Powiat tarnobrzeski (Galicja)
Powiat tarnobrzeski – dawny powiat kraju koronnego Królestwo Galicji i Lodomerii, istniejący w latach 1867–1918.
Siedzibą c.k. starostwa był Tarnobrzeg (podawano też Dzików[1]). Powierzchnia powiatu w 1879 roku wynosiła 9,2592 mil kw. (532,77 km²), a ludność 59 239 osób. Powiat liczył 109 osad, zorganizowanych w 70 gmin katastralnych.
Na terenie powiatu działały 2 sądy powiatowe – w Tarnobrzegu i Rozwadowie.
Starostowie powiatu edytuj
- Tytus Lewandowski (1867–1868)[2]
- Edward Dunajewski (1871)
- Stanisław Jakubowicz (1879–1882)
Komisarze rządowi edytuj
- Józef Salamon (1871)
- Michał Panciewicz (1879)
- Jan Gachowski, Włodzimierz Ławrowski (1882)
Komisarze powiatowi edytuj
- Eugeniusz Strzyżowski (1917)[3]
Przypisy edytuj
- ↑ Ziemie polskie. „Gazeta Narodowa”. Nr 73, s. 2, 9 maja 1863.
- ↑ Sławomir Stępak. Z dziejów władz powiatowych w Tarnobrzegu. „Tarnobrzeskie Zeszyty Historyczne”. Nr 23, s. 27, 2003.
- ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 92 z 22 kwietnia 1917.
Bibliografia edytuj
- Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1879, Lwów 1879