Placówka (wojsko)
Placówka – element ubezpieczenia bezpośredniego wystawiany dla ochrony przed niespodziewanym napadem przeciwnika.
Charakterystyka placówki
edytujPlacówkę wystawia oddział czat lub czata[1]. Zadaniem placówki jest ubezpieczać oddział czat, czatę i pododdział sił głównych na postoju, nie dopuścić do niespodziewanego napadu przeciwnika oraz przeniknięcia jego elementów rozpoznawczych lub grup dywersyjnych.
Obsada placówki urządza stanowisko oporu, rozbudowując go pod względem inżynieryjnym w zakresie prac pierwszej kolejności. Swoje zadanie wykonuje przez obserwację i walkę. Pojedynczych żołnierzy bierze do niewoli lub niszczy. W przypadku natarcia sił głównych przeciwnika, wycofuje się po wyznaczonej drodze na rozkaz dowódcy pododdziału, który ją wystawił. Szerokość pasa rozpoznania i ubezpieczenia – do 500 m.
Placówka wystawia elementy ubezpieczenia bezpośredniego[1]:
- czujkę (w nocy podsłuch) – 2–3 żołnierzy,
- patrol pieszy – 2–3 żołnierzy,
- wartownika przy wozie,
- w celu rozpoznania obiektu może wysłać szperaczy.
W ujęciu historycznym
edytujPlacówka, pikieta, czata, to rodzaj posterunku wojskowego, stałego jak i improwizowanego w zależności od ukształtowania terenu i sytuacji.
W okresie napoleońskim opracowano szczegółowe regulaminy dotyczące postoju oddziałów wojskowych. Oddział chroniony był przez sieć placówek, zwykle w sile plutonu lub kompanii. Każda placówka składała się z 3 części:
- wedeta (fr. vedette) – tzw. łańcuch widzów – żołnierzy rozstawionych w takiej odległości od siebie, aby nikt nie mógł się między nimi niezauważony przecisnąć, żołnierze ci mieli obowiązek być w ciągłej czujności i gotowości do walki;
- straże posiłkowe (fr. petite garde) – oddział kilku ludzi z sierżantem, który w razie potrzeby mógł zmieniać widzów, wspierać atakowanych czy eskortować zatrzymanych na tyły;
- grangarda (fr. grande garde) – właściwa placówka.
System placówek miał za zadanie ostrzeganie w porę sił głównych przed wrogiem, zabezpieczanie obszaru biwakowania przed osobami przypadkowymi i w razie czego powstrzymywanie przez dezercjami.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Dakudowicz (przew.) 2000 ↓, s. 318.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Dakudowicz (przew.): Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych. Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki, 2000.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 303. ISBN 83-11-06229-3.
- Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 631.
- Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: "Bellona", 1993. ISBN 83-11-08264-2.