Pratt & Whitney R-4360
Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major – silnik gwiazdowy zaprojektowany w zakładach Pratt & Whitney w końcowym okresie II wojny światowej. Był to ostatni silnik tłokowy budowany przez P&W i stanowił jednostkę napędową ostatniej generacji amerykańskich samolotów śmigłowych. Był to największy lotniczy silnik tłokowy produkowany seryjnie.
| |
| Dane podstawowe | |
| Typ |
gwiazdowy |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Producent | |
| Pierwsze testy |
1944 |
| Zastosowanie |
B-50 Superfortress |
| Liczba egzemplarzy |
18 697 |
| Rozwinięto z modelu | |
| Rozwinięto w model | |
| Dane techniczne | |
| Średnica |
1397 mm |
| Długość |
2451 mm |
| Objętość skokowa |
71,49 l |
| Masa |
1755 kg |
| Osiągi | |
| Moc |
4300 KM (3210 kW) |
Miał 28 cylindrów w układzie poczwórnej gwiazdy o łącznej mocy, w zależności od wersji, od 2240 do 3200 kW (3050 do 4350 KM). Łącznie w latach 1944 – 1955 zbudowano 18 697 silników tego typu.
Zastosowane do napędu ostatniej generacji samolotów z napędem śmigłowym np. Boeing 377 Stratocruiser, czy rekordowej wielkości łodzi latającej Hughes H-4 Hercules.
Używano ich również w ostatnich samolotach bombowych z napędem tłokowym takich jak Boeing B-50 Superfortress i Convair B-36.
Silniki te miały wydajny system doładowania (turbodoładowanie oraz sprężarka mechaniczna drugiego stopnia) celem uzyskania właściwych charakterystyk wysokościowych silnika. Wiele wersji tego silnika miało układ odzyskujący (poprzez układ turbin) energię z gazów spalinowych celem podniesienia mocy i poprawy sprawności. Cechowały się mniejszą awaryjnością niż konkurencyjne silniki Wright R-3350 Duplex-Cyclone, jednak duże koszty serwisowania tych silników sprawiły, że zostały skutecznie wyparte przez coraz wydajniejszy napęd turboodrzutowy lub turbośmigłowy.