Piotr Borawski
Piotr Ryszard Borawski[1] (ur. 1951 w Warszawie[2]) – polski historyk, dyplomata, doktor nauk historycznych, działacz związkowy, chargé d’affaires RP w Kazachstanie (1994–1995) i Gruzji (1997–2000).
 Piotr Borawski (2023) | |
| Data i miejsce urodzenia |
1951 |
|---|---|
| Chargé d’affaires RP w Kazachstanie | |
| Okres |
od 1994 |
| Następca | |
| Chargé d’affaires RP w Gruzji | |
| Okres |
od 1997 |
| Następca | |
Życiorys edytuj
Piotr Borawski w 1975 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 2010 na Akademii Humanistycznej w Pułtusku uzyskał stopień doktora nauk historycznych na podstawie napisanej pod kierunkiem Mirosława Nagielskiego dysertacji Ziemska służba wojskowa Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego w XV–XVII w. Jego zainteresowania naukowe obejmują: historię Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego, problemy polityczno-etniczne i etnografię Kaukazu[1], zagadnienia etniczno-polityczne i wyznaniowe państw Wspólnoty Niepodległych Państw[2].
W latach 1991–2019 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W latach 1994–1995 kierował jako chargé d’affaires Ambasadą RP w Ałmaty[3] z jednoczesną akredytacją w Kirgistanie. W latach 1996–1997 był przedstawicielem Ministra Spraw Zagranicznych w Gruzji ds. powołania ambasady w Tbilisi, którą następnie kierował jako chargé d’affaires w latach 1997–2000[2]. W latach 1996–2000 prowadził badania nad reliktami pogaństwa w górskich rejonach Gruzji. W 1999 odbył podróż po należących do Turcji historycznych ziemiach Gruzji. Jej efektem są artykuły naukowe poświęcone zabytkom średniowiecznej architektury gruzińskiej[potrzebny przypis].
W latach 2003–2007 był konsulem w Ambasadzie w Kiszyniowie. W latach 2009–2010 przewodniczył związkowi zawodowemu NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010–2015 pracował jako radca w Ambasadzie RP w Moskwie, a następnie w latach 2015–2017 jako kierownik referatu wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu[3]. W 2023 został przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej[potrzebny przypis].
Żonaty, ma dwóch synów.
Publikacje edytuj
Piotr Borawski jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych oraz czterech książek.[2]
Publikacje książkowe:
- Piotr Borawski, Tatarzy w dawnej Rzeczypospolitej, wyd. 1, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1986, ISBN 83-205-3747-9, OCLC 14281025.
- Piotr Borawski, Tatarzy polscy : dzieje, obrzędy, legendy, tradycje, wyd. 1, Warszawa: Iskry, 1986, ISBN 83-207-0597-5, OCLC 13982816.
- Piotr Borawski, Ziemska służba wojskowa Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego w XV–XVII wieku, wyd. 1, Zabrze: Inforteditions, 2015, ISBN 978-83-64023-65-1, OCLC 952837457.
- Piotr Borawski, Tomasz Borawski, Wojna w Abchazji 1992–1993 : konflikt gruzińsko-abchaski : geneza – dzieje – epilog, wyd. 1, Zabrze: Wydawnictwo Inforteditions, 2020, ISBN 978-83-65982-52-0, OCLC 1164120755.
Wydane źródła:
- Borawski P., Sienkiewicz W., Wasilewski T., Rewizja dóbr tatarskich 1631 roku - sumariusz i wypisy, "Acta Baltico-Slavica", t. XX, 1989;
Przypisy edytuj
- ↑ a b Dr Piotr Ryszard Borawski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2023-01-26].[martwy link]
- ↑ a b c d Paweł Puzio, Piotr Borawski, Tomasz Borawski : Wojna w Abchazji 1992–1993 [online], Monitor Historyczny, 25 października 2020 [dostęp 2023-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2022-12-07].
- ↑ a b Ziemska służba wojskowa Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego w XV–XVII wieku [online], TaniaKsiazka.pl [dostęp 2023-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2023-01-26].