Księgosusz
Księgosusz lub pomór bydła (łac. Typhus bovum contagiosus) – bardzo zaraźliwa, ostro przebiegająca choroba wirusowa bydła i dziko żyjących przeżuwaczy. Umieralność wynosi powyżej 90%. Powoduje martwicę błon śluzowych. W Polsce nie występuje od wiosny 1922 roku[1]. Ostatni potwierdzony przypadek tej choroby na świecie miał miejsce w 2001 roku. 14 października 2010 roku księgosusz, jako druga w historii po ospie prawdziwej choroba zakaźna, został ogłoszony przez Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa chorobą całkowicie eradykowaną[2].
| Typhus bovum contagiosus | |
 Epidemia w Republice Południowoafrykańskiej w 1896 roku. | |
| Czynnik chorobotwórczy | |
| Nazwa | |
|---|---|
| Rezerwuar |
bydło, przeżuwacze |
| Epidemiologia | |
| Występowanie | |
Etiologia edytuj
Wirus księgosuszu jest obecnie klasyfikowany jako przynależny do rzędu Mononegavirales, rodziny Paramyxoviridae, podrodziny Paramyxovirinae, rodzaju Morbillivirus.
Objawy choroby edytuj
Na błonie śluzowej pyska występują plamy i owrzodzenia. Ślina ma nieprzyjemny zapach, jest ciągliwa. Występuje kaszel, ogólne osłabienie, brak apetytu i chęci przeżuwania. W okolicach rodnych następuje obrzęk sromu, pojawia się śluzowato-krwawa biegunka, występuje ogólne osłabienie organizmu, pojawia się wysoka gorączka. W przypadku krów cielnych następują poronienia.
Rozpoznawanie edytuj
Zmiany anatomopatologiczne oraz objawy chorobowe, umiejscowienie się zmian w miejscach predylekcyjnych pozwalają z dużą dozą pewności zdiagnozować tę chorobę. Mimo to rozpoznanie należy poprzeć badaniami laboratoryjnymi. Wykonuje się badania serologiczne - odczyn wiązania dopełniacza (OWD) oraz odczyn seroneutralizacji. Można również użyć testu ELISA. Do wykrywania antygenu wirusa w tkankach stosowana jest immunofluorescencja.
Rozpoznanie różnicowe edytuj
Należy uwzględnić i wykluczyć następujące jednostki chorobowe: głowica, pryszczyca, pęcherzykowe i grudkowe zapalenie jamy ustnej bydła.
Zapobieganie i zwalczanie edytuj
Księgosusz jest chorobą zwalczaną z urzędu[3]. Podlega obowiązkowi zgłaszania oraz notyfikacji w krajach Unii Europejskiej[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Stanisław Winiarczyk i inni: Choroby zakaźne zwierząt domowych z elementami zoonoz. s. 18-25.
- ↑ Pallab Ghosh: Rinderpest virus has been wiped out, scientists say. BBC News. [dostęp 2011-01-31]. (ang.).
- ↑ a b Dz.U. z 2006 r. nr 24, poz. 182
Bibliografia edytuj
- Dr Egon Müller, Poradnik weterynaryjny dla rolników, Państwowe Wydawnictwa Rolnicze i Leśne, Warszawa, 1974, str. 144
- Zenon Wachnik: Zarys chorób zakaźnych zwierząt. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983. ISBN 83-0103509-9.
- Stanisław Winiarczyk i inni: Choroby zakaźne zwierząt domowych z elementami zoonoz. Lublin: Wydawnictwo Państwowego Instytutu Weterynaryjnego, 2002. ISBN 83-7259-055-9.
- H. Janowski i inni: Choroby bydła. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983. ISBN 83-09-00650-0.
- Joachim Beer: Choroby zakaźne zwierząt domowych. T. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1980. ISBN 83-09-00012-X.
