Rajdowe Mistrzostwa Świata 1989
Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1989 były 17. sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 13 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1989 został włoski kierowca Miki Biasion startujący samochodem Lancia Delta Integrale, wyprzedził on Alexa Fiorio i Juha Kankkunena. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Toyotą i Mazdą.
Liczba rajdów |
13 |
---|---|
Pierwsza runda | |
Ostatnia runda | |
Mistrzowie | |
Kierowcy | |
Konstruktorzy | |
Poprzedni sezon • Następny sezon |
Kalendarz edytuj
W sezonie 1989 kalendarz mistrzostw świata składał się z trzynastu rajdów, jedyną zmianą był nowy Rajd Australii wprowadzony za amerykański Rajd Olympus.
Runda | Data | Nazwa rajdu | Zwycięzca | Wyniki |
---|---|---|---|---|
1 | 6–8 stycznia | 39. Rajd Szwecji | Ingvar Carlsson | Wyniki |
2 | 21–26 stycznia | 57. Rajd Monte Carlo | Miki Biasion | Wyniki |
3 | 28 lutego – 4 marca | 23. Rajd Portugalii | Miki Biasion | Wyniki |
4 | 31 marca – 4 kwietnia | 37. Rajd Safari | Miki Biasion | Wyniki |
5 | 23–26 kwietnia | 33. Rajd Francji | Didier Auriol | Wyniki |
6 | 27 maja – 1 czerwca | 36. Rajd Grecji | Miki Biasion | Wyniki |
7 | 15–18 lipca | 19. Rajd Nowej Zelandii | Ingvar Carlsson | Wyniki |
8 | 1–5 sierpnia | 9. Rajd Argentyny | Mikael Ericsson | Wyniki |
9 | 25–27 sierpnia | 39. Rajd Finlandii | Mikael Ericsson | Wyniki |
10 | 14–17 września | 2. Rajd Australii | Juha Kankkunen | Wyniki |
11 | 8–12 października | 31. Rajd San Remo | Miki Biasion | Wyniki |
12 | 29 października – 2 listopada | 21. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej | Alain Oreille | Wyniki |
13 | 19–23 listopada | 38. Rajd Wielkiej Brytanii | Pentti Airikkala | Wyniki |
Zespoły i kierowcy edytuj
Wyniki edytuj
Klasyfikacja kierowców edytuj
Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1989 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:
Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º | 9º | 10º |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Punkty | 20 | 15 | 12 | 10 | 8 | 6 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą[1].
Klasyfikacja zespołowa edytuj
W sezonie 1989 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:
Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º | 9º | 10º |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Punkty | 10 | 9 | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:
Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Punkty | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą i należało wystartować w co najmniej ośmiu rajdach. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Szwecji, Nowej Zelandii i Wybrzeża Kości Słoniowej nie były brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej[1].
Miejsce | Zespół | MCO |
PRT |
KEN |
FRA |
GRE |
ARG |
FIN |
AUS |
ITA |
GBR |
Pkt. |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | Lancia | 20 | 20 | 20 | 20 | 20 | 20 | (8) | (14) | 20 | 140 | |
2 | Toyota | 10 | 12 | 14 | 14 | 20 | 14 | 17 | 101 | |||
3 | Mazda | 12 | 12 | 17 | 10 | 8 | 8 | 67 | ||||
4 | Mitsubishi | 12 | 20 | 6 | 20 | 58 | ||||||
5 | Audi | 2 | 12 | 3 | 8 | 12 | 6 | 43 | ||||
6 | BMW | 4 | 10 | 17 | 6 | 37 | ||||||
7 | Renault | 9 | 11 | 10 | 30 | |||||||
8 | Nissan | 17 | 1 | 18 | ||||||||
9 | Volkswagen | 14 | 14 | |||||||||
10 | Renault Argentyna | 10 | 15 | |||||||||
11 | Vauxhall | 8 | 1 | 9 | ||||||||
12 | Subaru | 6 | 1 | 7 | ||||||||
13 | Ford | 6 | 6 | |||||||||
14 | Fiat Argentyna | 3 | 3 | |||||||||
15 | Volkswagen Argentyna | 1 | 1 | |||||||||
Miejsce | Zespół | MCO |
PRT |
KEN |
FRA |
GRE |
ARG |
FIN |
AUS |
ITA |
GBR |
Pkt. |
Puchar kierowców samochodów produkcyjnych (Grupa N) edytuj
Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą[1].
Miejsce | Kierowca | SWE |
MCO |
PRT |
KEN |
FRA |
GRE |
NZL |
ARG |
FIN |
AUS |
ITA |
CIV |
GBR |
Pkt. |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | Alain Oreille | 13 | 13 | 7 | 13 | 13 | 59 | ||||||||
2 | Grégoire De Mévius | 4 | 10 | 13 | 11 | 13 | 51 | ||||||||
3 | Gustavo Trelles | 7 | 5 | 1 | 13 | 13 | 39 | ||||||||
4 | Fredrik Skoghag | 7 | 2 | 2 | 10 | 21 | |||||||||
5 | Kiyoshi Inoue | 3 | 13 | 2 | 18 | ||||||||||
6 | Sören Nilsson | 13 | 13 | ||||||||||||
Ken Adamson | 13 | 13 | |||||||||||||
Ed Ordynski | 13 | 13 | |||||||||||||
9 | Marc Hopf | 5 | 7 | 12 | |||||||||||
10 | Patrice Servant | 11 | 11 |
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Home > Seasons > Season 1989 > Championship standings. www.juwra.com. [dostęp 2020-05-01]. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Wyniki sezonu na stronie eWRC.com