Pogórze Izerskie

	Pogórze Izerskie; czes. Frýdlantská pahorkatina
	Pogórze Izerskie; czes. Frýdlantská pahorkatina
	; Widok w kierunku północno-zachodnim z Koziej Szyi w Górach Izerskich na Pogórze Izerskie .
	; Zasięg regionu w obrębie Polski; ; Położenie Pogórza Izerskiego na obszarze Czech
Megaregion	Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja	Masyw Czeski
Podprowincja	Sudety z Przedgórzem Sudeckim
Makroregion	Pogórze Zachodniosudeckie
Mezoregion	Pogórze Izerskie
Mikroregion(y)	Wyniosłość Działoszyna; Wysoczyzna Siekierczyńska; Wzgórza Zalipiańskie; Przedgórze Izerskie; Dolina Kwisy; Kotlina Mirska; Przedgórze Rębiszowskie; Wzniesienia Radoniowskie; Obniżenie Lubomierskie; Wzgórza Radomickie; Wzniesienia Gradowskie; Niecka Lwówecka; Dolina Bobru; Obniżenie Starej Kamienicy; Wysoczyzna Rybnicy
Zajmowane ; jednostki ; administracyjne	Polska; Czechy
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pogórze Izerskie (cz. Frýdlantská pahorkatina, niem. Isergebirgs-Vorland, 332.26) – północne przedpole Gór Izerskich, zasięgiem obejmujące duży teren zawarty pomiędzy Nysą Łużycką na zachodzie, a rzekami Kamienna i Bóbr na wschodzie. Granica północna z Niziną Śląsko-Łużycką jest umowna i wyznaczą ją warstwica 200 m w okolicy Bolesławca. Na wschodzie Dolina Bobru oddziela je od Pogórza Kaczawskiego i Gór Kaczawskich. Na południowym wschodzie graniczy z Kotliną Jeleniogórską wzdłuż wyraźnej krawędzi morfologicznej, pokrywającej się z geologiczną. Od południa, od Gór Izerskich, oddziela je dyslokacja tektoniczna. Osią regionu jest rzeka Kwisa przepływająca przez miasta: Mirsk, Gryfów Śląski, Leśną, Lubań i Nowogrodziec.

Wyróżnia się tu następujące mikroregiony:

Budowa geologicznaEdytuj

Podłoże południowej części Pogórza Izerskiego stanowi blok karkonosko-izerski. Część północna obejmuje fragmenty metamorfiku kaczawskiego oraz niecki północnosudeckiej.

Południowa część zbudowana jest przede wszystkim z gnejsów, a podrzędnie – łupków łyszczykowych, amfibolitów i innych skał metamorficznych. W okolicach Zgorzelca i Platerówki występują szarogłazy.

Na północy (metamorfik kaczawski) występują: fyllity, łupki serycytowe, łupki kwarcowe, zieleńce, wapienie krystaliczne, a dalej (niecka północnosudecka) – skały osadowe: piaskowce, mułowce, wapienie, margle, gipsy i anhydryty oraz skały wulkaniczne: porfiry, melafiry i ich tufy. W kilku miejscach starsze skały przebite są przez trzeciorzędowe bazalty, które wyróżniają się jako twardziele.

Starsze podłoże przykryte jest częściowo przez osady plejstoceńskie – gliny i piaski oraz lessy, a w dolinach rzecznych przez holoceńskie żwiry, piaski i mady.