Potyczka na polanie Huciska

Starcie zbójników z leśnikami i strażą obywatelską w 1809 roku

Potyczka na polanie Huciska – starcie stoczone 16 lipca 1809 we wczesnych godzinach porannych na polanie Huciska. Była jedynym starciem zbrojnym ze zbójnikami tatrzańskimi, o którym dochowały się do współczesności szczegółowe informacje[1][2][3][4][5].

Potyczka na polanie Huciska
zbójnictwo
Czas

16 lipca 1809

Miejsce

Huciska

Terytorium

Cesarstwo Austrii

Wynik

zwycięstwo zbójników

Strony konfliktu
zbójnicy Cesarstwo Austrii
Dowódcy
Stanisław Kubin Ignatz Görtler de Blumenfeld
Siły
9 osób dokładnie nieznane, prawdopodobnie kilkadziesiąt osób
Straty
1 zabity 1 zabity, 2 rannych
Położenie na mapie powiatu tatrzańskiego
Mapa konturowa powiatu tatrzańskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko dolnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia49°15′34″N 19°49′00″E/49,259444 19,816667

Tło zdarzeń edytuj

Rozbiory Polski przyczyniły się do znacznej intensyfikacji zjawiska zbójnictwa w Karpatach. Panujące niepokoje ułatwiały ucieczkę przed odpowiedzialnością prawną, a górskie bandy były zasilane przez dezerterów oraz unikających poboru. Służba w wojsku austriackim najpierw była dożywotnia, a od roku 1802 – dwunastoletnia, toteż budziła powszechną trwogę[2].

Chociaż na początku XIX wieku zbójnictwo tatrzańskie było najbardziej nasilone od strony Liptowa, nie brakowało także grup składających się z Podhalan[6]. Jedną z takich drużyn kierował z powodzeniem harnaś Stanisław Kubin – dokonał wielu udanych napadów, a okres jego działalności mógł rozciągać się nawet na kilkanaście lat[5]. Tak długie zbójowanie w warunkach karpackich było rzadkością[2].

7 lipca 1809 w Cichem drużyna Kubina zaatakowała dom Tomasza Tylki, stosunkowo bogatego wieśniaka. Zbójnicy próbowali zmusić go do wskazania skrytki z kosztownościami, torturując jego oraz jego żonę (między innymi przy użyciu rozżarzonego żelaza)[4]. Postępek ten wzbudził powszechne oburzenie, a po kilku dniach zorganizowano obławę na napastników. W nocy z 15 na 16 lipca banda została osaczona przez przeważające siły podczas hulanki na Huciskach[1].

Oddziałem dowodził Ignatz Görtler de Blumenfeld – leśniczy witowski i poroniński, pełnomocnik gubernatora Galicji; miał pod komendą nieznaną liczbę swoich pracowników leśnych. Współpracował z nim Andrzej Siuty, wójt Witowa. Przyprowadzeni przez Siutego górale (ochotnicza straż obywatelska), także w nieznanej liczbie, byli przeważnie niedostatecznie uzbrojeni[3][4].

Przebieg starcia edytuj

 
Miejsce potyczki

Po całonocnej obserwacji[3] Blumenfeld zdecydował się na atak około godziny czwartej nad ranem[5], kiedy było już stosunkowo jasno. Nie uzyskał jednak przewagi wynikającej z zaskoczenia, ponieważ jeden z młodszych zbójników pełnił wartę, na rozkaz Kubina powstrzymawszy się od spożycia alkoholu[4]. Drużyna przywitała atakujących zmasowanym ogniem, wskutek którego Andrzej Siuty zginął na miejscu. Blumenfeld i jeden z jego pracowników leśnych także otrzymali postrzały[4].

Górale towarzyszący obławie, widząc upadek swojego wójta, rozpoczęli nieskoordynowany odwrót, przez co proporcje sił odwróciły się. Leśniczy wraz z pomocnikami również musiał podjąć ucieczkę. Ostrzeliwując się podczas odwrotu, Blumenfeld trafił w płuca jednego z przeciwników – przypuszczalnie Józefa Łuszczka – który skonał po kilku godzinach lub dniach, ale zwycięstwo zbójników było całkowite[1]. Łącznie w czasie walki wystrzelono około pięćdziesięciu pocisków. Poważnie ranny i osamotniony, pełnomocnik gubernatora dopiero następnego dnia z trudem powrócił do Witowa[4].

Skutki zdarzeń edytuj

Drużyna Stanisława Kubina uniknęła rozbicia i utrzymała cenną dla siebie bazę w szałasach Doliny Chochołowskiej. Wydaje się, że jeszcze w następnym roku dokonywała napadów[1]. Ze względu na postępujące ucywilizowanie Podtatrza, położenie zbójników było jednak na dłuższą metę beznadziejne. Wiadomo, że spośród pozostałych członków bandy jeszcze dwóch zginęło w walce, a dwóch innych zgładził wymiar sprawiedliwości, natomiast losy harnasia są nieznane[5].

W latach 1816–1820, kiedy to rząd austriacki podjął bardziej zdecydowane działania, łącznie zabito w Tatrach około siedemdziesięciu zbójników[1]. Zjawisko to nigdy już się w pełni nie odrodziło i występowało odtąd tylko sporadycznie, aby w drugiej połowie XIX wieku całkowicie zaniknąć[2]. Z perspektywy czasu można stwierdzić, że Blumenfeld wraz z innym ówczesnym leśniczym, Franciszkiem Kleinem, odegrali kluczową rolę w jego zwalczaniu[3].

Upamiętnienie edytuj

Na Huciskach znajduje się krzyż poświęcony pamięci Andrzeja Siutego, a na nieodległej Siwej Polanie – kamienna kapliczka wystawiona dla Józefa Łuszczka[3]. Zabytki te są uznawane za istotną atrakcję turystyczną Doliny Chochołowskiej[7]. Wiedza o przebiegu potyczki, kiedyś skąpa, została znacząco poszerzona, gdy 97-letni wówczas profesor Eugeniusz Waniek odnalazł podczas porządkowania prywatnego archiwum notatki sporządzone przez Blumenfelda, a wśród nich – szczegółowy szkic z pola walki[3]. Zainspirowany tym odkryciem, Tomasz Krzyżanowski napisał sztukę teatralną zatytułowaną Gombica Staska Kubina[5].

„Teczka Blumenfelda” – dane uczestników starcia edytuj

 
szkic Blumenfelda

Wydobycie na światło dzienne wspomnianych notatek, czyli tak zwanej „teczki Blumenfelda”, było cennym zdarzeniem dla historyków i etnografów badających Podhale. Najważniejszym z odnalezionych dokumentów był szczegółowy rysunek drużyny zbójnickiej i pola walki. Ze względu na mnogość detali ubioru i fizjonomii należy przypuszczać, że austriacki leśniczy sporządził pierwszy szkic jeszcze w ramach nocnej obserwacji przed bitwą, a uzupełnił go do ostatecznego kształtu wkrótce potem, zapewne podczas rekonwalescencji po postrzale[3]. Rysunek z drobiazgowymi opisami pozwolił, między innymi, określić pełny skład osobowy grupy zbójników:

  • Stanisław Kubin – harnaś, pochodzący z Zakopanego;
  • Jędrzej Krulik „Bosy” – zastępca harnasia;
  • Wincenty Bachleda – były huzar węgierski, dezerter;
  • Józef Łuszczek – brak bliższych danych;
  • Jan i Tomasz Maciatowie – muzykanci z Białego Dunajca;
  • Maciej Strączek – ubogi chłop z Zubsuchego;
  • Matias Szentivany – Słowak;
  • Szymon Zwijacz – przyjaciel Matiasa, wąsaty i silnie zezowaty;
  • nieznana z imienia dziewczyna, która uczestniczyła w zbójnickiej zabawie dobrowolnie lub nie – nie brała udziału w walce[3].

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Michał Jagiełło, Zbójnicka sonata, Warszawa 2003, s. 13-18, 138, ISBN 83-7009-528-3.
  2. a b c d Zdzisław Piasecki, Byli chłopcy, byli..., Kraków 1973, s. 20, 36-37, 66, 71.
  3. a b c d e f g h Maria Madejowa, Anna Mlekodaj, Maciej Rak (red.), Mity i rzeczywistość zbójnictwa na pograniczu polsko-słowackim w historii, literaturze i kulturze, Nowy Targ 2007, s. 87-99.
  4. a b c d e f Polona [online], polona.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  5. a b c d e Tomasz Krzyżanowski, tatrzański dramaturg: Janosik to może kierpce czyścić naszemu Staszkowi Kubinowi [online], WNET.fm, 11 sierpnia 2017 [dostęp 2019-12-03] (pol.).
  6. zbójnictwo [online], z-ne.pl [dostęp 2019-12-03].
  7. Józef Nyka, Tatry Polskie, 2018.