Retusz (archeologia)

w archeologii wtórna obróbka półsurowca poprzez nadanie kształtu i przystosowanie krawędzi

Retusz, inaczej załuskiwanie[1] – wtórna obróbka półsurowca narzędzia kamiennego mająca na celu nadanie mu pożądanej formy i przystosowanie krawędzi do użytku narzędziowego[2][3]. Najczęściej wiązała się z jego zaostrzeniem bądź zmianą kształtu[1]. Ewolucja metod obróbki kamienia, w tym retuszu, stanowi jeden z najważniejszych wyróżników dla klasyfikacji kultur archeologicznych epok kamienia[2]. Retusz jest jednym z etapów techniki odłupkowej, tj. jednej z dwóch (obok techniki rdzeniowej) zasadniczych metod obróbki kamienia przez ludzi epok przedhistorycznych[2]. Retuszowanymi fragmentami skał były najczęściej odłupki oraz wióry[2]. Archeologia wyróżnia wiele typów retuszu, m.in.: powierzchniowy, zbieżny, marginalny, boczny, transwersalny czy zębaty[2]. Retuszu dokonywano albo poprzez uderzanie, albo poprzez nacisk[1].

Przypisy edytuj

  1. a b c Michel Brézillon, Encyklopedia kultur pradziejowych, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1981, s. 170-171, ISBN 83-221-0143-0.
  2. a b c d e Piotr Kaczanowski, Janusz Krzysztof Kozłowski, Najdawniejsze dzieje ziem polskich (do VII w.), Kraków: Fogra, 1998 (Wielka historia Polski), s. 62-64, ISBN 83-85719-35-0.
  3. Nowa encyklopedia powszechna PWN. T. V: P-S. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1996, s. 514.