Pośrednia Turnia
Pośrednia Turnia (słow. Prostredná kopa, niem. Mittlerer Turm, węg. Középső-torony, 2128 m) – drugi od zachodu szczyt Tatr Wysokich, leżący w grani głównej Tatr, pomiędzy Skrajną Turnią (oddzielony od niej Skrajną Przełęczą o wysokości 2071 m n.p.m.) a Świnicą, od której oddzielony jest Świnicką Przełęczą[1]. Do obydwu tych przełęczy opada kamienistymi i stromymi stokami. W północno-wschodnim kierunku do Doliny Zielonej Gąsienicowej tworzy krótki skalisty grzbiet. Jego północno-zachodnie stoki opadają do Skrajnego Żlebu opadającego ze Skrajnej Przełęczy, południowo-wschodnie do Świnickiej Kotlinki[2]. W kierunku południowo-wschodnim do dna Doliny Walentkowej opada równomiernie nachylony stok, w górnej części będący skalnym rumowiskiem, niżej kamienisto-trawiasty, na samym dole porastający kosodrzewiną[3]. Szczyt zbudowany jest z granitoidów[4].
Szczyt Pośredniej Turni – widok ze Świnickiej Przełęczy | |
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Wysokość |
2128 m n.p.m. |
Wybitność |
77 m |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°13′19,90″N 20°00′04,50″E/49,222194 20,001250 |
Z rzadkich roślin występuje na Pośredniej Turni ukwap karpacki – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach[5].
Nazwa jest ludowego pochodzenia. Nadali ją pasterze z Hali Gąsienicowej, zapewne od tego, że szczyt zajmuje pośrednie położenie między Świnicą i Skrajną Turnią. Na szczyt Pośredniej Turni od dawna wchodzili koziarze. Prawdopodobnie był na nim ok. 1805 r. Stanisław Staszic, na pewno zaś 3 sierpnia 1841 r. Ludwik Zejszner z towarzyszami. Pierwsze zanotowane wejście zimą: Mychajło Bojczuk i Mariusz Zaruski w 1904 r.[1]
Dolną częścią tych południowo-wschodnich zboczy prowadzi czarny szlak turystyczny z Doliny Gąsienicowej na Świnicką Przełęcz[4]. Jest on bardzo lawiniasty. Zimą, w razie konieczności bezpieczniej jest wchodzić północno-wschodnim grzbietem Pośredniej Turni.
Szlaki turystyczne
edytuj- – czerwony biegnący główną granią z Kasprowego Wierchu na Świnicę. Nie wyprowadza on jednak na jej szczyt, lecz prowadzi w poprzek, południowymi zboczami, po słowackiej stronie. Rozległe widoki na Tatry Wysokie, Zachodnie i Dolinę Cichą. Czas przejścia z Kasprowego Wierchu na Świnicę: 1:40 h, ↓ 1:20 h[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1 .
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2019-01-06] .
- ↑ Tatry polskie. Mapa turystyczna 1:20 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „WiT” S.c., 2009. ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ a b Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3 .
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.