Przełęcz w Widłach
Przełęcz w Widłach (słow. Vidlové sedlo, niem. Gabelscharte, węg. Villa-horhos[1]) – przełęcz położona na wysokości 2432 m n.p.m.[2] (według wcześniejszych pomiarów 2417[3] lub ok. 2413[1] m) w słowackich Tatrach Wysokich, w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika. Znajduje się w Grani Wideł pomiędzy Zachodnim Szczytem Wideł na południowym zachodzie a Wielkim Szczytem Wideł na północnym wschodzie[4].
 Widok od strony Łomnickiego Stawu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2432 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′53,4″N 20°12′54,3″E/49,198167 20,215083
| |
Przełęcz w Widłach jest wąska i bardzo głęboka, stanowi najniższy punkt w grani pomiędzy Łomnicą a masywem Kieżmarskiego Szczytu. Na południowy wschód opada z niej żleb do Łomnickiego Koryta, zbiegającego z kolei do Cmentarzyska[4].
Nie prowadzą na nią żadne znakowane szlaki turystyczne. Dla taterników stanowi dogodne, choć rzadko uczęszczane przejście między Doliną Łomnicką a Miedzianą Kotliną. Najłatwiej osiągnąć siodło z Łomnicy przez Łomnickie Koryto lub z Doliny Łomnickiej przez Cmentarzysko[4]. Po stronie Miedzianej Kotliny poniżej przełęczy znajdują się Miedziane Ławki, w rejonie których XVIII w. wydobywano rudę miedzi[1]. Dojście przez Wyżnią Miedzianą Ławkę na Przełęcz w Widłach jest trudniejsze niż od strony Doliny Łomnickiej[4].
Historia edytuj
Pierwsze wejścia:
- Karol Englisch i przewodnik Johann Hunsdorfer (senior), 12 sierpnia 1903 r. – letnie,
- Ernst Dubke, przewodnicy Johann Breuer i Johann Franz (senior), 17 lutego 1906 r. – zimowe[4].
Dawniej stosowana była też nazwa Wielka Przełęcz w Widłach[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 29–32. ISBN 83-217-2203-2.