Wikipedia

Retapamulina

związek chemiczny

Retapamulina (łac. retapamulinum) – organiczny związek chemiczny, antybiotyk, pochodna pleuromutyliny, stosowany miejscowo w zakażeniach skóry[2].

Retapamulina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C30H47NO4S

Masa molowa

517,763 g/mol

Wygląd

białe, krystaliczne ciało stałe

Identyfikacja
Numer CAS

224452-66-8

PubChem

6918462

DrugBank

DB01256

Klasyfikacja medyczna
ATC

D06AX13

Mechanizm działania edytuj

Retapamulina jest półsyntetyczną pochodną pleuromutyliny, antybiotyku bakteriostatycznego będącego produktem fermentacji Clitopilus passackerianus. Działanie bakteriostatyczne retapamuliny polega na selektywnym hamowaniu syntezy białek bakterii przez łączenie się z wyjątkowym miejscem podjednostki 50S[3] rybosomu bakteryjnego. Miejsce to różni się od miejsca wiązania innych antybiotyków.
Badania nad mechanizmem działania retapamuliny wskazują, że w miejscu działania antybiotyku aktywne jest białko rybosomalne L3, które znajduje się w okolicach miejsca P, z którym łączy się antybiotyk, i ośrodka transferazy peptydylowej. Blokując miejsce P, retapamulina nie dopuszcza do jego interakcji z białkiem L3, hamuje transferazę peptydylową i tym samym zatrzymuje powstawanie aktywnych rybosomalnych podjednostek 50S[4].

Mechanizm oporności edytuj

Retapamulina nie wykazuje oporności krzyżowej z innymi środkami przeciwbakteryjnymi ze względu na odmienny mechanizm działania. Niemniej jednak, zidentyfikowano dwa mechanizmy oporności. Jednym z nich jest modyfikacja białka L3, drugim zaś nieswoista pompa usuwająca antybiotyk z komórki bakteryjnej[5].

Spektrum działania przeciwbakteryjnego edytuj

Retapamulina jest aktywna głównie wobec bakterii[6][7][8][9][10]:

Bakteriami, które wykazują naturalną oporność na retapamulinę, są organizmy z rodzaju Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa oraz Enterococcus feacalis.
Retapamulina wykazuje dużą skuteczność w przypadku szczepów opornych na kwas fusydowy i mupirocynę[11].

Farmakokinetyka edytuj

Retapamulina wchłania się bardzo słabo, zarówno ze skóry nieuszkodzonej, jak i uszkodzonej. Ze względu na małą ekspozycję, dystrybucja retapamuliny nie była badana. W badaniach in vitro wykazano, że lek jest inhibitorem glikoproteiny P (Pgp). Nie ma to jednak żadnego znaczenia klinicznego w przypadku podawania miejscowego. Retapamulina wiąże się z białkami osocza w 94%. Wydaje się[komu?], że lek metabolizowany jest w wątrobie, głównie przy udziale CYP3A4. Drogi wydalania retapamuliny nie były badane.

Wskazania edytuj

Retapamulina wskazana jest w krótkotrwałym leczeniu:

  • liszajca[12],
  • zakażonych szczepami wrażliwymi na ten antybiotyk ran szarpanych, otarć lub ran szytych[13].

Przeciwwskazania edytuj

Nadwrażliwość na retapamulinę lub jakikolwiek inny składnik preparatu.

Ostrzeżenia specjalne edytuj

  • U pacjentów poniżej 18. roku życia całkowita powierzchnia leczona nie powinna być większa niż 2% powierzchni ciała.
  • Retapamulina może wywoływać miejscowe podrażnienia lub reakcje alergiczne. Gdy objawy nasilą się, lek należy odstawić i wdrożyć inne leczenie przeciwbakteryjne.
  • Należy chronić błony śluzowe i oczy przed kontaktem z preparatem.
  • U pacjentów ze skórnymi zakażeniami wywołanymi MRSA wykazano niewystarczającą skuteczność leczenia retapamuliną. Z tego względu lek nie powinien być stosowany jeśli wiadomo, że zakażenie spowodowane jest przez bakterie metycylinooporne.
  • Nie należy stosować retapamuliny w leczeniu ropni.
  • Długotrwałe stosowanie retapamuliny może spowodować wystąpienie wtórnych zakażeń mikroorganizmami niewrażliwymi (np. grzybami).

Interakcje edytuj

Nie zaleca się stosowania retapamuliny wraz z innymi preparatami do stosowania miejscowego na tę samą powierzchnię skóry.

Podawanie ketokonazolu podnosi ekspozycję na retapamulinę o około 81%, powodując wzrost jej stężenia we krwi. Nie ma to jednak istotnego znaczenia klinicznego.

Działania niepożądane edytuj

Objawy uboczne występują średnio u 1% leczonych retapamuliną. Najczęściej występuje podrażnienie skóry, ból, świąd, rumień. Rzadziej dochodzi do kontaktowego zapalenia skóry.

Preparaty edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Retapamulin, karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, Merck, 17 czerwca 2026, numer katalogowy: CDS023386 [dostęp 2023-09-06]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  2. ↑ Michael R. Jacobs, Retapamulin: a semisynthetic pleuromutilin compound for topical treatment of skin infections in adults and children, „Future microbiology”, 2 (6), 2007, s. 591–600, DOI: 10.2217/17460913.2.6.591, PMID: 18041900 (ang.).
  3. ↑ W. Scott Champney, Ward K. Rodgers, Retapamulin inhibition of translation and 50S ribosomal subunit formation in Staphylococcus aureus cells, „Antimicrobial Agents and Chemotherapy”, 51 (9), 2007, s. 3385–3387, DOI: 10.1128/AAC.00475-07, PMID: 17562806, PMCID: PMC2043230 (ang.).
  4. ↑ Kang Yan i inni, Biochemical characterization of the interactions of the novel pleuromutilin derivative retapamulin with bacterial ribosomes, „Antimicrobial Agents and Chemotherapy”, 50 (11), 2006, s. 3875–3881, DOI: 10.1128/AAC.00184-06, PMID: 16940066, PMCID: PMC1635203.
  5. ↑ Daniel R. Gentry i inni, Genetic characterization of Vga ABC proteins conferring reduced susceptibility to pleuromutilins in Staphylococcus aureus, „Antimicrobial Agents and Chemotherapy”, 52 (12), 2008, s. 4507–4509, DOI: 10.1128/AAC.00915-08, PMID: 18838584, PMCID: PMC2592886 (ang.).
  6. ↑ Stephen Rittenhouse i inni, Selection of retapamulin, a novel pleuromutilin for topical use, „Antimicrobial Agents and Chemotherapy”, 50 (11), 2006, s. 3882–3885, DOI: 10.1128/AAC.00178-06, PMID: 17065625, PMCID: PMC1635201 (ang.).
  7. ↑ Ronald N. Jones i inni, Activity of Retapamulin (SB-275833), a Novel Pleuromutilin, against Selected Resistant Gram-Positive Cocci, „Antimicrobial agents and chemotherapy”, 50 (7), 2006, s. 2583–2586, DOI: 10.1128/AAC.01432-05, PMID: 16801451, PMCID: PMC1489758 (ang.).
  8. ↑ M.F. Odou i inni, In vitro activity against anaerobes of retapamulin, a new topical antibiotic for treatment of skin infections, „The Journal of Antimicrobial Chemotherapy”, 59 (4), 2007, s. 646–651, DOI: 10.1093/jac/dkm019, PMID: 17350985 (ang.).
  9. ↑ Glenn A. Pankuch i inni, Activity of Retapamulin against Streptococcus pyogenes and Staphylococcus aureus Evaluated by Agar Dilution, Microdilution, E-Test, and Disk Diffusion Methodologies, „Antimicrobial Agents and Chemotherapy”, 50 (5), 2006, s. 1727–1730, DOI: 10.1128/AAC.50.5.1727-1730.2006, PMID: 16641442, PMCID: PMC1472194 (ang.).
  10. ↑ Klaudia Kosowska-Shick i inni, Single- and Multistep Resistance Selection Studies on the Activity of Retapamulin Compared to Other Agents against Staphylococcus aureus and Streptococcus pyogenes, „Antimicrobial Agents and Chemotherapy”, 50 (2), 2006, s. 765–769, DOI: 10.1128/AAC.50.2.765-769.2006, PMID: 16436741, PMCID: PMC1366917 (ang.).
  11. ↑ N. Woodford i inni, In vitro activity of retapamulin against Staphylococcus aureus isolates resistant to fusidic acid and mupirocin, „The Journal of Antimicrobial Chemotherapy”, 62 (4), 2008, s. 766–768, DOI: 10.1093/jac/dkn266, PMID: 18567573 (ang.).
  12. ↑ Lawrence Charles Parish, Jennifer L. Parish, Retapamulin: a new topical antibiotic for the treatment of uncomplicated skin infections, „Drugs of Today”, 44 (2), 2008, s. 91–102, DOI: 10.1358/dot.2008.44.2.1153446, PMID: 18389088 (ang.).
  13. ↑ Stephen Rittenhouse i inni, Use of the Surgical Wound Infection Model To Determine the Efficacious Dosing Regimen of Retapamulin, a Novel Topical Antibiotic, „Antimicrobial Agents and Chemotherapy”, 50 (11), 2006, s. 3886–3888, DOI: 10.1128/AAC.00183-06, PMID: 17065626, PMCID: PMC1635196 (ang.).

Bibliografia edytuj

  Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Retapamulina&oldid=71214288”