Rekonstrukcja wewnętrzna
Rekonstrukcja wewnętrzna – metoda badawcza w językoznawstwie, odtwarzająca dawniejsze fazy historyczne języka na podstawie istniejącego materiału[1].
W przeciwieństwie do metody porównawczej, porównującej różne języki, metoda rekonstrukcji wewnętrznej porównuje ze sobą różne formy i warianty słów w obrębie tego samego języka. Próbuje tym samym zrekonstruować formę pierwotną, istniejącą w jego najwcześniejszej fazie.
Przypisy edytuj
- ↑ Tadeusz Milewski, Językoznawstwo, wyd. 7, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 107, ISBN 83-01-14244-8, OCLC 749429940.