Redykajny (Olsztyn)

Redykajny (niem. Redigkainen) – osiedle (jednostka pomocnicza gminy), będące częścią oficjalnego podziału administracyjnego Olsztyna, położone w północno-zachodniej części miasta, nad jeziorem Redykajny. Na jego terenie znajdują się również jeziora Żbik i Podkówka. Osiedle zaczęło się rozwijać od połowy lat 90. Obecnie zabudowane jest głównie przez domki jednorodzinne i szeregowe.

Redykajny
Redigkainen
Osiedle Olsztyna
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Miasto

Olsztyn

W granicach Olsztyna

14 listopada 1987[1]

Powierzchnia

6,1[2] km²

Wysokość

128 m n.p.m.

Populacja (2011)
• liczba ludności


1 336[2]

• gęstość

219,0 os./km²

Położenie na mapie Olsztyna
Położenie na mapie
53°48′24,32″N 20°26′18,36″E/53,806756 20,438433

Granice osiedla edytuj

  • od wschodu: granica przebiega po rzece Łynie w kierunku południowym, następnie załamuje się w kierunku południowo-zachodnim i biegnie wzdłuż drogi gruntowej (łączącej ul. Leśną z ul. Narcyzowa), dalej przebiega w kierunku południowym po naturalnych granicach przez tereny rolne i leśne do linii kolejowej (na wysokości ul. Wędkarskiej 8) i graniczy z zachodnią stroną osiedla Nad Jeziorem Długim.
  • od południa: granica przebiega wzdłuż linii kolejowej Olsztyn-Morąg od miejsca naprzeciwko ul. Wędkarskiej 8 do granicy z osiedlem Gutkowo.
  • od zachodu: od torów kolejowych w kierunku północnym po granicy obrębu ewidencyjnego nr 154 do jeziora Redykajny i dalej wschodnim brzegiem jeziora Redykajny do granicy miasta Olsztyna i graniczy ze wschodnią stroną osiedla Gutkowo.
  • od północy: granicę stanowi granica miasta Olsztyna.

Ważniejsze obiekty edytuj

Komunikacja edytuj

  • Komunikacja miejska

Na terenie osiedla znajduje się obecnie jedna pętla autobusowa. Przez teren osiedla przebiegają trasy dwóch linii dziennych : 101 i 127 (do końca 2015 jako linie nr 1 i 27).

Przypisy edytuj

  1. M.P. z 1987 r. nr 33, poz. 290
  2. a b Instytut Badań i Analiz, Grupa OSB Olsztyńska Szkoła Biznesu: Raport o stanie miasta Olsztyn za lata 2010, 2011 Źródło