Rafał Grupiński
Rafał Szymon Grupiński (ur. 26 września 1952 we Wronkach) – polski polityk, historyk i animator kultury, krytyk literacki, publicysta, wydawca, przedsiębiorca, nauczyciel akademicki, poseł na Sejm V, VI, VII, VIII i IX kadencji, przewodniczący klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej w Sejmie VII kadencji, w latach 2007–2009 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 26 września 1952 Wronki | |
| Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej | ||
| Okres | od 8 listopada 2011 do 12 listopada 2015 | |
| Przynależność polityczna | Platforma Obywatelska | |
| Poprzednik | Tomasz Tomczykiewicz | |
| Następca | Sławomir Neumann | |
| Odznaczenia | ||
| ||
ŻyciorysEdytuj
W 1976 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu z zakresu historii literatury. W latach 1977–1981 pracował jako nauczyciel i bibliotekarz szkolny w szkołach podstawowych i ponadpodstawowych. Od 1981 nauczyciel akademicki, wykładowca historii kultury i estetyki na Wydziale Edukacji Artystycznej Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu.
W 1980 brał udział w zakładaniu szkolnego koła NSZZ „Solidarność” w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu[1]. Był współzałożycielem Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” Pracowników Oświaty i Wychowania w Wielkopolsce, założycielem i redaktorem czasopism drugiego obiegu, w tym od 1985 do 1999 niezależnego miesięcznika literackiego „Czas Kultury”, który w 1990 zaczął ukazywać się oficjalnie.
W latach 1991–1992 był redaktorem „Tygodnika Literackiego”, a w latach 1994–1995 redaktorem naczelnym tygodnika kulturalnego TVP Pegaz. Od 1995 do 1996 zajmował stanowisko dyrektora telewizji edukacyjnej w TVP1. W latach 1999–2001 pełnił funkcję prezesa zarządu Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych. Następnie pracował w wydawnictwie Prószyński i Spółka jako dyrektor książek (2002), wiceprezes (2003–2005) i prezes zarządu (2005).
Od 1990 do 1998 był członkiem zarządu spółki wydawniczej „Obserwator”, współtworzył (wspólnie z Krystyną i Ryszardem Krynickimi) serię wydawniczą A5, był pomysłodawcą serii wydawniczej Biblioteka Czasu Kultury. W latach 1995–1997 przewodniczył zespołowi doradczemu Ministerstwa Edukacji Narodowej i Telewizji Edukacyjnej ds. tworzenia i rozpowszechniania programów edukacyjnych dla szkół. W latach 1997–1998 współtworzył cykl dokumentalny pt. Dzieje kultury polskiej[2][3]. W latach 1997–1998 zasiadał w radzie nadzorczej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego AGROPOL w Sokołowie.
Członek Senatu ASP w Poznaniu przez dwie kadencje, współtwórca reformy uczelni i jej nowego statutu na początku lat 80. Zasiadał także m.in. w radzie Fundacji Pogranicze, radzie programowej Radia Merkury Poznań i radzie Fundacji 750-lecia Lokacji Miasta Poznania. Jest autorem i współautorem publikacji z zakresu historii kultury i literatury polskiej, programów telewizyjnych oraz podręczników do nauczania języka polskiego.
W latach 1991–1994 należał do Kongresu Liberalno-Demokratycznego, w latach 1994–1997 do Unii Wolności, a następnie przez pewien okres do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego[4]. Od 2004 jest członkiem PO (od 2001 był doradcą jej klubu parlamentarnego).
W 2005 z listy PO został wybrany na posła V kadencji w okręgu kaliskim. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 26 944 głosy.
16 listopada 2007 zaczął pełnić funkcję sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. 7 października 2009 podał się do dymisji. Dwa tygodnie później został wiceprzewodniczącym klubu parlamentarnego PO. 26 października tego samego roku odszedł z rządu. 22 maja 2010 został wybrany na przewodniczącego PO w województwie wielkopolskim, pokonując Waldego Dzikowskiego.
W 2011 kandydował w wyborach parlamentarnych z 1. miejsca na liście komitetu wyborczego PO w okręgu wyborczym nr 39 w Poznaniu i uzyskał mandat poselski. Oddano na niego 40 510 głosów (10,13% głosów oddanych w okręgu)[5]. 8 listopada tego samego roku został przewodniczącym klubu parlamentarnego PO.
W 2015 był jednym z założycieli komitetu wyborczego Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich[6]. W wyborach w tym samym roku z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 29 122 głosy)[7]. W Sejmie VIII kadencji został przewodniczącym Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz członkiem Komisji do Spraw Unii Europejskiej[8]. W listopadzie 2016 został powołany na funkcję ministra kultury i dziedzictwa narodowego w gabinecie cieni utworzonym przez Platformę Obywatelską[9].
W 2019 został wybrany z listy Koalicji Obywatelskiej na posła IX kadencji Sejmu, otrzymując 17 933 głosy[10].
Życie prywatneEdytuj
Jest mężem Ewy Malinowskiej-Grupińskiej. Jego pierwszą żoną była Anka Grupińska[11].
Wyniki wyborczeEdytuj
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 2005 | Platforma Obywatelska RP | Sejm V kadencji | nr 36 | 8168 (2,90%) [12] | |
| 2007 | Platforma Obywatelska RP | Sejm VI kadencji | nr 36 | 26 944 (6,98%) [13] | |
| 2011 | Platforma Obywatelska RP | Sejm VII kadencji | nr 39 | 40 510 (10,13%) [5] | |
| 2015 | Platforma Obywatelska RP | Sejm VIII kadencji | nr 39 | 29 122 (7,10%) [7] | |
| 2019 | KKW Koalicja Obywatelska PO .N iPL Zieloni | Sejm IX kadencji | nr 39 | 17 933 (3,49%) [10] | |
OdznaczeniaEdytuj
- Złoty Krzyż Zasługi – 2003[14]
PrzypisyEdytuj
- ↑ Karolina Prymas-Jóźwiak, Agnieszka Pijanowska: Z historii szkoły. Jubileuszowe reminiscencje.. [dostęp 2016-10-14].
- ↑ Rafał Grupiński w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-06-04].
- ↑ Dzieje kultury polskiej w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-06-04].
- ↑ Piotr Gursztyn: Tajemniczy profesor Tuska. dziennik.pl, 1 marca 2008. [dostęp 2015-06-04].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2019-11-20].
- ↑ Bronisław Komorowski pierwszym zarejestrowanym kandydatem. popieramkomorowskiego.pl, 18 marca 2015. [dostęp 2015-06-04].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2019-11-20].
- ↑ Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-07-28].
- ↑ Poznaj skład Gabinetu Cieni. gabinetcieni.org. [dostęp 2016-11-18].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-11-20].
- ↑ Anka Grupińska, Joanna Wawrzyniak: Buntownicy. Polskie lata 70. i 80.. Warszawa: Świat Książki, 2011, s. 217, 444. ISBN 978-83-247-2473-4.
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2019-11-20].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2019-11-20].
- ↑ M.P. z 2004 r. nr 20, poz. 356 – pkt 18.
BibliografiaEdytuj
- Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-07-28].