Pomnik Francji Walczącej

Pomnik Francji Walczącej (fr. Mémorial de la France combattante) – pomnik ku czci Francuzów walczących w ruchu oporu, deportowanych i zabitych w czasie II wojny światowej w forcie Mont Valérien, w gminie Suresnes.

Pomnik Francji Walczącej
Mémorial de la France combattante
Ilustracja
Krzyż lotaryński – centrum pomnika
Państwo

 Francja

Miejscowość

Mont Valérien

Data odsłonięcia

18 czerwca 1960

Położenie na mapie Île-de-France
Mapa konturowa Île-de-France, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Pomnik Francji Walczącej”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Pomnik Francji Walczącej”
Ziemia48°52′17,7″N 2°12′49,8″E/48,871583 2,213833

Co roku 18 czerwca, kancelaria Orderu Wyzwolenia (fr. Ordre de la Libération) organizuje tu ceremonię upamiętniającą słynny radiowy apel generała de Gaulle’a z 18 czerwca 1940, wzywający naród francuski do dalszej walki z hitlerowcami.

Historia pomnika edytuj

Monument został wzniesiony na dawnym miejscu straceń uczestników ruchu oporu, rozciąga się na terenie ich ostatniej drogi – od kaplicy, gdzie byli przetrzymywani, do miejsca egzekucji przez rozstrzelanie. W miejscu tym Charles de Gaulle od 18 czerwca 1945 organizował uroczystości ku czci straconych[1]. 11 listopada tego samego roku w miejscu przeznaczonym na monument dokonano pochówku piętnastu uczestników II wojny światowej, zarówno Francuzów, jak i pochodzących z kolonii francuskich: Czadu, Maroka, Indochin, Burkina Faso i Tunezji, w tym dwóch kobiet. W 1958 Charles de Gaulle, po powrocie do władzy, zlecił Feliksowi Brunau wykonanie pomnika, który został odsłonięty 18 czerwca 1960.

Pochowani edytuj

Architektura edytuj

Na wydzielonym, 150-metrowym odcinku zewnętrznych murów Mont Valérien umieszczono 16 płaskorzeźb z brązu wyobrażających wydarzenia II wojny światowej oraz formy walki Francuzów z hitleryzmem. W centralnym punkcie muru znajduje się krzyż lotaryński – symbol ruchu oporu. Krzyż i umieszczony przed nim wieczny ogień wskazują wejście do krypty, w której spoczywa 15 wymienionych wyżej osób, zaś 16. grób oczekuje ostatniego zmarłego uczestnika ruchu oporu.

Płaskorzeźby edytuj

Płaskorzeźba upamiętniająca wyzwolenie Alzacji, ostatniego regionu Francji pod okupacją hitlerowską. Płaskorzeźba upamiętniająca ucieczkę okrętu podwodnego „Casabianca” z portu w Tulonie 27 listopada 1942. Rzeźba upamiętniająca wyzwolenie Paryża 25 sierpnia 1944, powstanie w mieście i wcześniejszą walkę prowadzoną w nim przez ruch oporu.
Rzeźba upamiętniająca partyzantkę prowadzoną przez oddziały maquis. Rzeźba upamiętniająca wyzwolenie Alençon po lądowaniu w Normandii. Rzeźba upamiętniająca obronę Saumur przed przeważającymi siłami hitlerowskimi we wrześniu 1940.
Płaskorzeźba upamiętniająca deportowanych Żydów francuskich, jak i uczestników ruchu oporu. Płaskorzeźba upamiętniająca Wolne Francuskie Siły Powietrzne (FAFL). Płaskorzeźba odnosząca się w ogólności do francuskiej woli walki i bohaterstwa uczestników ruchu oporu oraz walk poza terytorium kraju.
Płaskorzeźba upamiętniająca walki w Libii. Płaskorzeźba upamiętniająca rozstrzelanych uczestników walk oraz cywilów. Płaskorzeźba upamiętniająca bitwę o Monte Cassino
Płaskorzeźba upamiętniająca walki pod Bir Hakeim. Płaskorzeźba upamiętniająca udział Francuzów w bitwie o Narwik
Płaskorzeźba upamiętniająca wyzwolenie Sieny przez Francuski Korpus Ekspedycyjny. Płaskorzeźba upamiętniająca walki pod Strasburgiem i zwycięską kontrofensywę nad Renem.

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj