Rewitalizant

Rewitalizant (łac. vita „życie”, dosłownie: „przywracacz życia”), dodatek do smarów, płynów eksploatacyjnych, paliw, tworzący pokrywę ochronną na powierzchniach tarcia mechanizmów bezpośrednio w procesie ich eksploatacji. Rewitalizant pozwala na uniknięcie zużycia mechanizmów lub maszyn^[1].

Historia edytuj

Rewitalizant został opracowany w latach 1998–2000 w m. Charkowie na Ukrainie przez założycieli firmy XADO. Jego skład i metoda produkcji podlegają patentom. Pojęcie zostało wprowadzone do podręcznika trybologii^[2].

Opis edytuj

Ma postać żelu lub substancji plastycznej. Składa się ze smaru i mieszaniny tlenków oraz hydratów tlenków metali: Al₂O₃ lub SiO₂ lub MgO lub CaO lub Fe₂O₃ i in., o średnicy ziaren w zawiesinie od 100 do 10 000 nanometrów.

Własności edytuj

Substancje zawarte w rewitalizancie, przy określonych wartościach ciśnienia i temperatury, charakterystycznych dla kontaktu części przy tarciu, stają się katalizatorami powstania węglików metali.

      $\mathrm {nMe+mC\to Me_{n}C_{m}} ,$ 
     gdzie Me – metal; С – węgiel.

Proces edytuj

Proces powstania pokrycia ochronnego, nazywany rewitalizacją jest oparty na fizyczno-chemicznym współdziałaniu powierzchni części na plamach kontaktu faktycznego w obecności rewitalizanta przy granicznym lub mieszanym trybie smarowania. W wyniku procesu powstaje metaloceramiczne pokrycie o pozytywnych naprężeniach ściskających na całej głębokości, zwiększające się w stronę powierzchni koncentracji węgla (aż do powstania struktur diamentopodobnych). Cechą charakterystyczną procesu jest wzmocnienie pokrycia wraz z jego narastaniem^[3].

Zastosowanie edytuj

Używany jest do produkcji specjalnych smarów i dodatków.

Przypisy edytuj

↑ D. N. Garkunov, Trybotechnika (zużycie i bezpieczeństwo), podręcznik, wydanie czwarte poprawione i uzupełnione, Wydawnictwo MSChA, Moskwa 2001. s. 616, rys. 280.
↑ Mirosław Wasylowicz Kindraczuk, Wasyl Łabuniec, Michał Iwanowicz Paszeczko, Eugeniusz Walentynowicz Korbut, Trybologia: podręcznik, Kijów, 2009 (ukr); s. 24 (W rozdziale „Historia i podstawowe kierunki rozwoju nauk o tarciu, zużyciu i smarowaniu”).
↑ R.N. Dżus, Systemowo-fizyczne podejście do wytłumaczenia tarcia nieabrazyjnego przy stosowaniu rewitalizantów // Otwarte technologie informatyczne i komputerowe: Zbiór prac naukowych, edycja 23, Charków: Narodowy Uniwersytet Aerokosmiczny „ChAI”. – 2004. – s. 183–186.

Linki zewnętrzne edytuj

Certyfikacja TÜV

[1] D. N. Garkunov, Trybotechnika (zużycie i bezpieczeństwo), podręcznik, wydanie czwarte poprawione i uzupełnione, Wydawnictwo MSChA, Moskwa 2001. s. 616, rys. 280.

[2] Mirosław Wasylowicz Kindraczuk, Wasyl Łabuniec, Michał Iwanowicz Paszeczko, Eugeniusz Walentynowicz Korbut, Trybologia: podręcznik, Kijów, 2009 (ukr); s. 24 (W rozdziale „Historia i podstawowe kierunki rozwoju nauk o tarciu, zużyciu i smarowaniu”).

[3] R.N. Dżus, Systemowo-fizyczne podejście do wytłumaczenia tarcia nieabrazyjnego przy stosowaniu rewitalizantów // Otwarte technologie informatyczne i komputerowe: Zbiór prac naukowych, edycja 23, Charków: Narodowy Uniwersytet Aerokosmiczny „ChAI”. – 2004. – s. 183–186.

[1]

[2]

[3]