Pierogi ruskie
Pierogi ruskie – popularny wśród Polaków w Polsce[1] i na Rusi[2] rodzaj pierogów, których nazwa wywodzi się od Rusi Czerwonej (Galicja Wschodnia)[3][4]. Nie należy jej mylić, jak to często jest robione, z Rosją, gdzie ten typ pierogów nie jest znany. Dawniej bardzo popularne wśród Polaków mieszkających na terenach Rusi (województwa ruskiego Korony Królestwa Polskiego, następnie w Rzeczypospolitej). Ukraińcy uważają je za danie kuchni polskiej, jak i ukraińskiej[5].
| przystawka, danie główne | |
 Pierogi ruskie gotowane, okraszone przysmażonym boczkiem | |
| Inne nazwy |
pierogi galicyjskie[potrzebny przypis] |
|---|---|
| Rodzaj |
pierogi |
| Obróbka żywności |
gotowanie |
| Składniki | |
Ciasto przygotowuje się z mąki, wody i soli (czasem także jaj), a farsz z masy twarogowo-ziemniaczanej[6] z dodatkiem soli, pieprzu, podsmażonej cebuli. Ciasto rozwałkowuje się do grubości około 2 mm, farsz oblepia się ciastem i gotuje w wodzie. Potrawę podaje się ze skwarkami, smażoną cebulą lub śmietaną. We Lwowie popularne było podawanie pierogów ruskich posypanych kminkiem.
Niektórzy smakosze szczególnie cenią pierogi ruskie gotowane, a następnie odsmażane.
Jeszcze w XIX w. pod nazwą pierogi ruskie rozumiano pierogi pieczone, z różnorodnym nadzieniem (także z mięsa, kapusty i grzybów).
PrzypisyEdytuj
- ↑ „Ruskie pierogi, tj. z serem i ziemniakami, rozpowszechnione są w Lubelskiem, Rzeszowskiem, wsch. Mazowszu oraz b. Kresach Południowo-Wschodnich”, [w:] Edward Waligóra. Pożywienie ludności wiejskiej, praca zbiorowa. 1973. s. 57; Polska – Ukraina: pogranicze kulturowe i etniczne, 2008; „Repatrianci gotują często pierogi ruskie (których zwłaszcza Ślązacy przeważnie nie uznają), kaszę gryczaną („hreczaną”), która zresztą ongiś wchodziła w zakres tradycyjnego pożywienia także niektórych okolic Śląska.”, [w:] K. Kwaśniewski. Adaptacja i integracja kulturowa ludności Śląska po drugiej wojnie światowej. 1969; „Dopiero po II wojnie światowej zaczęto jeść pierogi na Warmii i Mazurach, gdzie rozpowszechniły się one głównie dzięki przesiedleńcom ze wschodu. [w:] Edward Waligóra. Pożywienie ludności wiejskiej, praca zbiorowa. 1973. s. 57.
- ↑ Jako zakonnik „Święty Jacek działał w Polsce i na Rusi, był także przeorem w Kijowie, a stamtąd właśnie przyszły do nas wigilijne pierogi, knysze, kulebiaki....”, [w:] Hanna Szymanderska. Polska wigilia. 2000; „Święty Jacek z Pierogami”, bo tu święty z rodu Odrowążów zdrożony u chłopów ze wspólnej miski łyżką drewnianą pierogi z serem jadł, nim go Tatary zabili, co też tu jest w ołtarzu odmalowane....”, [w:] Andrzej Stojowski. Romans polski. 1975; „W porzekadle o świętym Jacku z pierogami (jego dzień przypada 17 sierpnia) chodzi o Jacka Odrowąża, który będąc zakonnikiem na Rusi i w Polsce, miał karmić głodnych pierogami własnego wyrobu.”, [w:] Izabela Kaczyńska. Polska: festyny, turnieje, zloty, jarmarki. 2006.
- ↑ Z terenu Galicji wschodniej znane są pierogi, w których farsz stanowił ser twarogowy wymieszany z mąką ziemniaczaną lub gotowane ziemniaki wymieszane z kaszą lub kapustą. „Lud: Organ Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego”.
- ↑ „Galicjanie chętnie jadali pierogi ruskie, nieznane w innych dzielnicach, podobnie jak zalewajka znana z terenów Kongresówki, litewskie kołduny, kartacze czy bliny ze śmietaną. Poznaniacy wyróżniali się swoimi pyzami czy rogalami marcińskimi, nie mówiąc już o sznekach z glancem czy leberce. Różniły ich także obyczaje kuchenne...”, [w:] Joanna Nowosielska-Sobel, Grzegorz Strauchold. Trudne dziedzictwo: tradycje dawnych i obecnych mieszkańców Dolnego Śląska. 2006.
- ↑ Ruskie, czyli polskie. Kto wymyślił pierogi?, www.national-geographic.pl [dostęp 2022-03-03] (pol.).
- ↑ „Ruskie pierogi, pierogi nadziewane farszem z mielonych ziemniaków (kartofli) i sera (twarogu)”, [w:] K. Węgorowska. Językowe świadectwa kultury i obyczajowości Kresów. 2004.