Prozodia

strona ujednoznaczniająca

Prozodia (gr. προσωδία „pieśń z akompaniamentem”)[1] – brzmieniowe właściwości mowy nakładające się na głoskowy, sylabiczny i wyrazowy ciąg wypowiedzi. Należą do nich akcent, intonacja i iloczas[2]. Niekiedy w poezji pojęcie prozodii jest używane jako synonim metrum[3]. Nadaje językowi znaczenie emocjonalne (prozodia afektywna) i odnosi się do znaczenia semantycznego (prozodia przyimkowa np. „spóźniony na lot”, a „spóźniony nalot”). [4]

Inne znaczeniaEdytuj

  1. W muzyce mianem prozodii określana jest właściwa relacja akcentów słownych i muzycznych, które powinny być zgodne[5].
  2. Dyscyplina naukowa zajmująca się brzmieniowymi zjawiskami wiersza – zagadnieniami akcentu, iloczasu, intonacji[3].
  3. W informatyce intonacja syntezowanej mowy[6].

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Kazimierz Ożóg, Ustna odmiana języka ogólnego, w: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2, pod red. J. Bartmińskiego, Wrocław 1993, s. 91.
  2. ↑ Ostaszewska 2000 ↓, s. 95.
  3. ↑ a b Hasło w encyklopedii WIEM Onetu, dostęp 19-06-2016
  4. ↑ J.L. Cummings, M. S. Mega "Neuropsychiatria", Urban&Partner, Wrocław 2005, wyd.1
  5. ↑ TAXI, dostęp 19-06-2016
  6. ↑ Macquarie University, dostęp 19-06-2016

BibliografiaEdytuj

  • Danuta Ostaszewska: Fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-12992-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Prozodia&oldid=62270247”