, USA)
  • Coaster (GRT system), Austria[6]
  • CompuCar (Niemcy)
  • FLYWAY (Szwecja)
  • Higherway (Vancouver, WA.,USA)
  • Magtube (CA, USA)
  • MicroRail (Ft. Worth, TX., USA)
  • MISTER (Polska) / Metrino PRT (Nowa Zelandia)[7]
  • MonicPRT (Singapur)
  • JPods (Minneapolis, USA)
  • Pathfinder (Detroit, USA)
  • ParkShuttle (Holandia)
  • POSTECH PRT (Korea)
  • The Serpentine (Szwajcaria)
  • SkyCab (Szwecja)
  • SkyTaxi (Rosja)[8]
  • SkyTran (Los Angeles, USA)
  • Skyweb Express (Minneapolis, USA, produkt Taxi 2000 Corporation)
  • Vectus PRT (Szwecja/Korea)[9]
  • Y-Rail PRT (or GRT)

W ostatnim czasie zostały zrealizowane jako prototyp lub pełnowymiarowy model demonstracyjny tylko 4 projekty (ULTra, VECTUS, COASTER i MISTER).

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej: Słownik pojęć strategii rozwoju transportu do 2020 roku. 2014-12-16, s. 24.
  2. ↑ Morgantown Personal Rapid Transit (PRT). web.presby.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-12)]..
  3. ↑ Taking a ride on Heathrow’s ULTra Personal Rapid Transit System – Pocket-lint.
  4. ↑ Comparison Matrix of Ready and Emerging Innovative Transportation Technologies.
  5. ↑ London Connections: Heathrow ULTra PRT.
  6. ↑ Home – CityCoaster Verkehrssysteme AG.
  7. ↑ Accomplishments. Serwis internetowy Metrino PRT. [dostęp 2017-09-02].
  8. ↑ English (SkyTaxi – проект персонального автоматического транспорта Сергея Прохоренко). sites.google.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-04)]..
  9. ↑ Morgonrock - Morgonrockar Online på Sovtex.se
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Personal_Rapid_Transit&oldid=70498937”