Prêt-à-Porter (film)

amerykański film (reż. Robert Altman; 1994)

Prêt-à-Porterczarna komedia z 1994 roku w reżyserii Roberta Altmana, który również napisał scenariusz do filmu i wyprodukował go. Film był kręcony w trakcie paryskiego tygodnia mody. W USA film został wydany pod tytułem Ready to Wear.

Prêt-à-Porter
Gatunek

komedia obyczajowa

Data premiery

23 grudnia 1994
23 czerwca 1995 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski, francuski, włoski, rosyjski

Czas trwania

133 min

Reżyseria

Robert Altman

Scenariusz

Robert Altman, Barbara Shulgasser

Główne role

Marcello Mastroianni, Sophia Loren, Julia Roberts

Muzyka

Michel Legrand

Zdjęcia

Jean Lépine, Pierre Mignot

Montaż

Geraldine Peroni, Suzy Elmiger

Produkcja

Robert Altman, Scott Bushnell

Wytwórnia

Miramax Films

Dystrybucja

Miramax Films

Strona internetowa

Opis fabuły edytuj

Akcja filmu składa się z licznych epizodów, które zespala większa ramowa konstrukcja. Sergei kupuje w Moskwie dwa identyczne ekstrawaganckie krawaty. Jeden z nich wysyła mieszkającemu w Paryżu Olivierowi de la Fontaine, szefowi związku zawodowego świata mody, który ma go nałożyć jako znak rozpoznawczy na ich planowane spotkanie.

W Paryżu trwają tymczasem przygotowania do wielkiego pokazu mody na wycieczki wysokogórskie. Najpierw zaprezentowana zostanie moda dla psów, dopiero potem nastąpi normalny pokaz z modelami. Reporterka Kitty Potter pojawia się co jakiś czas w filmie, zadając pytania organizatorom, projektantom i modelkom.

Sergei przybywa do Paryża, spotyka się z de la Fontaine’em. Okazuje się, że Sergei właściwie nazywa się Sergio i jest Włochem. Wsiadają do samochodu i zaczynają ważną rozmowę, jednak de la Fontaine nagle zaczyna charczeć i dławi się na śmierć swoją kanapką z szynką. Kierowca nie widział tego zdarzenia, bo akurat badał przyczynę korka ulicznego, i zatrzymuje Sergia jako rzekomego mordercę. Ten ratuje się przed rosnącym tłumem wrogich mu ludzi, skacząc prosto z mostu do Sekwany.

Światowa prasa ma wreszcie sensację. Czy był to nieszczęśliwy wypadek, czy morderstwo? W centrum zainteresowania jest Isabella de la Fontaine, wdowa w żałobie. Jednak jej smutek ma swoje granice: „Nigdy nie wyglądał lepiej” – mówi o ofierze podczas policyjnej identyfikacji. Wkrótce zjawia się u niej Sergio. Okazuje się, że mieszkał przez wiele lat w Związku Radzieckim, był jej pierwszym mężem i uważała go za zmarłego.

Później ważną postacią staje się czołowy fotograf mody Irlandczyk Milo O’Brannigan, z którym umawiają się kolejno prywatnie trzy ubiegające się o kontrakt z nim redaktorki znaczących magazynów mody. Stosują całą swoją siłę perswazji, by go do siebie przekonać. On jednak korzysta z tych przykrych dla nich sytuacji w podły sposób, do zrobienia demaskatorskich zdjęć.

Dziennikarka Anne Eisenhower chciałaby natomiast wprowadzić się do swojego pokoju. Wcześniej zajmował go reporter sportowy Joe Flynn, który wbrew swojej woli na krótko został wyznaczony do relacji z pokazu mody i dlatego nie może wyjechać. Nie ma żadnego innego wolnego pokoju. Kłócą się i próbując pozbyć się siebie nawzajem, przeżywają wiele niby to poważnych, a śmiesznych zdarzeń.

Sergio i Isabella pogodzili się i pragną uczcić ponowne spotkanie romantycznym wieczorem. Sergio jest jednak zupełnie wykończony po swojej ucieczce i zasypia mimo striptizu Isabelli.

Anne i Joe wspólnie zajęli pokój i nieuchronnie zbliżają się do siebie. Po pojednaniu i wspaniałej wspólnej nocy (Anne pod wpływem alkoholu nie potrafi oprzeć się pokusie) naturalnie chce on pozostać z nią w pokoju, chociaż dyrekcja hotelu w międzyczasie znalazła dla niego inny. Joe, znając teraz skłonność Anne do alkoholu, odtąd zamawia każdego wieczoru szampana, ale każe go przedstawiać jako „prezent od hotelu”. Anne i Joe rozstają się przy wyjeździe i okazuje się, że Joe jest żonaty. Nie będzie więc żadnej wspólnej przyszłości, spotkanie w hotelu pozostanie tylko epizodem w ich życiu.

Różne dalsze wydarzenia w środowisku projektantów demaskują świat mody jako świat ułudy.

Na końcu filmu pochowany zostaje Olivier de la Fontaine i orszak pogrzebowy mija ławkę w parku, na której najwyraźniej spędził noc Sergio. Tak zamyka się koło. W scenie finałowej nagie modelki przez dwie minuty chodzą po wybiegu.

Obsada edytuj

Role główne edytuj

W pozostałych rolach edytuj

Zagrali sami siebie edytuj

Projektanci edytuj

Modelki edytuj

Nagrody edytuj

  • Aktorzy grający role główne otrzymali nagrodę National Board of Review w kategorii najlepsza gra aktorska.

Nominacje:

Zobacz też edytuj

Linki zewnętrzne edytuj