Otwórz menu główne
Wikipedia

Radosław Wojtaszek

polski szachista

Radosław Wojtaszek (ur. 13 stycznia 1987 w Elblągu)[2] – polski szachista, arcymistrz od 2005 roku. Prywatnie mąż arcymistrzyni Aliny Kaszlińskiej.

Radosław Wojtaszek
Ilustracja
Radosław Wojtaszek, Warszawa 2013
Państwo  Polska
Data i miejsce urodzenia 13 stycznia 1987
Elbląg
Tytuł szachowy arcymistrz (2005)
Ranking FIDE 2748 (13.10.2019)[1]
Miejsce w kraju 1
FIDE Top 100 16
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Gnome-go-next.svg Polscy arcymistrzowie szachowi
Strona internetowa

Kariera szachowaEdytuj

 
Radosław Wojtaszek i Alina Kaszlinska (Dortmund 2017)

Poznał szachy w wieku czterech lat. Mając sześć lat zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Polski. Od tego czasu był wielokrotnym medalistą mistrzostw Polski i reprezentantem kraju w mistrzostwach świata i Europy juniorów w różnych grupach wiekowych. W 2002 roku zdobył brązowy medal na mistrzostwach Europy juniorów do lat 16, zaś w kolejnym – srebrny medal w kategorii do lat 18 (Budva 2003). W tym samym roku zdobył w Balatonlelle dwa medale na drużynowych mistrzostwach Europy do lat 18 (srebrny wraz z drużyną oraz złoty za indywidualny wynik na II szachownicy). W obfitującym w sukcesy 2004 roku zdobył tytuły mistrza świata i mistrza Europy w kategorii do 18 lat. Trzykrotnie zwyciężał w mistrzostwach Polski do 20 lat (2002, 2004, 2005).

Wielokrotnie startował w finałach indywidualnych mistrzostw Polski, zdobywając 8 medali: trzy złote (2005, 2014, 2016), dwa srebrne (2009, 2010) oraz trzy brązowe (2006, 2008, 2011).

W styczniu 2005 r. zwyciężył w rozgrywanym systemem szwajcarskim międzynarodowym turnieju Cracovia (edycja 2004/05). W 2006 r. zwyciężył (wspólnie z Peterem Heine Nielsenem) w openie w Salonikach[3]. Na przełomie 2007 i 2008 r. podzielił I m. w Sztokholmie (turniej Rilton Cup, wspólnie z m.in. Pią Cramling, Tomi Nybackiem i Vasiliosem Kotroniasem i Jewgienijem Agrestem). Pod koniec 2008 r. zdobył w Warszawie tytuł mistrza Europy w szachach szybkich[4], natomiast na przełomie 2008 i 2009 r. ponownie podzielił I m. (wspólnie z Sebastianem Bognerem) w kolejnym turnieju Rilton Cup w Sztokholmie. W 2009 r. podzielił II m. (za Borysem Graczewem, wspólnie z Michaelem Roizem) w Lublinie oraz zwyciężył w rozegranym w Warszawie memoriale Mieczysława Najdorfa. W 2010 r. zwyciężył (wspólnie z Bartłomiejem Macieją) w V Międzynarodowym Turnieju Szachowym Klubu „Polonia” we Wrocławiu, podzielił również I m. (wspólnie z Laurentem Fressinetem) w turnieju IV Torneo Internacional A.D.San Juan w Pampelunie. W 2011 r. zdobył w Aix-les-Bains tytuł indywidualnego wicemistrza Europy. Oprócz tego odniósł samodzielne zwycięstwo w memoriale György Marxa w Paksie[5] oraz wystąpił w turnieju o Puchar Świata, w I rundzie pokonując Armana Paszikjana, ale w II przegrywając z Baadurem Dżobawą[6]. Zdobył również (w Warszawie) brązowy medal mistrzostw Europy w szachach błyskawicznych[7]. W 2013 r. wystąpił w rozegranym w Tromsø turnieju o Puchar Świata, w I rundzie przegrywając z Alexandrem Fierem[8], zdobył w Rodos Klubowy Puchar Europy (w barwach czeskiego zespołu G-Team Novy Bor)[9] oraz zwyciężył w turnieju Christmas Open w Zurychu[10]. W 2014 r. zwyciężył w turnieju Hilton Basel Chess Festival w Bazylei[11] oraz zajął II m. (za Maxime Vachierem-Lagrave'em) w Biel[12].

Wielokrotnie reprezentował Polskę w rozgrywkach drużynowych, m.in. pięciokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 2006, 2008, 2010, 2012, 2014), w 2012 r. zdobywając srebrny medal za indywidualny wynik na I szachownicy[13] oraz czterokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 2005, 2007, 2009, 2011)[14].

Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze (stan na wrzesień 2017) osiągnął 1 stycznia 2017 r., z wynikiem 2750 punktów zajmował wówczas 18 miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 1. miejsce wśród polskich szachistów[15].

W październiku 2008 r. został pierwszym polskim szachistą, który znalazł się wśród współpracowników mistrza świata podczas meczu o mistrzostwo świata. Do swojego zespołu zaprosił go wówczas Viswanathan Anand, który kilkakrotnie spotkał Wojtaszka w czasie meczów w niemieckiej Bundeslidze[16]. Również w kolejnym meczu o mistrzostwo świata, w 2010 r. w Sofii, znalazł się w zespole Viswanathana Ananda[17]. Pełnił także rolę sekundanta Ananda w rozegranym w 2012 r. meczu z Borysem Gelfandem oraz w dwóch meczach z Magnusem Carlsenem (2013, 2014).

W styczniu 2015 r. pokonał mistrza świata Norwega Magnusa Carlsena w 3. rundzie turnieju Tata Steel Masters w Wijk aan Zee[18][19], a w 5. rundzie zwyciężył drugiego w rankingu światowym Fabiano Caruanę[20]. W powojennej historii polskich szachów takie zdarzenie (zwycięstwo nad aktualnym mistrzem świata) miało miejsce po raz pierwszy[21][22].

W lipcu 2017 Wojtaszek odniósł największy sukces w swojej karierze poprzedzającej tę datę, zwyciężył w superturnieju w Dortmundzie, zdobywając 4,5/7 pkt i wyprzedzając o pół punktu Władimira Fiedosiejewa i Maxime'a Vachier-Lagrave'a oraz o jeden punkt Władimira Kramnika[23].

PrzypisyEdytuj

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Radosław_Wojtaszek&oldid=57728553”