Remy Bonjasky
Remy Bonjasky (ur. 10 stycznia 1976 w Paramaribo) – holenderski kickbokser i zawodnik muay thai, trzykrotny mistrz K-1 World GP.
Pseudonim |
The Flying Gentleman |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Obywatelstwo | |
Wzrost |
193 cm |
Masa ciała |
108 kg |
Styl walki | |
Kategoria wagowa | |
Bilans walk zawodowych | |
Liczba walk |
49 (89)[1] |
Zwycięstwa |
38 (74) |
Przez nokauty |
17 (40) |
Porażki |
11 (15) |
Strona internetowa |
Dzieciństwo
edytujRemy Bonjasky urodził się w 1976 roku w Paramaribo – stolicy byłej holenderskiej kolonii Surinamu. Jego słowiańsko brzmiące nazwisko jest w rzeczywistości zniekształceniem surinamskich słów bonyo na skin, co w wolnym tłumaczeniu znaczy "człowiek o wielkich kościach"[2]. W 1981 roku, mając 5 lat, wyjechał wraz z matką i rodzeństwem do Holandii, gdzie pracował jego ojciec.
Kariera sportowa
edytujW Holandii rozpoczął sportową karierę, grając w juniorskich drużynach piłkarskich. W wieku 16 lat podczas jednego z meczów złamał nogę. Po długotrwałej rehabilitacji nie powrócił do dawnej formy i sprawności, co sprawiło, że zrezygnował z uprawiania piłki nożnej.
Kick-boxing / muay thai
edytujW wieku 18 lat zapisał się do słynnego klubu Mejiro Gym w Amsterdamie, rozpoczynając treningi kick-boxingu i boksu tajskiego. Szybko odkryto w nim duży talent. Już po 6 miesiącach stoczył swoją pierwszą zawodową walkę, pokonując Valentijna Overeema (późniejszego zawodnika MMA i brata Alistaira). Kolejne wygrane walki i turnieje sprawiły, że Bonjasky został dostrzeżony przez K-1 – najbardziej prestiżową organizację kick-boxingu na świecie.
K-1
edytujNa ringu K-1 World GP zadebiutował w 2001 roku, ale prawdziwa eksplozja jego talentu nastąpiła dopiero dwa lata później, gdy zwyciężył w turnieju K-1 World GP w Las Vegas. Tryumf ten dał mu przepustkę do walki eliminacyjnej o jedno z 8 miejsc w Finale World GP w Tokio. Zmierzył się w niej z faworyzowanym Bobem Sappem. Walka zakończyła się skandalem po tym, jak znany z brudnego stylu walki Sapp uderzył leżącego na deskach Holendra. Faul ten spowodował dyskwalifikację Amerykanina oraz awans Bonjasky’ego do finałów[3]. W ćwierćfinale i półfinale Bonjasky wyeliminował odpowiednio Petera Grahama i Cyrila Abidi, obu nokautując już w pierwszych rundach. W finale spotkał się z faworytem gospodarzy, Musashim. Holender, dominując nad Japończykiem niemal w każdym elemencie walki, sięgnął po zwycięstwo przez jednogłośną decyzję sędziów. Tym samym stał się trzecim z kolei mistrzem K-1 WGP z Holandii (po Peterze Aertsie i Ernesto Hooscie)[4].
Równie udany dla Bonjasky’ego był rok 2004, gdy zdominował on rywalizację w World GP, wygrywając siedem z ośmiu swoich walk (jedyna porażka z kończącym karierę Francisco Filho). W Finale K-1 WGP broniący tytułu Holender pokonał Ernesto Hoosta oraz eks-boksera Francois Bothę i o tytuł zmierzył się – w powtórce finału sprzed roku – z Musashim. Walka ta przeszła do historii K-1 jako najdłuższy (trzy regulaminowe rundy + dwie dogrywkowe), a zarazem najbardziej kontrowersyjny finał cyklu World GP. Już w pierwszej rundzie Holender posłał na deski Japończyka, a w dwóch kolejnych kontrolował przebieg walki, co zdaniem wielu obserwatorów i komentatorów wystarczało w zupełności do wyłonienia zwycięzcy. Jednak dwóch z trzech sędziów (wszyscy Japończycy) orzekło remis. Zgodnie z regulaminem została zarządzona dodatkowa runda. Bonjasky jeszcze bardziej zaznaczył w niej swoją przewagę, wypunktowując Musashiego, jednak ci sami dwaj sędziowie ponownie przyznali remis. Druga dodatkowa runda przyniosła w końcu rozstrzygnięcie – Bonjasky obronił tytuł jednogłośną decyzją. Wydarzenia te sprowadziły na K-1 falę krytyki i zarzuty nieobiektywności sędziów oraz sprowokowały w mediach dyskusję nad faworyzowaniem przez K-1 japońskich zawodników. Sam Bonjasky i jego trener dyplomatycznie stwierdzili, że sędziowanie było "dziwne". Producent K-1 Sadaharu Tanikawa obiecał, że zbada sprawę[5].
Zwycięska passa Bonjasky’ego w finałach K-1 skończyła się w 2005 roku, gdy w półfinale World GP został znokautowany ciosami kolanami w korpus przez późniejszego mistrza, Semmy’ego Schilta.
W 2006 roku Bonjasky walczył na gali K-1 World GP w Amsterdamie przeciwko Francuzowi Jérôme Le Bannerowi. Walka ta dostarczyła krytykom poziomu i niezależności sędziowania w K-1 kolejnego argumentu. Sędziowie punktowi przyznali bowiem zwycięstwo Holendrowi, choć to Le Banner był lepszym zawodnikiem. Francuz złożył oficjalny protest, grożąc zerwaniem kontraktu i opuszczeniem K-1. W odpowiedzi władze organizacji zwołały komitet sędziowski, który ostatecznie przyznał rację Le Bannerowi, bezprecedensowo korygując punktację i zmieniając wynik walki.
Finał K-1 World Grand Prix 2006 był nieudany dla Bonjasky’ego. Choć wygrał on swój ćwierćfinałowy pojedynek ze Stefanem Leko, musiał się wycofać z turnieju. Podczas walki Niemiec dwukrotnie silnie kopnął go w krocze, co spowodowało przerwanie meczu i zarządzenie 15 minutowej pozaregulaminowej przerwy. Pomimo iż Bonjasky wciąż uskarżał się na silny ból, walkę dokończono i ostatecznie ogłoszono go zwycięzcą. Uraz był jednak na tyle bolesny, że Holender nie przystąpił do półfinału. Bonjasky zrewanżował się Leko rok później na gali eliminacyjnej Final 16 w Seulu, nokautując go w pierwszej rundzie "latającym kolanem". Następnie w ćwierćfinale Finału World GP 2007 pokonał Marokańczyka Badra Hari, ale później w półfinale uległ weteranowi K-1, Peterowi Aertsowi.
W 2008 roku Bonjasky awansował do Finału World GP, pokonując w Seulu przez decyzję większości Pawła Słowińskiego. W ćwierćfinale wygrał przez techniczny nokaut z Le Bannerem, a w półfinale znokautował "latającym kopnięciem" w żebra Gökhana Saki. W finałowej walce zmierzył się z Badrem Hari. Bonjasky zdołał zaliczyć w pierwszej rundzie nokdaun po lewym sierpowym w szczękę Marokańczyka. Hari rzucił się do odrabiania strat w drugiej rundzie, ale w jej trakcie sfaulował leżącego Holendra, uderzając go i kopiąc w głowę. Bonjasky otrzymał regulaminowe 5 minut na regenerację, ale po ich upływie oświadczył, że nie jest w stanie kontynuować walki. Pojedynek skończył się dyskwalifikacją Hariego i przyznaniem mistrzowskiego pasa Bonjasky’emu[6].
W następnym roku stracił mistrzostwo, przegrywając, podobnie jak w 2005 roku, w półfinale Finału World GP 2009 z Semmym Schiltem. Mimo że udało mu się w pierwszych sekundach walki posłać rywala na deski lewym sierpowym, wkrótce potem sam dwukrotnie zanotował nokdaun, przegrywając zgodnie z regulaminem przez automatyczny nokaut[7].
Problemy zdrowotne
edytujBonjasky cierpi na rozszczepienie siatkówki prawego oka. Pierwszą operację przeszedł w 2001 roku, a kolejne w 2003 i 2008. Na początku 2010 roku po jednym ze sparingów kontuzja odnowiła się. W sierpniu zawodnik przeszedł czwartą operację. Spowodowało to zawieszenie przez niego kariery i nieobecność na ringu w całym sezonie 2010[8].
Styl walki
edytujRemy Bonjasky uznawany jest za jednego z najbardziej widowiskowo walczących zawodników, a zarazem za posiadacza najlepszych umiejętności defensywnych w K-1[9]. Jego największymi atutami są: szczelna garda, walka w klinczu, ciosy kolanami oraz wysokie kopnięcia. Popisowymi technikami Bonjasky’ego są kopnięcie kolanem z wyskoku, czyli tzw. latające kolano (ang. flying knee) oraz kopnięcie okrężne z wyskoku, czyli tzw. latające kopnięcie (ang. flying kick), którymi znokautował m.in. Cyrila Abidi (2003), Vernona White’a (2003), Gary’ego Goodridge'a (2006), Stefana Leko (2007), Melvina Manhoefa (2008), czy Gökhana Saki (2008).
Tytuły
edytuj- 2008: Mistrzostwo K-1 World GP w Jokohamie
- 2004: Mistrzostwo K-1 World GP w Tokio
- 2003: Mistrzostwo K-1 World GP w Tokio
- 2003: K-1 World GP w Las Vegas
- Mistrzostwo Świata WPKA w wadze superciężkiej
- Mistrzostwo Europy IPMTF
Przypisy
edytuj- ↑ bilans walk w cyklu K-1 WGP, w nawiasie ogółem w kick-boxingu i dyscyplinach pokrewnych; stan na 06.12.2009
- ↑ Remy “The Flying Gentleman” Bonjasky vs Paul Slowinski. [dostęp 2008-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-30)]. (ang.).
- ↑ Monty Di Pietro: Bonjasky Beats the Beast; Magnificent Seven Tokyo Bound. k-1.co.jp, 11 października 2003. [dostęp 2009-08-18]. (ang.).
- ↑ Monty Di Pietro: Remy Bonjasky Wins K-1 World GP. k-1.co.jp, 6 grudnia 2003. [dostęp 2009-08-18]. (ang.).
- ↑ K-1 GP 2004. [dostęp 2008-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-04-22)]. (ang.).
- ↑ Monty DiPietro: Bonjasky Wins K-1 World GP; Hari Loses It. [dostęp 2008-12-07]. (ang.).
- ↑ A Clean Sweep as Bodies Fall. k-1.co.jp. [dostęp 2009-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 lipca 2011)]. (ang.).
- ↑ Remy The Flying Gentleman has an eye surgery. 18 sierpnia 2010. [dostęp 2010-12-16]. (ang.).
- ↑ Aerts the Favorite at K-1 World GP 2008 Final. [dostęp 2008-12-07]. (ang.).