Reprezentacja Kamerunu w piłce nożnej mężczyzn

Reprezentacja Kamerunu w piłce nożnej mężczyzn (fr. Équipe du Cameroun de football masculin) – męski zespół piłkarski, reprezentujący Kamerun w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo kameruńskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Fédération camerounaise de football (FECAFOOT).

Kamerun
Cameroun
ilustracja
Przydomek

Les Lions indomptables (Nieposkromione Lwy)

Związek

Fédération camerounaise de football

Sponsor techniczny

One All Sports

Trener

wakat

Skrót FIFA

CMR

Ranking FIFA

51. (1452.59 pkt.)[a]

Miejsce w rankingu Elo

54. (1633 pkt.)[a]

Zawodnicy
Kapitan

Vincent Aboubakar

Najwięcej występów

Rigobert Song (137)[1]

Najwięcej bramek

Samuel Eto’o (56)[1]

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Mecze
Pierwszy mecz
Kamerun Kamerun – Francja Somali Francuskie 9:2
(Madagaskar; 14.04.1960)[2]
Najwyższe zwycięstwo
Kamerun Kamerun –  Czad 9:0
(Kongo; kwiecień 1965)[2]
Najwyższa porażka
 Korea PołudniowaKamerun Kamerun 5:0
(Seul; 04.10.1984)[2]

 NorwegiaKamerun Kamerun 6:1
(Oslo; 31.10.1990)[2]

 RosjaKamerun Kamerun 6:1
(Palo Alto; 28.06.1994)[2]

 KostarykaKamerun Kamerun 5:0
(San José; 09.03.1997)[2]

Strona internetowa
  1. Stan aktualny na 14 lutego 2024.

Jest to jedna z najbardziej utytułowanych i najsilniejszych afrykańskich reprezentacji. Może się pochwalić następującym bilansem: najwięcej startów w Mistrzostwach świata w piłce nożnej z tego kontynentu (siedmiokrotnie) i jako jedna z trzech drużyn najlepszy wynik (ćwierćfinał w 1990), drugie miejsce jeśli chodzi o osiągnięcia w Pucharze Narodów Afryki (pięciokrotne zdobycie mistrzostwa w czym ustępuje jedynie Egiptowi, który zdobył mistrzostwo siedem razy).

Historia edytuj

11 stycznia 1959 w Jaunde – podczas Pierwszego Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia - doszło do założenia Fédération camerounaise de football (FECAFOOT) - kameruńskiego związku piłki nożnej, mimo że Kamerun nie był jeszcze wówczas niepodległym państwem (francuska część tego kraju stała się bowiem samodzielna od 1 stycznia 1960). Pierwszy, oficjalny mecz międzypaństwowy reprezentacja Kamerunu – jako niepodległego państwa (Republiki Kamerunu) – rozegrała 14 kwietnia 1960 przeciwko Somali Francuskiemu (w latach 1894-1967 nazwa obecnego Dżibuti), zwyciężając 9:2. Było to spotkanie I rundy towarzyskiego turnieju na Madagaskarze[2]. Wcześniej (w latach 1953-1956) Kameruńczycy rozegrali kilka spotkań towarzyskich, jednak z uwagi na fakt, że w tym czasie Kamerun nie posiadał statusu niepodległego państwa, a dodatkowo nie istniała kameruńska federacja piłkarska, trudno te pojedynki uznać za oficjalne mecze międzypaństwowe. W 1962 FECAFOOT przystąpiła do FIFA, a w 1963 została członkiem Afrykańskiej Konfederacji Piłkarskiej.

Kamerun siedmiokrotnie wystąpił w mistrzostwach świata (1982, 1990, 1994, 1998, 2002, 2010, 2014), będąc pierwszą drużyną z Afryki, która dotarła do ćwierćfinału tej imprezy, co jest jego najlepszym występem podczas mundialu (później ten sukces powtórzyły jeszcze Senegal i Ghana). Podczas mundialu 1990 zespół Nieposkromionych Lwów, prowadzony przez Rosjanina Walerego Niepomniaszczyja, przegrał po dogrywce z Anglią. Wcześniej, w rozgrywkach grupowych sensacyjnie pokonał – w meczu otwarcia – mistrzów świata Argentyńczyków 1:0. Osiem lat wcześniej Kameruńczycy zakończyli mundial w Hiszpanii na fazie grupowej po zremisowaniu wszystkich trzech spotkań (z Peru i Polską po 0:0, oraz Włochami 1:1). Podobnie w 1994, 1998, 2002, 2010, oraz 2014 roku kameruńscy piłkarze zakończyli zmagania mundialowe już po fazie grupowej.

Ponadto Kamerun pięciokrotnie wygrywał Puchar Narodów Afryki (w 1984, 1988, 2000, 2002 i 2017). Miał być gospodarzem tego turnieju w 2019 roku jednak jego organizacja została mu odebrana.

W 2000 roku z kolei zespół U23 prowadzony przez Jeana-Paula Akono zdobył złoty medal Igrzysk Olimpijskich w Sydney.

Kameruńczycy również trzykrotnie wystąpili w Pucharze Konfederacji: w 2001, 2003 i 2017. Pierwszy turniej zakończyli już po fazie grupowej. W drugim zajęli 2 miejsce po porażce 0:1 z Francją. Trzeci i jak dotąd ostatni występ w Pucharze Konfederacji Kamerun zakończył (podobnie jak w 2001 roku) na fazie grupowej.

W marcu 2006 do dymisji podał się selekcjoner reprezentacji Portugalczyk Artur Jorge. Jego następca Holender Arie Haan został wybrany pięć miesięcy później. Z kolei vacat po odejściu Haana trwał aż siedem miesięcy; dopiero w sierpniu 2007 władze federacji i ministerstwa sportu postanowiły w internecie ogłosić konkurs na trenera kadry. Swoje zgłoszenia przysłało 78 szkoleniowców (m.in. Polak Wojciech Łazarek). W połowie września ogłoszono, że nowym selekcjonerem będzie Horst Köppel, jednak ten były reprezentant Niemiec w ostatniej chwili zmienił zdanie i zrezygnował. Ostatecznie obowiązki od tymczasowego opiekuna reprezentacji Juliusa Nyonghy przejął rodak Köppela Otto Pfister. Podał się do dymisji w 2009 z powodu słabych wyników w eliminacjach do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2010. Zastąpił go francuski szkoleniowiec Paul Le Guen, z którym Kamerun awansował na mistrzostwa w RPA. Na mistrzostwach organizowanych po raz pierwszy na kontynencie afrykańskim zespół kameruński trafił do grupy E razem z Holandią, Japonią i Danią. Przegrał jednak wszystkie trzy mecze (z Japonią 0:1, oraz Danią i Holandią po 1:2) i z zerowym dorobkiem punktowym zajął ostatnie miejsce w grupie i odpadł z turnieju. Po Le Guenie Kamerun prowadzili kolejno Javier Clemente, Denis Lavagne, Jean-Paul Akono, Volker Finke (z którym ekipa kameruńska awansowała na MŚ 2014 w Brazylii; znów przegrała jednak wszystkie trzy spotkania: z Meksykiem 0:1, Chorwacją 0:4 i Brazylią 1:4 i z zerowym dorobkiem punktowym odpadła już po fazie grupowej), oraz Alexandre Belinga. Od 2016 do 2017 roku reprezentację prowadził belgijski szkoleniowiec Hugo Broos. Brak awansu na mundial w Rosji oraz niechęć do zamieszkania na stałe w Kamerunie stały się przyczyną jego zwolnienia[3]. Na stanowisku selekcjonera zespołu tymczasowo zastąpił go Alexandre Belinga[4]. Od 2019 roku zespół prowadzi Toni Conceição.

Udział w Mistrzostwach Świata edytuj

  • 19301962Nie brał udziału (był kolonią brytyjsko-francuską)
  • 1966Wycofał się z eliminacji
  • 19701978Nie zakwalifikował się
  • 1982 – Faza grupowa
  • 1986Nie zakwalifikował się
  • 1990 – Ćwierćfinał
  • 1994 – Faza grupowa
  • 1998 – Faza grupowa
  • 2002 – Faza grupowa
  • 2006Nie zakwalifikował się
  • 2010 – Faza grupowa
  • 2014 – Faza grupowa
  • 2018Nie zakwalifikował się
  • 2022 – Faza grupowa

Udział w Pucharze Narodów Afryki edytuj

  • 19571962Nie brał udziału (był kolonią brytyjsko-francuską)
  • 19631965Nie brał udziału
  • 1968Nie zakwalifikował się
  • 1970 – Faza grupowa
  • 1972 – III miejsce
  • 19741980Nie zakwalifikował się
  • 1982 – Faza grupowa
  • 1984Mistrzostwo
  • 1986 – II miejsce
  • 1988Mistrzostwo
  • 1990 – Faza grupowa
  • 1992 – IV miejsce
  • 1994Nie zakwalifikował się
  • 1996 – Faza grupowa
  • 1998 – Ćwierćfinał
  • 2000Mistrzostwo
  • 2002Mistrzostwo
  • 2004 – Ćwierćfinał
  • 2006 – Ćwierćfinał
  • 2008 – II miejsce
  • 2010 – Ćwierćfinał
  • 20122013Nie zakwalifikował się
  • 2015 – Faza grupowa
  • 2017Mistrzostwo
  • 2019 – 1/8 finału
  • 2021 – III miejsce
  • 2023 – 1/8 finału

Aktualna kadra zawodnicza edytuj

Kadra zawodnicza na Puchar Narodów Afryki 2017[5] (wiek, liczba meczów i liczba goli aktualne na 14 stycznia 2017):

Nr Pozycja Nazwisko Data
urodzenia
Wiek Klub LM LB
1 BR Fabrice Ondoa 24.12.1995 21   Sevilla Atlético 22 0
2 OB Ernest Mabouka 16.06.1988 28   MŠK Žilina 0 0
3 OB Nicolas N’Koulou 27.03.1990 26   Olympique Lyon 71 1
4 OB Adolphe Teikeu 23.06.1990 26   FC Sochaux-Montbéliard 4 0
5 OB Michael Ngadeu-Ngadjui 23.11.1990 26   Slavia Praga 4 0
6 OB Ambroise Oyongo 22.06.1991 25   Montreal Impact 20 1
7 PO Clinton N’Jie 15.08.1993 23   Olympique Marsylia 16 6
8 NA Benjamin Moukandjo   12.11.1988 26   FC Lorient 40 8
9 NA Jacques Zoua 06.09.1991 25   1. FC Kaiserslautern 14 0
10 NA Vincent Aboubakar 22.01.1992 24   Beşiktaş JK 48 13
11 PO Edgar Salli 17.08.1992 24   1. FC Nürnberg 33 4
12 PO Frank Boya 01.07.1996 20   APEJES Academy 5 0
13 NA Christian Bassogog 18.10.1995 21   Aalborg BK 2 0
14 PO Georges Mandjeck 09.12.1988 27   FC Metz 29 0
15 PO Sébastien Siani 21.12.1986 30   KV Oostende 10 1
16 BR Jules Goda 30.05.1989 27   AC Ajaccio 1 0
17 PO Arnaud Djoum 02.05.1989 27   Heart of Midlothian FC 3 0
18 NA Robert Ndip Tambe 22.02.1994 22   Spartak Trnawa 2 0
19 OB Collins Fai 13.08.1992 24   Standard Liège 2 0
20 NA Karl Toko Ekambi 14.09.1992 24   Angers SCO 7 1
21 OB Mohamed Djetei 18.08.1994 22   Gimnàstic Tarragona 7 0
22 OB Jonathan Ngwem 20.07.1991 25   Progresso Associação do Sambizanga 2 0
23 BR Georges Bokwé 14.07.1989 29   Coton Sport FC de Garoua 0 0

Selekcjonerzy edytuj

Lata pracy Imię i nazwisko trenera
1960 – 1965 Komisja techniczna
1965 – 1970   Dominique Colonna
1970   Raymond Fobete i
  Dominique Colonna
1970 – 1973   Peter Schnittger
1973 – 1975   Vladimir Beara
1976 – 1979   Ivan Ridanović
1980 – 1982   Branko Žutić
1982   Jean Vincent
1982 – 1984   Radivoje Ognjanović
1985 – 1988   Claude Le Roy
1988 – 1990   Walerij Niepomniaszczij
1991 – 1992   Philippe Redon
1993 – 1994   Jean Manga Onguéné
1994   Léonard Nseké
1994   Henri Michel
1994 – 1996   Jules Nyongha
1996 – 1997   Henri Depireux
1997 – 1998   Jean Manga Onguéné
1998   Claude Le Roy
1999 – 2001   Pierre Lechantre
2001   Jean-Paul Akono
2001 – 2004   Winfried Schäfer
2004 – 2006   Artur Jorge
2006 – 2007   Arie Haan
2007 – 2009   Otto Pfister
2009   Thomas N’Kono
2009 – 2010   Paul Le Guen
2010 – 2011   Javier Clemente
2011 – 2012   Denis Lavagne
2012 – 2013   Jean-Paul Akono
2013 – 2015   Volker Finke
2015 – 2016   Alexandre Belinga
2016 – 2017   Hugo Broos
2018   Alexandre Belinga
2018 – 2019   Clarence Seedorf
2019–2022   Toni Conceição
Od 2022–   Rigobert Song

Rekordziści edytuj

Najwięcej meczów[1]
Mecze Zawodnik Lata gry w kadrze Gole
137 Rigobert Song 1993 – 2010 4
118 Samuel Eto’o 1997 – 2014 56
118 Geremi Njitap 1996 – 2010 25
112 Thomas N’Kono 1976 – 1990 0
102 Roger Milla 1973 – 1994 28
Dane według stanu na 19.06.2014
Najwięcej goli[1]
Gole Zawodnik Lata gry w kadrze Mecze
56 Samuel Eto’o 1997 – 118
45 François Omam-Biyik 1986 – 1998 75
33 Patrick M’Boma 1995 – 2004 57
28 Roger Milla 1973 – 1994 102
21 Alphonse Tchami 1988 – 1998 57
Dane według stanu na 19.06.2014

Uwagi edytuj

  1. Stan aktualny na 18 lipca 2023.

Przypisy edytuj

  1. a b c d Players with 100+ Caps and 30+ International Goals. rsssf.com, 2014-06-11. [dostęp 2014-06-11]. (ang.).
  2. a b c d e f g Cameroon - List of International Matches. rsssf.com, 2013-12-23. [dostęp 2014-06-20]. (ang.).
  3. Broos nie jest już selekcjonerem Kamerunu, „Polsat Sport” [dostęp 2018-03-12] (pol.).
  4. Cameroun: Alexandre Belinga, d’un intérim à l’autre - Daily News Camroon, „Daily News Camroon”, 27 marca 2018 [dostęp 2018-03-28] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-28] (ang.).
  5. Cameroun : Chedjou et Bedimo écartés des 23 !. afrik-foot.com. [dostęp 2017-01-20]. (fr.).

Linki zewnętrzne edytuj