Pilea spruceana
Pila spruceana – gatunek rośliny z rodziny pokrzywowatych (Urticaceae). Pochodzi z Peru i Wenezueli w Ameryce Południowej, a odkryty został w 1895 r. Jest uprawiany w wielu krajach świata[4].
| |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Podkrólestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadklasa | |||
| Klasa | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Pilea spruceana | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Pilea spruceana Wedd[3]. Prodr. 16(1): 161 1869 | |||
| Synonimy | |||
| |||
Morfologia i biologia edytuj
Wiecznie zielona bylina, uprawiana w mieszkaniach osiąga wysokość około 20 cm. Ulistnienie naprzeciwległe, liście grubo ząbkowane. Są główną ozdobą tej rośliny. Mają oryginalny brązowo – zielony kolor ze srebrnymi wybarwieniami[4]. Kwiaty są niepozorne (podobne do kwiatów pokrzywy), wiatropylne, drobne, wyrastające w kątach liści. Owocem jest torebka, podobnie, jak u innych gatunków pilei często wyrzucająca nasiona na dużą odległość od rośliny (autochoria)[5]. Stąd też pilee nazywane są czasami „strzelającymi roślinami”[6].
Zastosowanie edytuj
Jest uprawiana jako roślina ozdobna. W krajach o ciepłym klimacie jest uprawiana w ogrodach, w Polsce ze względu na klimat może być uprawiana tylko w mieszkaniach i szklarniach. Nadaje się doskonale do pojemników wiszących, również w kompozycji z innymi roślinami. Dobrze komponuje się z bluszczami, begoniami, chamedorą i wieloma innymi roślinami pokojowymi. Jest dość łatwa w uprawie[4].
Uprawa edytuj
- Światło
- Potrzebuje dużo światła. Może stać na parapecie okiennym, jednak w południe powinna być zasłonięta od bezpośredniego światła słonecznego, zimą zaś jej liście nie mogą dotykać szyb, gdyż wskutek tego gniją[4].
- Wilgotność
- Latem podlewa się tak, by ziemia w doniczce nigdy nie przeschła, zimą wystarczy raz na tydzień. Spryskiwanie wodą wskazane, ale nie przy silnym słońcu, gdyż może to spowodować poparzenie liści[4].
- Podłoże
- Najlepsza jest ziemia torfowa. Wiosną przesadza się rośliny do większych doniczek. W mieszkaniu może rosnąć wiele lat, jednak starsze rośliny wyglądają nieatrakcyjnie. Można poprawić ich wygląd przez przycięcie pędów na wiosnę, a później uszczykiwanie wierzchołki pędów, by się nadmiernie nie wydłużały. Lepiej jednak roślinę corocznie odnowić z sadzonek pędowych[4].
- Rozmnażanie
- Przez sadzonki wierzchołkowe pobierane wiosną. Ukorzenia się je w mieszaninie torfu z piaskiem, pod przykryciem folią lub szkłem[4].
Przypisy edytuj
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-19] (ang.).
- ↑ a b The Plant List. [dostęp 2012-05-28].
- ↑ a b c d e f g Dawid Longman: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Warszawa: PWR i L, 1997. ISBN 83-09-01559-3.
- ↑ Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
- ↑ Martin Haberer: Wielki atlas roślin ogrodowych i pokojowych. Warszawa: Oficyna Wyd. Delta. ISBN 978-83-7175-623-8.