Podział administracyjny Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce (1918–1939)

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 oraz zakończeniu działań wojennych w 1920 uległy zmianie granice diecezji Kościoła rzymskokatolickiego. Na terytorium Polski w całości znalazły się metropolie: warszawska i lwowska oraz część poznańskiej, gnieźnieńskiej i mohylewskiej, w tym 5 archidiecezji (2 z nich połączone w unii personalnej), 12 diecezji i części 3 kolejnych diecezji.

W 1918 podział przedstawiał się następująco:

Ponadto część diecezji znalazła się w granicach innych państw:

Jeszcze w 1918 papież Benedykt XV przywrócił diecezję podlaską z siedzibą w Janowie Podlaskim, mińską (w Mińsku) oraz kamieniecką (w Kamieńcu Podolskim). W 1920 utworzył kolejną diecezję – łódzką. Diecezja krakowska pozostawała niezależna. W 1923 Pius XI bullą Pro rectius et utilius przeniósł stolice diecezji podlaskiej z Janowa do Siedlec.

Podział w latach 1925-1939 edytuj

20 lutego 1924 arcybiskup lwowski złożył episkopatowi projekt założenia nowej metropolii w Krakowie. Nowa metropolia została zatwierdzona przez episkopat w sierpniu tego roku. Natomiast metropolia wileńska została powołana bullą papieża Piusa XI Vixdum Poloniae unitas z 28 października 1925 Ostatecznie po ratyfikowaniu konkordatu oraz wydaniu bulli, Kościół rzymskokatolicki w Polsce składał się z 5 metropolii, tzn.:

Zobacz też edytuj