Piotr Kartawik
Piotr Kartawik (ur. 25 czerwca 1918 w Sołach, zm. 16 lutego 1969) – pułkownik Wojska Polskiego, kynolog, hodowca psów. W 1959 roku zajął się rekonstrukcją rasy ogara polskiego sprowadzając z Litwy trzy suki (Burzanę, Zorkę oraz Czitę) i zakładając hodowlę „Z Kresów”.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Siły zbrojne | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Syn Aleksandra i Marii, miał czwórkę rodzeństwa. Po wybuchu I wojny światowej jego rodzina została ewakuowana do miejscowości Soły. Szkołę powszechną ukończył w Smorgoniach. W 1935 roku rozpoczął pracę w Urzędzie Gminy w Smorgoniach jako referent podatkowy. Po agresji ZSRR na Polskę znalazł się na terenach wcielonych do ZSRR i w 1940 roku został powołany do służby w Armii Czerwonej. W Kazaniu odbył kurs podoficerów artylerii.
Z chwilą ataku III Rzeszy na ZSRR walczył w rejonie Białegostoku, Grodna i pod Smoleńskiem. W grudniu 1941 roku został wzięty do niewoli ale udało mu się zbiec i ukryć w rodzinnych stronach. Związał się z grupą partyzantów radzieckich im. „Kutuzowa”, w 1944 roku wstąpił do Armii Krajowej. Brał udział w walkach o wyzwolenie Wilna.
7 sierpnia 1944 roku wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i został skierowany na kurs oficerski do Riazania. Po jego ukończeniu w marcu 1945 roku został skierowany na front jako dowódca plutonu zwiadu 4 pułku piechoty 2 Dywizji Piechoty. Wyróżnił się podczas walk o forsowanie Odry i Łaby, brał udział w walkach o zdobycie Berlina.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim. Służył w Kielcach jako dowódca batalionu, następnie został przeniesiony do Krosna Odrzańskiego. Od 2 listopada 1949 roku do 7 czerwca 1950 był słuchaczem Wyższej Szkoły Piechoty. W 1959 roku został przeniesiony do Wrocławia, gdzie pracował w sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego.
W latach 1957-1959 był słuchaczem Wojskowej Oficerskiej Szkoły Ogniowej w Olsztynie i Elblągu, w 1963 roku został skierowany do Opola, gdzie pracował w Wojskowej Komendzie Uzupełnień. Od 1966 roku, w sztabie ŚOW, nadzorował prac WKU w województwie wrocławskim.
W 1959 roku rozpoczęła się również jego działalność związana z kynologią. Został przewodniczącym dolnośląskiej Komisji Hodowli i Tresury Psa Myśliwskiego, w Naczelnej Radzie Łowieckiej został członkiem takiej komisji. W 1959 roku sprowadził dwie suki (Czitę i Zorkę) oraz psa (Burzana), które stały się podstawą założonej przez niego hodowli psów myśliwskich. Poprzez wieloletnią selekcję doprowadził w 1966 roku do zatwierdzenia wzorca ogara polskiego przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).
Zginął 16 lutego 1969 roku podczas polowania. Za przyczynę śmierci uznano niesprawność broni, która doprowadziła do jego samopostrzelenia.
Życie prywatne edytuj
7 października 1947 roku w Kielcach poślubił Otylię z domu Rejmuza, z którą miał córki – Alicję, Marylę, Annę i Elżbietę.
Ordery i odznaczenia edytuj
Bibliografia edytuj
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Pułkownik Piotr Kartawik. Hodowla Ogara Polskiego z Przewiesia. [dostęp 2021-09-15]. (pol.).