Ponad Piekło Baszta

Ponad Piekło Baszta (słow. Ponad Peklo bašta[1]) – wzniesienie w słowackiej części Tatr Wysokich, położone w środkowym fragmencie Jagnięcej Grani – północno-zachodniej grani Jagnięcego Szczytu. Od Małej Jagnięcej Baszty na południowym wschodzie jest oddzielona Niżnim Jagnięcym Przechodem, a od najbliższego wierzchołka Skoruszowej Kopy – Wielkiej Skoruszowej Kopy – na północnym zachodzie oddziela ją Ponad Piekło Przełączka. Szczyt Ponad Piekło Baszty tworzy kilka turniczek[2].

Ponad Piekło Baszta
Ponad Peklo bašta
Ilustracja
Ponad Piekło Baszta wśród opisanych obiektów
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ponad Piekło Baszta”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ponad Piekło Baszta”
Ziemia49°13′19,1″N 20°12′09,6″E/49,221972 20,202667

Południowo-zachodnie stoki Jagnięcej Grani opadają tu do Doliny Kołowej, natomiast północno-wschodnie – do Jagnięcego Kotła w Dolinie Skoruszowej. Stoki zbiegające do Doliny Kołowej są trawiaste i poprzetykane skałkami. W północno-wschodniej ścianie Ponad Piekło Baszty można wyróżnić dwie duże trawiasto-skaliste grzędy, podcięte z dołu[2].

Podobnie jak cała Jagnięca Grań, Ponad Piekło Baszta jest niedostępna dla turystów i taterników – wspinaczka obecnie jest tutaj zabroniona[3]. Najdogodniejsze drogi na turnię prowadzą granią z sąsiednich przełęczy[2].

Pierwsze wejścia miały miejsca przy pierwszych przejściach Jagnięcej Grani[2].

Forma nazwy turni pochodzi z gwary podhalańskiej[4].

Przypisy edytuj

  1. Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-08].
  2. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 162. ISBN 83-217-2472-8.
  3. Górska Gazeta Internetowa. Słowackie przepisy dla taterników. [dostęp 2014-01-10].
  4. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 135.