Piotr Dunin-Borkowski (oficer)

	Piotr Dunin-Borkowski
	Piotr Dunin-Borkowski
	kapitan dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1898 ; Klimaszówka
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1940
Siły zbrojne	I Korpus Polski w Rosji; Wojsko Polskie
Jednostki	19 Pułk Artylerii Lekkiej
Stanowiska	adiutant,; oficer sztabowy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa (kampania wrześniowa)
	Odznaczenia

Ten artykuł dotyczy oficera. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Piotr Dunin-Borkowski herbu Łabędź (ur. 17 maja 1898 w Klimaszówce, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan dyplomowany rezerwy artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Pałac w Klimaszówce wybudowany przez Kalista, dom rodzinny Piotra

ŻyciorysEdytuj

Urodził się jako syn Kaliksta i Marii z domu Wołowska. Podczas I wojny światowej działał w Polskiej Organizacji Wojskowej oraz służył w I Korpusie Polskim w Rosji. W trakcie wojny polsko-ukraińskiej (1918–1919) służył w składach polskich pociągów pancernych „Śmiały” i „Związek Broni”. Podczas wojny polsko-bolszewickej brał udział w walkach w okolicach Grodna, Lwowa i Warszawy.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Wykonał projekt odznaki jednostki 14 Wielkopolskiego pułku artylerii lekkiej, zatwierdzonej 27 maja 1924. Od 1924 do 1926 był adiutantem Marszałka Józefa Piłsudskiego. Ukończył V Kurs Normalny (od 1 listopada 1924 do 11 października 1926) w Wyższej Szkole Wojennej uzyskując tytuł oficera dyplomowanego i awans do stopnia porucznika artylerii. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1927. W 1931 służył w Oddziale I Sztabu Generalnego. W 1933 został przeniesiony do rezerwy. W 1934 jako oficer rezerwy był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Artylerii z lokatą 1. Był przydzielony do 19 pułku artylerii lekkiej.

Pod koniec 1938 został zmobilizowany i skierowany do sztabu gen. dyw. Stefana Dąb-Biernackiego, od 1939 dowódcy Armii „Prusy”. Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 2283^[1]. Przy zwłokach Tadeusza Żuralskiego zostały odnalezione: list, karta szczepień, kwit depozytowy, orzełek od munduru^[2].

Jego żoną była Helena z domu Niezabytowskich, z którą miał synów Michała i Stanisława. Zamieszkiwali w majątku Bartasze (powiat szczuczyński).

UpamiętnienieEdytuj

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia porucznika^[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[4].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci, honorujący Piotra Dunin-Borkowskiego w Płocku.

OdznaczeniaEdytuj

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 3 marca 2015].
↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 30. ISBN 83-7001-294-9.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 5 sierpnia 2014].

BibliografiaEdytuj

Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 47. [dostęp 3 marca 2015].
Piotr Dunin-Borkowski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 3 marca 2015].
Piotr Dunin-Borkowski z Borkowic h. Łabędź. katyn-pamietam.pl. [dostęp 3 marca 2015].

[1] Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 3 marca 2015].

[2] Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 30. ISBN 83-7001-294-9.

[3] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[4] Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 5 sierpnia 2014].

[1]

[2]

[3]

[4]