Kolegium Połączonych Szefów Sztabów

Kolegium Połączonych Szefów Sztabów (ang. Joint Chiefs of Staff) – od 20 lipca 1942 najwyższy organ władzy wykonawczej w amerykańskich siłach zbrojnych. Na jego czele stoi przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, a w skład wchodzą oprócz przewodniczącego: wiceprzewodniczący, szefowie sztabu armii (sił lądowych), sił powietrznych, sił kosmicznych, szef operacji morskich, komendant korpusu piechoty morskiej (marines) oraz szef Gwardii Narodowej Stanów Zjednoczonych.

Logo Kolegium Połączonych Szefów Sztabów

Kolegium jest odpowiednikiem sztabów generalnych w siłach zbrojnych innych państw, przy czym, w odróżnieniu od nich, jest ciałem doradczym dowódcy sił zbrojnych, którym jest prezydent Stanów Zjednoczonych. Głównym zadaniem Kolegium jest informowanie prezydenta o zaistniałej sytuacji i proponowaniu mu rozwiązań zgodnych z przyjętą strategią.

Historia edytuj

Wraz z coraz szybszym rozrastaniem się sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych po wojnie secesyjnej współdziałanie operacyjne wojsk lądowych i marynarki wojennej zaczęło natrafiać na coraz większe trudności. Pod wpływem krytyki braku kooperacji pomiędzy rodzajami wojsk w czasie wojny hiszpańsko-amerykańskiej powołano do życia, w roku 1903, Wspólną Radę Armii i Marynarki Wojennej (ang. Joint Army and Navy Board). Rada, składająca się z czołowych strategów i planistów obu rodzajów wojsk, miała planować i korygować wspólne operacje bojowe.

Wbrew oczekiwaniom Rada nie miała jednak wystarczających sił, by móc przeforsować swe opinie i została ograniczona do roli ciała doradczego, oceniającego problemy przedstawione jej przez sekretarzy armii i marynarki w Departamencie Obrony. W rezultacie Rada praktycznie nie miała wpływu na prowadzenie operacji przez Stany Zjednoczone w I wojnie światowej.

W roku 1919 obaj sekretarze doszli do wniosku, że Radę należy przebudować i odnowić. Teraz mieli w jej skład wchodzić szefowie sztabów poszczególnych broni, ich zastępcy oraz dyrektorzy wydziałów planowania. Nowej Radzie podlegać miał Połączony Komitet Planowania. W nowym składzie mogła rekomendować własne projekty, nie miała jednak nadal mocy sprawczej do forsowania swych decyzji.

Na początku 1942 roku po ataku na Pearl Harbor i przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny prezydent Roosevelt i premier Churchill powołali do życia Zjednoczone Szefostwo Sztabów (ang. Combined Chiefs of Staff). CCS miało służyć jako główny ośrodek podejmowania decyzji strategicznych we wspólnych działaniach wojennych USA i Wielkiej Brytanii. Jednakże podczas gdy Wielka Brytania posiadała dobrze zorganizowany Komitet Szefów Sztabów, Stanom Zjednoczonym brakowało odpowiedniego ciała decyzyjnego, którego Rada nie mogła zastąpić. W rezultacie nie odegrała ona większego znaczenia podczas II wojny światowej i ostatecznie, w roku 1947, została rozwiązana.

By doprowadzić do skoordynowanych działań na poziomie sztabów, admirał William Daniel Leahy wysunął propozycję utworzenia „zjednoczonego najwyższego dowództwa”, co w konsekwencji miało doprowadzić do powstania Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. Rozpoczęło ono działalność 20 lipca 1942 roku, a admirał Leahy stanął na jego czele jako Szef Sztabu Naczelnego Dowództwa Armii i Marynarki Wojennej.