Przedęcie – sposób wydobywania dźwięku przez mocniejsze naprężenie warg muzyka, a przez to szybsze wdmuchiwanie powietrza do ustnika instrumentu dętego, niż ma to miejsce przy uzyskiwaniu dźwięku podstawowego (najniższego)[1]. Konkretnie chodzi o spowodowanie większej częstotliwości drgań stroika, którym w przypadku instrumentów dętych drewnianych jest płytka ustnika, a w przypadku instrumentów blaszanych – same wargi osoby grającej. Jest to podstawowa technika gry na instrumentach dętych, pozwalająca na rozszerzenie skali instrumentu w górę.

Technika ta pozwala na uzyskanie dźwięków, których wysokość odpowiada poszczególnym składowym szeregu harmonicznego tonu podstawowego (alikwoty[2]).

Tak uzyskuje się przede wszystkim wszystkie dźwięki prócz najniższego na instrumentach dętych blaszanych (np. trąbka clarino czy róg myśliwski), w których brak zaworów uniemożliwia ich uzyskanie w inny sposób. Jednak również w instrumentach zaopatrzonych w zawory, jak również w puzonie suwakowym, stosowana jest ta technika w celu uzyskania jeszcze wyższych dźwięków.

Przypisy edytuj

  1. Mieczysław Drobner, Stanisław Golachowski, Akustyka muzyczna, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1953, s. 151–152.
  2. przedęcie, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2017-01-12].