Plymouth Cambridge
Plymouth Cambridge – model samochodu osobowego klasy pełnowymiarowej (full-size car), niższego segmentu cenowego, produkowany pod amerykańską marką Plymouth koncernu Chryslera od 1950 do 1953 roku, w ramach dwóch generacji, obejmujących lata modelowe 1951–1953.
.jpg) 1951 Plymouth Cambridge sedan | |
| Producent | |
|---|---|
| Okres produkcji |
1950–1953 |
| Poprzednik | |
Dostępny jako 2-drzwiowe coupé, 4-drzwiowy sedan, a w ostatnim roku także jako kombi. Do napędu używano benzynowego silnika R6 o pojemności 3,6 litra, a napęd przenoszony był na oś tylną.
Pierwsza generacja edytuj
 1951 Plymouth Cambridge sedan jako radiowóz | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Grudzień 1950 |
| Okres produkcji |
1950–1952 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Plymouth Cambridge (II) |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Silniki |
Benzynowy: |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa mechaniczna |
| Napęd | |
| Długość |
4923 mm (1951) |
| Szerokość |
1849 mm (1951) |
| Wysokość |
1636 mm (1951) |
| Rozstaw osi |
3010 mm (1951) |
| Zbiornik paliwa |
64 l |
| Liczba miejsc |
6 |
| Dane dodatkowe | |
| Modele bliźniacze |
Plymouth Cranbrook |
| Pokrewne | |
| Konkurencja |
Ford Custom |
Model 1951 edytuj
.jpg)
.jpg)
Nowa linia samochodów Plymouth na 1951 rok została zaprezentowana w grudniu 1950 roku, po raz pierwszy otrzymując nazwy własne zamiast określeń opisowych – wszystkie na literę C (Concord, Cambridge i Cranbrook)[1]. Wszystkie trzy modele opierały się na tej samej konstrukcji, lecz różniły się wykończeniem i częściowo wersjami nadwoziowymi. Cambridge (kod fabryczny P-23S) był modelem pośrednim cenowo, następcą odmian modelu DeLuxe o dłuższym rozstawie osi (P-20)[2][3]. Obejmował tylko dwie wersje nadwozia: dwudrzwiowe coupé (Club Coupe) oraz dwudrzwiowy sedan[4]. Obie odmiany były sześciomiejscowe, a rozstaw osi wynosił 118,5 cala (3 metry)[4]. Takie same, lecz lepiej wykończone odmiany nadwoziowe miał najbogatszy model Cranbrook. Plymouth był przy tym popularną marką koncernu Chryslera, produkującą najtańsze pełnowymiarowe samochody, konkurujące bezpośrednio z Fordem i Chevroletem[5].
Konstrukcja samochodu nie była całkiem nowa, lecz stanowiła przestylizowany, od początku mało nowoczesny wizualnie model z 1949 roku[6]. Zmiany nie były duże i głównie dotyczyły przedniej części, w której obniżono i spłaszczono z przodu wystającą maskę, ze złagodzonymi przejściami z błotnikami, unowocześniając wygląd[4]. W minimalnym stopniu powiększono dzieloną szybę przednią[4]. Zastosowano nową niższą i szerszą atrapę chłodnicy, którą tworzyły trzy poziome belki ze stali nierdzewnej[4]. Górna, wygięta, stanowiła obramowanie atrapy od góry i z boków, a po bokach były na niej umieszczone prostokątne światła postojowe[2]. Dwie niższe belki były połączone trzema pionowymi żebrami, a przedłużenie zewnętrznych żeber stanowiły kły masywnego zderzaka[2]. Nad atrapą na nosie maski była metalowa ozdobna listwa z napisem PLYMOUTH wgłębionymi literami, powyżej emblemat w formie tarczy z żaglowcem „Mayflower” (związanym z miastem Plymouth), a na górze maski ozdoba w formie stylizowanego żaglowca rozcinającego fale[2]. Boczne ozdoby, wspólne dla całej gamy Plymoutha, stanowiły poziome listwy nad kołami na błotnikach przednich (z nazwą modelu ponad nimi) i na błotnikach tylnych[4]. Całe nadwozie było niższe o około 3 cm[3]. Nowo zaprojektowana i całkowicie zmieniona była deska przyrządów[7]. Od modelu Cranbrook model Cambridge różnił się zewnętrznie głównie czarnymi gumowymi obwódkami wokół szyb zamiast stalowych i brakiem chromowanej osłony z przodu tylnego błotnika[4].
Silnik pozostał z poprzedniego modelu: 6-cylindrowy rzędowy, dolnozaworowy, benzynowy, o pojemności 217,8 cali sześciennych (3,6 l), osiągający moc 97 KM, połączony z trzybiegową manualną skrzynią biegów[4]. Był to zarazem jedyny silnik wszystkich modeli Plymoutha. Silnik napędzał tylne koła przez most napędowy. Opony miały rozmiar 6,70×15[4]. Zestaw dodatkowego wyposażenia nie był obszerny i obejmował przede wszystkim radio i elektryczny zegar[4].
Produkcję modelu Cambridge rozpoczęto 12 grudnia 1950 roku[2]. Wyprodukowano 156 410 samochodów 1951 rocznika, co stanowiło tylko 26,2% sprzedaży marki[4]. Ceny bazowe wynosiły od 1703 dolarów za coupe do 1739 dolarów za sedan[4]. Należy zaznaczyć, że oprócz użytkowników prywatnych, Plymouthy były popularne wśród użytkowników flotowych, w tym firm taksówkowych, dla których opracowano specjalny pakiet wyposażenia, obejmujący m.in. bardziej wytrzymałe sprzęgło i resory[2].
Samochody Plymouth Cambridge były również produkowane ze zmienionymi detalami pod marką Dodge jako Dodge Crusader (na rynek kanadyjski) i Dodge Kingsway DeLuxe (na inne rynki eksportowe) oraz na eksport pod marką DeSoto jako DeSoto Diplomat DeLuxe[8]. Zmiany ograniczały się przede wszystkim do zmiany atrapy chłodnicy, ozdób i wykończenia wnętrza na typowe dla tych marek[8].
Model 1952 edytuj
Na 1952 rok Plymouth planował wprowadzenie całkiem nowego samochodu, lecz uniemożliwiły to ograniczenia materiałowe związane z wojną koreańską i w konsekwencji nadal produkowano ten sam nieznacznie zmieniony model[2]. Zmiany stylistyczne były minimalne, obejmując głównie zmienione ozdoby na masce i bagażniku[9]. Emblemat na masce z wizerunkiem żaglowca był teraz okrągły, zmieniła się też forma ozdoby na bardziej przypominającą żaglowiec, bez fal[10]. Drobną zmianą z boku były nazwy modeli na błotniku zapisane metalowymi literami pisanymi, a nie bezszeryfowymi kapitalikami[10]. Jako opcja pojawiły się barwione szyby Solex[9]. W zakresie mechanicznym pojawił się opcjonalny nadbieg do skrzyni biegów, zwiększający ekonomikę jazdy na trasie (za 102 dolary)[9].
Wyprodukowano 124 791 samochodów Cambridge tego rocznika[9]. Ceny bazowe wzrosły w niewielkim stopniu, wynosząc 1774 dolary za coupe i 1811 za sedan[9]. Łącznie przez dwa pierwsze lata produkcji powstało 179 417 sedanów i 101 784 coupe[9].
Druga generacja edytuj
 1953 Plymouth Cranbrook kabriolet bez chromowanego paska okalającego atrapę i listew bocznych – taki sam przód miał Cambridge | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
listopad 1952 |
| Okres produkcji |
1952–1953 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Plymouth Cambridge (I) |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Silniki |
Benzynowy: |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa mechaniczna |
| Napęd | |
| Długość |
4806 mm |
| Szerokość |
1864 mm |
| Wysokość |
1570 mm |
| Rozstaw osi |
2896 mm |
| Zbiornik paliwa |
64 l |
| Liczba miejsc |
6 |
| Dane dodatkowe | |
| Modele bliźniacze |
Plymouth Cranbrook |
| Pokrewne | |
| Konkurencja |
Ford Mainline |
Model 1953 edytuj
.jpg)
Na 1953 rok, w którym przypadało 25-lecie istnienia marki Plymouth, firma przygotowała nowe modele samochodów, zaprezentowane 20 listopada 1952 roku[11]. Rozstaw osi skrócono do 2,9 m (114 cali), lecz ilość miejsca wewnątrz wzrosła[12]. Unowocześniono stylistykę – całe nadwozie stało się niższe i wprowadzono pojedynczą giętą szybę przednią zamiast dzielonej oraz giętą szybę tylną[11]. Zasadniczą różnicą była rezygnacja z wystających na boki błotników tylnych, w stylu nadwozia pontonowego, dzięki czemu ściany boczne miały jednolity przebieg[13]. Maska i błotniki przednie zostały poprowadzone nieco niżej oraz zmieniono całkiem atrapę przednią. Głównym elementem atrapy stała się poprzeczna belka lakierowana w kolorze nadwozia, z dziewięcioma chromowanymi paskami na niej, przy tym pomiędzy pięcioma środkowymi paskami belka była pokryta blachą nierdzewną[11]. Na przedłużeniu belki umieszczone były takie same w formie prostokątne światła postojowe / kierunkowskazy, a dalej przechodziła ona w charakterystyczne wybrzuszenia ciągnące się na bokach nadwozia ponad przednimi kołami. Podobna belka ciągnąca się na boki nadwozia znajdowała się z tyłu[11].
W gamie Plymoutha zrezygnowano z najtańszego modelu Concord, wobec czego do gamy nadwozi modelu Cambridge doszło trzymiejscowe coupé (Business Coupe) i trzydrzwiowe kombi (Station Wagon) Cambridge Suburban, a dotychczasowe sześciomiejscowe Club Coupe zastąpił podobny dwudrzwiowy sedan (Club Sedan)[11]. Zwiększono minimalnie stopień sprężania silnika (do 7,1:1), na skutek czego jego moc wzrosła do 100 KM[11]. W dalszym ciągu jako opcja dostępny był nadbieg, a nadto od kwietnia 1953 pojawiła się półautomatyczna skrzynia biegów Hy-Drive za 146 dolarów[11][12]. Rozmiar opon pozostał taki sam – 6,70×15[11]. Cała gama nosiła kod fabryczny P24, a model Cambridge: P24-1[13].
Nowe modele Plymoutha odniosły początkowo sukces rynkowy i sprzedaż marki w 1953 roku wzrosła o ponad połowę, do rekordowych 649 tysięcy[11][13]. Wyprodukowano 201 995 samochodów Cambridge, co stanowiło ok. 31% produkcji marki[11]. Najbardziej popularny był czterodrzwiowy sedan – 93 585 samochodów, a 43 545 nabywców znalazły kombi Suburban[11]. Ceny nieco spadły i czterodrzwiowy sedan kosztował 1765 dolarów, natomiast najtańsze było nowe trzymiejscowe coupe (1618 dolarów), a najdroższe kombi (2064 dolarów)[11].
Na konstrukcji samochodów Plymoutha z 1953 roku oparto tegoroczne modele marki Dodge na rynek amerykański, przy tym Dodge Coronet w odmianach kabriolet, hardtop (Diplomat) i kombi (Sierra), oraz Dodge Meadowbrook kombi (Suburban), miały taki sam rozstaw osi i nadwozia, a pozostałe modele Dodge’a były wydłużone[14]. Samochody Dodge miały całkowicie zmieniony pas przedni i błotniki (bez wybrzuszeń)[13]. Plymouth Cambridge serii P24 stanowił również nadal podstawę dla powstania modeli Dodge Crusader na rynek kanadyjski oraz produkowanych w USA i Kanadzie eksportowych Dodge Kingsway Deluxe i DeSoto Diplomat Deluxe[15][13]. DeSoto odróżniał się jedynie atrapą chłodnicy i ozdobami, a Dodge całym pasem przednim z błotnikami[13].
Na kolejny 1954 rok modelowy Plymouth zrezygnował z nazwy Cambridge, wprowadzając na jego miejsce najtańszy model Plymouth Plaza i pośredni Plymouth Savoy – przy tym oba początkowo dzieliły tę samą zasadniczą konstrukcję z 1953 roku[16].
Produkcja w Australii edytuj
Samochody Plymouth serii P24 były montowane od 1953 roku również w Australii pod oryginalnymi nazwami Cambridge i Cranbrook przez Chrysler Australia[17]. Na miejscu produkowano część blach nadwozi. Nazwy modeli Cambridge i Cranbrook były nadal używane w Australii łącznie z nazwami Savoy i Belvedere dla montowanych tam do 1957 roku samochodów kolejnej serii P25 z 1954 roku[17].
Dane techniczne (1951) edytuj
Napęd:
- Silnik: gaźnikowy, R6, dolnozaworowy, chłodzony cieczą, umieszczony podłużnie z przodu, napędzający koła tylne[7]
- Pojemność skokowa: 3,57 l (217,8 cali sześciennych)[4]
- Średnica cylindra × skok tłoka: 3¼" × 4⅜” (ok. 83 × 111 mm)[7]
- Moc maksymalna: 97 KM przy 3600 obr./min[7]
- Stopień sprężania: 7:1[7]
- Skrzynia przekładniowa mechaniczna 3-biegowa z biegiem wstecznym, II i III bieg zsynchronizowane[7]
- Sprzęgło: jednotarczowe, suche[7]
- Przekładnia główna: hipoidalna, o przełożeniu 3,9:1[7]
- Instalacja elektryczna: 6 V[7]
- Zapłon: elektryczny, kluczykowy[7]
Układ jezdny:
- Podwozie: spawana rama nośna konstrukcji skrzynkowej[7]
- Zawieszenie przednie: niezależne, resorowane sprężynami[7]
- Zawieszenie tylne: sztywna oś na podłużnych resorach półeliptycznych, teleskopowe amortyzatory hydrauliczne[7]
- Hamulce przednie i tylne bębnowe hydrauliczne[7]
- Ogumienie: diagonalne o wymiarach 6,70×15[4]
Dane eksploatacyjne:
- Prędkość maksymalna: 135 km/h (84 mph) (1952)[12]
Przypisy edytuj
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 61–384.
- ↑ a b c d e f g Jim Benjaminson: Plymouth cars of 1951: The Year that Almost Wasn’t. allpar.com. [dostęp 2020-04-25]. (ang.).
- ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 308–309, 381–384.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Flory 2008 ↓, s. 381–384.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 11.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 240, 381.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Plymouth Cranbrook Cambridge Concord..., Plymouth, 1951.
- ↑ a b A Plymouth By Any Other Name: Branding Exported Chryslers, 1932-1972. allpar.com. [dostęp 2020-05-07]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 456–459.
- ↑ a b Jim Benjaminson: Plymouth cars for 1952: Subtle Changes Before the All-New '53. allpar.com. [dostęp 2020-04-25]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Flory 2008 ↓, s. 532–534.
- ↑ a b c The Plymouth Cranbrook, Cambridge, and Concord cars, 1951-1954. [w:] allpar.com [on-line]. [dostęp 2010-12-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Lanny Knutson: Plymouths of 1953 and 1954: Hy-Style and Hy-Drive; Cranbrook, Belvedere, Savoy, and Plaza. allpar.com. [dostęp 2020-05-11]. (ang.).
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 495–497.
- ↑ Bill Watson, Jim Benjaminson: Canadian Export Serial Numbers. allpar.com. [dostęp 2020-05-11]. (ang.).
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 607.
- ↑ a b Gavin Farmer: Great Ideas in Motion: A History of Chrysler in Australia. 2010, s. 17, 23–25. (ang.).
Bibliografia edytuj
- The Plymouth Cranbrook, Cambridge, and Concord cars, 1951-1954. [w:] allpar.com [on-line]. [dostęp 2010-12-10]. (ang.).
- J. „Kelly” Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).