Rabarbar dłoniasty

Rabarbar dłoniasty
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	goździkopodobne
Rząd	goździkowce
Rodzina	rdestowate
Rodzaj	rabarbar
Gatunek	rabarbar dłoniasty
	Nazwa systematyczna
	Rheum palmatum L.; Syst. Nat. ed. 10 2: 1010 1759
Synonimy
	Rheum potaninii Losinsk.; Rheum qinlingense Y.K.Yang, D.K.Zhang & J.K.Wu;
	Rheum potaninii Losinsk.; Rheum qinlingense Y.K.Yang, D.K.Zhang & J.K.Wu;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rabarbar dłoniasty, rzewień chiński, rzewień palczasty (Rheum palmatum L.) – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Występuje naturalnie w Chinach – w prowincjach Gansu, Hubei, Qinghai, Shaanxi, Syczuan i Junnan, a także w regionach autonomicznych Mongolii Wewnętrznej oraz Tybecie. Ponadto został naturalizowany we Włoszech, a także jest uprawiany w europejskiej części Rosji^[4]^[5]^[6].

Morfologia edytuj

Owoce

Pokrój: Bylina dorastająca do 15–200 cm wysokości^[6].
Liście: Ich blaszka liściowa ma okrągły kształt. Mierzy 40–60 cm długości, jest pierzasto-sieczna na brzegu, o niemal sercowatej nasadzie i ostrym lub spiczastym wierzchołku. Ogonek liściowy jest owłosiony i osiąga 2,5–8 cm długości. Gatka jest błoniasta^[6].
Kwiaty: Zebrane w wiechy, rozwijają się na szczytach pędów. Listki okwiatu mają eliptyczny kształt i czerwonopurpurową barwę, mierzą 2 mm długości^[6].
Owoce: Mają kształt od podłużnego do podłużnie eliptycznego, osiągają 8–9 mm długości^[6].

Rośnie w lasach oraz na łąkach. Występuje na wysokości od 1500 do 4400 m n.p.m. Kwitnie w czerwcu^[6], a według innych źródeł także w maju^[7].

R. palmatum 'Atrosanguineum'

Roślina lecznicza: Surowcem zielarskim jest korzeń (Radix Rhei) z dwu- lub trzyletnich roślin. Zawiera garbniki, wolne i związane antrachinony (ok. 10%). Przy stosowaniu małych dawek (do 0,6 g) działają ściągająco zawarte w korzeniu garbniki, natomiast przy dużych dawkach (1 do 3 g) działają czyszcząco antrachinony. Rzewień stosuje się przy chronicznej obstrukcji, nieżytach żołądka i jelit oraz braku apetytu. Jeden ze składników proszku troistego. Nie wolno go używać przy kamicy nerkowej i piasku w moczu. Korzenie po wymyciu i okorowaniu tnie się na mniejsze kawałki, które nawleka się na sznury i suszy w temperaturze otoczenia lub w suszarni w temperaturze najwyżej 40 °C^{[potrzebny przypis]}.
Sztuka kulinarna: Jako dodatek do żywności, w celu aromatyzowania potraw^[5].
Roślina ozdobna: W celach ozdobnych uprawia się głównie odmianę tangutską (var. tanguticum Maxim.)^[7]. Kultywar 'Atrosanguineum' ma ciemnoróżowe kwiaty i purpurowe liście, które z czasem przebarwiają się na ciemnozielono^[8]. Zwykle uprawia się pojedyncze okazy, ładnie prezentujące się na tle innych, niższych roślin w ogrodach naturalnych, lub w strzyżonym trawniku. Wymaga głębokiej gleby, najlepiej piaszczysto-gliniastej, stanowiska słonecznego lub półcienistego^[9].

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-01] (ang.).
↑ ^a ^b Rheum palmatum L.. The Plant List. [dostęp 2016-08-29]. (ang.).
↑ Discover Life: Point Map of Rheum palmatum. Encyclopedia of Life. [dostęp 2016-08-29]. (ang.).
↑ ^a ^b Taxon: Rheum palmatum L.. U.S. National Plant Germplasm System. [dostęp 2016-08-29]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Rheum palmatum. Plantes & botanique. [dostęp 2016-08-29]. (fr.).
↑ ^a ^b Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
↑ GeoffreyG. Burnie GeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134 .
↑ Encyklopedia ogrodnictwa. Warszawa: 1995, s. 311, 329. ISBN 83-85152-39-3.