Pośrednia Bździochowa Brama
Pośrednia Bździochowa Brama[1], także Pośrednia Upłazowa Brama[2] lub krótko Pośrednia Brama[1] (słow. Prostredná brána, Prostredná Bždžochova brána, Sedlo pod Svinkou[3], niem. Mittlere Pforte, węg. Szvinkahágó, Középső Kapu[1]) – szeroka przełęcz położona na wysokości 1981[1][2] m n.p.m. w środkowym fragmencie Bździochowej Grani w słowackiej części Tatr Wysokich. Oddziela ona masyw Świnki na południowym wschodzie od Bździochowej Kopy na północnym zachodzie. Jest to jedna z głównych przełęczy w Bździochowej Grani[1].
 Pośrednia Bździochowa Brama (podpisana) ponad Doliną Czarną Jaworową | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
1981 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′54,5″N 20°11′07,1″E/49,215139 20,185306
| |
Stoki południowo-zachodnie opadają z grani do Doliny Czarnej Jaworowej. Z okolic siodła spada w tę stronę duża trawiasta grzęda, na zachód od której zbiega żleb w kierunku Czarnego Stawu Jaworowego. Na północny wschód z Pośredniej Bździochowej Bramy zbiega do Doliny Kołowej żleb, który w górnych partiach jest stromy i dość wąski, w dolnych szeroki i piarżysty. Ma on ujście w okolicy Kołowego Stawu[1].
Na siodło przełęczy nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie od strony Doliny Czarnej Jaworowej[1].
Siodło Pośredniej Bździochowej Bramy było od dawna znane myśliwym, poszukiwaczom złota i pasterzom. Ich wejścia nie były w żaden sposób udokumentowane. Pierwsze wejścia turystyczne:
- Antoni Jakubski, Adam Konopczyński i Stanisław Szulakiewicz, 13 sierpnia 1908 r. – letnie,
- Lubomír Šrámek, Zdeněk Záboj i Václav Zachoval, 31 marca 1948 r. – zimowe[1].
Nazwa Pośrednia Upłazowa Brama jest używana przez autorów atlasu satelitarnego Tatr – powstała jako konsekwencja przemianowania całej Bździochowej Grani na Upłazową Grań[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 202–203. ISBN 83-217-2472-8.
- ↑ a b c Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-09-23].