Piotr Mroczyk

dziennikarz polski, działacz opozycji w PRL

Piotr Mroczyk (ur. 29 września 1947 w Poznaniu, zm. 19 grudnia 2007 w Warszawie[1]) – polski działacz opozycji, dziennikarz, dyrektor Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.

Grób Piotra Mroczyka na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu

Życiorys edytuj

Był synem Czesława Mroczyka (zastępcy dowódcy Dywizjonu 303, uczestnika bitwy o Anglię) i Angielki, Patrycji Kershaw[1].

W 1964 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, następnie studiował w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Od 1970 mieszkał w Warszawie. Od lutego do września 1973 pracował jako tłumacz w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie. Od 1974 był pracownikiem Polskiego Radia, jako spiker i lektor w Radiu Polonia[1]. Od września 1980 był członkiem NSZZ „Solidarność”, pierwszym przewodniczącym Komisji Zakładowej w Komitecie do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”, a także wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” Radia i Telewizji[1].

Od 14 grudnia 1981 do 7 grudnia 1982 był internowany w Białołęce i Darłówku[1]. W marcu 1983 wyjechał do Wielkiej Brytanii, od jesieni tego roku przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie początkowo prowadził wykłady poświęcone Europie Środkowo-Wschodniej i papieżowi Janowi Pawłowi II. W latach 1984–1987 pracował w Sekcji Polskiej Głosu Ameryki, od maja do lipca 1987 był korespondentem Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Waszyngtonie[1].

W listopadzie 1985 założył Fundację Solidarności, której celem była pomoc więźniom politycznym w Polsce[1][2] (Marcin Frybes ocenił współcześnie, że „trudno jednak odnaleźć dziś ślady jej konkretnej działalności”[3]. Działalność tej fundacji stała się przedmiotem publicznej kontrowersji. Paryska Kultura domagała się w 1989 i 1990 rozliczenia zgromadzonych przez nią środków. Jej dobrego imienia bronił Ross A. Johnson, dyrektor Radia Wolna Europa[4]). Od lipca 1989 był przez pewien czas współwłaścicielem pisma „Gwiazda Polarna[1][5].

Od kwietnia 1989 był formalnie asystentem Marka Łatyńskiego jako dyrektora Rozgłośni Polskiej RWE, przebywał jednak w Waszyngtonie, gdzie pracował jako korespondent rozgłośni. 1 grudnia 1989 został formalnie dyrektorem Rozgłośni, pełnił tę funkcję do 15 kwietnia 1994. W tym samym dniu został prezesem RWE Inc. w Warszawie[1], która istniała do 1997[6].

4 grudnia 2007 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[7].

Zmarł 19 grudnia 2007 po długiej chorobie w Warszawie[1].

4 stycznia 2008 pochowany na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu[1] (pole 5, kwatera 5, miejsce 10A).

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j k Lechosław Gawlikowski Pracownicy Radia Wolna Europa. Biografie zwykłe i niezwykłe, wyd. ISP PAN i NDAP, Warszawa 2015, s. 433-438
  2. Kultura (paryska), nr 1-2/1986, s. 159.
  3. Marcin Frybes Amerykanie polskiego pochodzenia oraz Polacy w USA wobec „Solidarności” w latach 1980–1989. Emocje, osoby i organizacje, w: Za naszą i waszą Solidarność. Inicjatywy solidarnościowe z udziałem Polonii podejmowane na świecie (1980–1989), t. 1: Państwa pozaeuropejskie, wyd. IPN, Warszawa 2018, s. 132.
  4. Kultura (paryska), nr 1-2 z 1990, s. 104.
  5. Kultura (paryska), nr 9 z 1989, s. 161.
  6. Kiedy początek i koniec RWE?
  7. M.P. z 2008 r. nr 31, poz. 273.