Polana Michurowa
Polana Michurowa – duża podszczytowa polana na Ćwilinie w Beskidzie Wyspowym. Należy do wsi Wilczyce w województwie małopolskim, w powiecie limanowskim, w gminie Dobra[1].
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Zagospodarowanie |
nieużytki |
Położenie na mapie gminy Dobra  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu limanowskiego  | |
 49°41′12,5″N 20°11′26,0″E/49,686806 20,190556
| |
Historia edytuj
Powstała, podobnie, jak większość polan w Karpatach w wyniku działalności Wołochów, którzy przybyli tutaj w XV w. ze swoimi stadami owiec i kóz. Polany otrzymywali w wyniku wypalania (tzw. cyrhlenia). Z czasem osiedlili się oni w dolinach i zmieszali z miejscową ludnością[2]. Przez kilkaset lat polana tętniła intensywnym życiem pasterskim. Wypasali tutaj mieszkańcy Jurkowa, Wilczyc i Łostówki. Pasterstwo odbywało się według wielowiekowych tradycji. Od nazwisk właścicieli pochodzą nazwy części polany: Gruszowskie Polany (zachodni skraj), Mihurowa Polana (w okolicach szczytu), Polana Mysoglądów i Polana Kuczaji (dolna część)[3]. W miarę wzrastania liczby ludności wzrastała też liczba wypasanego inwentarza, największe nasilenie pasterstwo osiągnęło przed II wojną światową. Wypasano nie tylko na polanie, ale również w otaczających ją lasach. Pod koniec XIX w., gdy Galicja była już przeludniona i był ogromny brak ziemi, polana została zaorana i uprawiano tu zboża, świadczą o tym istniejące do tej pory zagony i zarośnięte borówkami kupy kamieni zbierane z ornego pola. Nieopłacalnej na tej wysokości uprawy szybko jednak zaniechano, najstarsi ludzie już bowiem tego nie pamiętają. Pasterstwo utrzymywało się jeszcze przez jakiś czas po II wojnie światowej, jeszcze w latach 80 wypasał tutaj baca Kołodziej z Wilczyc. Polana służyła również jako łąka z której pozyskiwano siano dla bydła i owiec. Po załamaniu pasterstwa (z przyczyn ekonomicznych), oraz zaniechaniu pozyskiwania siania, obserwować tu możemy kolejne etapy naturalnej sukcesji ekologicznej. Polana zarasta już borówczyskami (borówka czarna) i zaczyna stopniowo samorzutnie się zalesiać. Pomimo licznych prób przywrócenia wypasu owiec oraz dopłat do koszenia trawy, polana zarosła już niemal całkowicie. Jej obszar na przestrzeni ostatnich lat zmniejszył się o około 70% ze szkodą dla kapitalnych widoków i różnorodności biologicznej[4][5].
Opis polany edytuj
Jest to jedna z największych polan w Beskidzie Wyspowym. W dolnym rogu polany znajduje się źródełko wody (jest to źródło potoku Rosochaniec[1]) oraz resztki kamiennego szałasu zbudowanego przez zbieraczy borówek. Źródełko to wiele lat temu wypływało znacznie wyżej (około 300 metrów) a obok stała najwyżej położona na polanie bacówka. W zachodniej, górnej części polany na drzewie jest drewniana figurka z napisem: „kapliczkę wzniesioną w 1941 r. przez J. Schnaydra i A. Millera odnowił we wrześniu 1969 r. za bacowania gazdy Kołodzieja z Wilczyc Walery Krawczyński z synami”. Obok polowy ołtarz. Ustawiono go tutaj w 2000 r. z okazji obchodów Roku Milenijnego[6]. Na szczycie znajdują się ławki i stół dla turystów. Długi i stromy stok południowy jest wykorzystywany przez paralotniarzy do startu.
Panorama widokowa edytuj
Niemal cała polana znajduje się na południowo-wschodnich stokach Ćwilina, od wysokości ok. 980 m n.p.m. aż po sam wierzchołek, a niewielkie jej połacie obejmują także pozostałe strony świata[7]. Dzięki temu roztacza się z niej bardzo szeroka panorama widokowa. Kolejno od lewej strony widoczne są szczyty: Ostra, Cichoń, Mogielica, Krzystonów, Wielki Wierch (z tyłu za nim Lubań), Jasień, Gorc, Kobylica, Cyrkowa Góra, Marczakowa Skała i grzbiet Gorców od Kudłonia poprzez Turbacz i Obidowiec aż po dolinę Raby. W dole, na południowej stronie widać Ostrą i Ogorzałą, a w zachodnim kierunku szczyty Lubonia Wielkiego i Szczebla[8]. Przy dobrej pogodzie widoczne są odległe pasma górskie: Beskid Sądecki, Magura Spiska, Wielka Fatra, Wielki Chocz i Pasmo Babiogórskie z Babią Górą.gp/>.
Szlaki turystyki pieszej edytuj
z Przełęczy Gruszowiec (b. strome podejście!) na Ćwilin. 1:15 h (↓ 0:45 h);- z Jurkowa na Ćwilin. 1:50 h (↓ 1:30 h);
z Mszany Dolnej przez Czarny Dział na szczyt Ćwilina. 3:20 h (↓ 2:30 h)[7].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-12-13].
- ↑ Tadeusz A. Olszański, Wołosi – zapomniany lud Bałkanów, „Płaj. Almanach karpacki” (21), jesień 2000, ISSN 1230-5898.
- ↑ Cwilin [online], Beskidwyspowy.eu – portal Beskidu Wyspowego [dostęp 2010-08-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-21].
- ↑ Gacek Dariusz, Beskid Wyspowy, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, ISBN 978-83-62460-25-0.
- ↑ Sebastian Flizak, Polany w Gorcach i Beskidzie Wyspowym, „Wierchy” (35), 1966.
- ↑ Góry Polski, Warszawa. Kraków: Wyd. Kluszczyński, 2006, ISBN 83-7447-041-0.
- ↑ a b Beskid Wyspowy 1: 50000. Mapa turystyczna, Kraków: Compass, 2006, ISBN 83-89165-86-4.
- ↑ Andrzej Matuszczyk, Beskid Wyspowy. Część zachodnia, Warszawa. Kraków: Wyd. PTTK „Kraj”, 1986, ISBN 83-7005-104-9.
