Przy sadzeniu róż
Przy sadzeniu róż – wiersz Seweryna Goszczyńskiego oraz pieśń, znana także pod tytułem Sadźmy róże.
Powstanie edytuj
Utwór narodził się po powstaniu listopadowym, pod koniec 1831, w Mikołajowicach koło Tarnowa. Goszczyński, zmuszony do opuszczenia Królestwa Polskiego, przez kilkanaście miesięcy (1831–1832) przebywał w tamtejszym dworku swojego przyjaciela Józefa Tetmajera[1].
W oryginale wiersza, pod jego tytułem, znajduje się dedykacja „Do M. S.”, oznaczająca Michała Szweycera.
Do wiersza dodano melodię nieznanego autora, pochodzącą z pieśni, którą wcześniej śpiewali zesłańcy wygnani na Syberię[1].
Historia i wykonania edytuj
Już w pierwszych latach istnienia harcerstwa pieśń Sadźmy róże była śpiewana przez harcerki (m.in. Olgę Drahonowską i Jadwigę Falkowską) we Lwowie[2]. W latach 1939–1945 utwór (w nieco zmienionej wersji) stał się bardzo popularny wśród młodzieży. Pieśń tę obrała sobie wówczas jako hymn Warszawska Chorągiew Harcerek[2]. Utwór ten był też śpiewany w czasach „Solidarności”.
Pieśń była wykonywana przez Antoninę Krzysztoń[3] i znalazła się na jej płycie Czas bez skarg.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Przy sadzeniu róż. Cyfrowa Biblioteka Polskiej Piosenki. [dostęp 2016-11-15].
- ↑ a b Barbara Wachowicz: Druhno Oleńko! Druhu Andrzeju!. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 1995, s. 46, 64, seria: Wierna Rzeka Harcerstwa. ISBN 83-85249-95-8.
- ↑ Antonina Krzysztoń. [w:] Pieśni niepokornych [on-line]. Polskie Radio. [dostęp 2016-11-15].
Linki zewnętrzne edytuj
- Antonina Krzysztoń – Przy sadzeniu róż. Polskie Radio. [dostęp 2016-11-15].