Prawo bliższości
Prawo bliższości (łac. ius propinquitatis) – w średniowiecznej Polsce ograniczenie prawa własności. Celem tej instytucji była ochrona interesu rodziny; przysługiwało tylko krewnym właściciela.
W najszerszej postaci polegała na przyznaniu krewnym zbywającego w stosunku do zbywanego mienia trzech uprawnień: prawa udzielania zgody na alienację (zbycie rzeczy, majątku), prawo pierwokupu (krewnym przysługiwało pierwszeństwo nabycia dobra, które właściciel zamierzał zbyć). Istniała możliwość "obejścia" prawa bliższości poprzez oddanie własności w zastaw antychretyczny z klauzulą na upad.
Bibliografia edytuj
- Juliusz Bardach: Historia państwa i prawa Polski: Tom I do połowy XV wieku. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1964.
- Katarzyna Sójka-Zielińska: Historia prawa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981. ISBN 83-010-2760-6.