Piekarz
Piekarz – osoba zajmująca się zawodowo piekarstwem
Ludność służebna edytuj
Piekarze (łac. panifices, pistores, fornarii; niem. Baecker) to także, w okresie wczesnego średniowiecza, grupa książęcej, biskupiej ludności służebnej – ministeriales, która zajmowała się wyrabianiem i wypiekiem chleba oraz innego pieczywa. Pojawiają się w Polsce na pierwszych uposażeniach klasztorów, wymienieni w Przywileju tynieckim (1105) i w Bulli Gnieźnieńskiej (1136), gdzie występują razem z kucharzami i koniuchami jako ministeriales w opactwie w Łęczycy. Na służbie książęcej wędrowali razem z dworem, dlatego tak jak kucharzy i łagiewników, mieszkańcy osad mieli obowiązek ich gościć. Piekarze wymieniani w najstarszych dokumentach prawa magdeburskiego, razem z rzeźnikami i szewcami zakładali pierwsze, miejskie cechy branżowe w Polsce. W XV-wiecznym Poznaniu i Krakowie piekarze byli też hodowcami świń. Rady miejskie obu tych miast ograniczały piekarzom ich liczbę do 12-16 sztuk.
Świadectwem ich istnienia są nazwy typu Piekary, którą nosi kilkanaście osad w Polsce, położonych w sąsiedztwie starych grodów[1].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ K. Modzelewski, Piekarze, [w:] Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku, t. 2, red. M. Kamler, Warszawa 1981, s. 43.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Wyrozumski, "Cracovia Mediaevalis", Kraków 2010,str.403,407,409
