Południowe Tang (chiń. 南唐; pinyin Nán Táng) – krótkotrwałe państwo w centralnych Chinach, jedno z Dziesięciu Królestw.

W 937 Xu Zhigao, pasierb Yang Xingminga, władcy państwa Wu, obalił czwartego władcę Wu i ustanowił własne państwo, ogłaszając się potomkiem rodziny Li, czyli rodu cesarskiego dynastii Tang. Zmienił swoje nazwisko na Li Bian, a nazwę państwa z Wu na Południowe Tang. Królestwo obejmowało południe dzisiejszych prowincje Anhui i Jiangsu, większość Jiangxi oraz fragmenty wschodniego Hunanu[1]. Jego syn rozbudował stolicę w Jingling i prowadził agresywną politykę, podporządkowując sobie państwa Chu i Min, ale w 958 musiał uznać się za lennika Późniejszej dynastii Zhou. Jego syn, Li Houzhu, ostatni władca Południowego Tang, podporządkował się formalnie dynastii Song, ale kontynuował zarządzanie swoimi terenami (był też znanym mecenasem sztuki). W 975 siły songowskie najechały i ostatecznie unicestwiły królestwo Li Houzhu, a on sam został trzy lata później otruty na polecenie dworu songowskiego[1].

Władcy Południowego Tang (937-975)[2]
Imię świątynne Imię pośmiertne Nazwisko i imię Okres panowania Ery panowania
Xu Zhigao (徐知誥 Xú Zhīgào) lub Lie Zu (烈祖 Liè Zǔ) nie używane Li Bian (李昪 Lǐ Biàn) 937-943 Shengyuan (昇元 Shēng Yuán) 937-943
Zhongzhu (中主 Zhōngzhǔ) nie używane Li Jing (李璟 Lǐ Jǐng) 943-961 Baoda (保大 Bǎodà) 943-958

Jiaotai (交泰 Jiāotài) 958
Zhongxing (中興 Zhōngxīng) 958

Houzhu (後主 Hòuzhǔ) lub Książę Wu (吳王 Wú wáng) brak Li Yu (李煜 Lǐ Yù) 961-975 ---

Przypisy edytuj

  1. a b F. W. Mote: Imperial China: 900–1800. Harvard: Harvard University Press, 1999, s. 14. ISBN 0-674-44515-5.
  2. Ulrich Theobald: Southern Tang 南唐 (937-975). [w:] Chinese History [on-line]. Chinaknowledge, 2000. s. Ten States 十國 (902-979). [dostęp 2012-03-18]. (ang.).